Volg ons op facebook
|
< terug
Ver Vluchtende Voornemens.
Is levenslang alert zijn een vertrut overlevingsmechanisme?
Wordt dat op een gegeven moment geen verslaving, vroeg ik me vorig jaar af. Laat ik eens wat losser leren leven, kind noch kraai meer om voor te zorgen ligt de weg open om eenvoudig te doen waar ik zin in heb. Ik moest maar eens iets minder op mijn hoede zijn en een voorbeeld nemen aan onbezorgde kunstenmakers. Zoals een soort Joep Woelen die ik even uit de losse pols fictief schets. De vlotte jongen neemt het geregelde leven niet zo nauw, leeft per dag van de hand in de tand. Lekker vrij dus. Hij is graag belangrijk en kan putten uit veel manieren om zijn hang naar erkenning te bevredigen. Laat ik open staan, dacht ik. Een tijdje met zo'n vrije vogel oplopen was wellicht wel leerzaam? Het beviel bij de eerste kennismaking niet erg. Sociale vaardigheden vindt hij meer iets voor burgertrutten en Joepie haalt inspiratie uit de spanning die aan de zelfkant van het leven kleeft. In hem woont een notoire gelukkige leugenaar en om het vrije leven te bekostigen verkoopt hij snelle dromen. Dat levert poen op en met een pak geld in zijn zak kan hij alles kopen. Ik klapte snel dicht tijdens de eerste les.
Als je ouder bent heb je het sneller door, denk ik.
Ik was twintig jaar geleden ook alleen en helemaal gelukkig. Als een vis in het water op de plek waar ik les gaf. Dat straalde af. Hij werkte op dezelfde middelbare school, leek de betrouwbaarheid zelve en was jammerlijk in de verliefde ban. Ik ben het eens met Erich Fromm: Verliefdheid is het meest creatieve proces van zelfontplooiing. Meestal kijkt men mij aan of ik een dwalende ben zodra ik die visie uitdraag, maar alleeh. Ik was niet verliefd en dat was volgens hem geen enkel probleem. Hij vond dat ik me best eens door hem mocht laten verwennen en we konden elkaar zo spelenderwijs leren kennen. Omdat ik van meet af aan mezelf bleef, dan weet iemand met wie hij omgaat, wist ik dat we snel zouden ontdekken wat we aan elkaar hadden. We praatten veel en vaak en lagen wonderwel op een lijn. Over de essentie van het leven dachten we hetzelfde en het leek inderdaad wel iets te kunnen worden. Ik zette mijn hart op een kier, maar verliefd? Nee, dat wonder gebeurde eenvoudig niet. Na een lange tijd stiet ik op wat onlogische reacties en bij navraag daalde de stemming dan vaak beneden pijl. In den beginne dacht ik dat het aan mij lag. Dat ik iets verkeerd begreep. Tot hij op een onzalige keer schreeuwde dat ik hem minderwaardig liet voelen. Van zo'n uitspraak gaan mijn nekharen overeind. Andermans egoproblemen zijn niet mijn verantwoording en ik weet niet hoe ik me kleiner moet maken. Het was surrealistisch met welk gemak de man om de hete brei danste toen de andere kant steeds vaker door de kieren kroop. Er bleken er twee van hem te bestaan. Hij had zich in het begin anders voorgedaan. Om me te winnen. Toen dat duidelijk werd...
Later bleek waarom hij niet eerlijk kon zeggen dat hij van me af wilde. Dan zou hij mij het geld terug moeten geven dat ik hem had geleend. Hij werd steeds meer verslaafd aan intimiderend herrieschoppen en daar ben ik snel klaar mee. Oef nee en zijn agressie liep alsmaar hoger op. Dan kies ik eieren voor mijn geld. Bij navraag bij de politie bleek: in dergelijke gevallen heb je geen poot om op te staan. Liever dakloos zonder mijn spaargeld dan iedere dag op mijn hoede en onderdrukt. Wel wel, wat had zijn bankrekening zich in dit proces leuk creatief ontplooid. De gebeurtenis haalde mijn economische leven overhoop, zette huisvesting van moeder en kind op de kop maar niet mijn geloof in eerlijkheid. Verliefdheid had wel het laatstje sprankje magie verloren. Volgens sommige wetenschappen (dat kwam pas jaren later uit) was het mijn tijd niet voor samen. Het zal wellicht nooit wat worden met mij en de leef-losbandig-stijl. Ik ben onherstelbaar verslaafd aan alert. Verliefd worden lukt niet want ik maak te weinig vrije zelfverzekerde integere buitenstaanders mee.
