|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 G
Ik plooide snel een folieblad rondom