Als van eigen bloed de boel vastloopt in mijn intieme kringetje kan ik er niet zo snel mee afrekenen.
Drie hoog op de galerij keken Emje en ik naar de vuurpijlen die anderen de mistige lucht in schoten. Eentje miste me op een haar na. Het eerste wonder van 2011 was een feit, het andere mirakel kwam niet af. Mijn gsm stak strak omklemd diep in mijn jaszak doch hij begon niet te trillen. Ze belde al acht jaar niet. Waarom hoopte ik, een heel dun draadje in mij, er dan toch op? Haar ooit zo perfect functionerende zintuigen zijn dood. Na een half uur in het nieuwe jaar slikte ik om die zotte traan weg te vechten…
Zelf bellen heeft namelijk geen zin. "Wie denk jij wel dat je bent?" gilde ze ooit en toen ik zei: "Ik ben je moeder." werkte dat als een rode lap op de stier. "Jij kunt mij niet zo maar bellen! Wat denk je wel!? Jij bent niet mijn vriendin!" schreeuwde ze dictatoriaal, jammerlijk in de ban van zelfgesponnen verdovende dromen. Ieder maagdelijk wit wordt destructief verbouwd tot zwartgallig nephouvast. Te goed van vertrouwen is niet heilzaam maar onnodig wantrouwen keert positief in negatief en dat is net zo dodelijk als arsenicum. Het ruikt lekker, maar je mond gaat er meteen van schuimen en navertellen kun je het niet. Schoon schip maak ik maar weer en oude troep kieper ik weg. Hupsakee, weg ermee. Wie haat zaait zal liefde noch begrip oogsten en niemand krijgt dit jaar de kans mij te drogeren met hun negatieve prut. Ik zoef met mijn gepokt en gemazelde Suzuki Wagontje naar Leuven en Boxmeer om schrijfmaatjes te ontmoeten en als het meezit organiseer ik een bijeenkomst voor schrijvers en schilders in een besloten club… Zonder gedonder in verslaafde glazen. Nederig bid ik: Laat in het nieuwe jaar de beker met destructieve verslavingen aan mijn neus voorbij gaan en ik blijf toch maar wel weer alert bij de pinken
feedback van andere lezers- bessy
en toch na al het trieste lees ik een heerlijk eind, en eind goed al goed het gaat helemaal goed komen dit jaar, zeker weten....
heerlijk schilderen, schrijven, klessebessen als en met vrienden....
Dora: Ja eind goed al goed... Laat me uitrazen en dan keert de rust weer haha. Dank je wel - RudolfPaul
"de hete brei" moet toch "de hete brij" zijn? Weet het niet zeker, Nederlands is eigenlijk niet mijn moedertaal.
Dora: Heel fijn je reactie RudolfPaul.
Heel erg bedankt. Je hebt helemaal gelijk met die brei, de moeite van het nakijken waard want zelfs de spellingscontrole hield zijn mond.
Dat komt: Brei is pap en brij is chaos/jungle. In wezen kan het in deze dus allebei. Dat Nederlands niet je moedertaal is zou ik toch echt niet zeggen - hettie35
Sluit mij bij Runner aan, maar weet ook dat je er sterker eruit komt
als de beproevingen voorbij zijn.
Groetjes Hettie
Dora: Nog sterker Hettie? Poehee... als ik de zachte kantjes dan nog maar weet vast te houden... Een mens kan ook te sterk worden, denk ik wel eens. Gelukkig loert er geen verbittering om de hoek want dat stamp ik gelijk de mond dicht. Haha - Runner
Triest maar goed geschreven!
Dora: Daar doe ik het dan ook voor. Verbeteren van het schrijven. Spelen met stijl en woorden. Dank je wel. - ivo
hoe bitter kan bitter zijn?
Dora: Men leert van mislukkingen meer dan van wat van een leien dakje gaat. Bitter wordt ook een smaak waaraan je gewend raakt, al zou ik liever hartig en pitig met een vleugje zoet en zacht meemaken. Mijn tijd komt vast nog wel...Dank je - Anjer
bittersweet, doch een verlangen ontbreekt je niet, Dora je bent ook maar een mens, en ooit zal het ook bij je dochter gaan dagen, of komt het wel in één of andere ziekte en dan daagt het, maar ondertussen even slikken maar weer, grt Anjer
Dora: Ja, verlangens zijn de koetsen die je wensen vervoeren, dus als die rijtuigen breken staat men op dood spoor... lijkt me niet goed. Dank je wel
(Ik heb je een mailtje gestuurd over autobio...)
|
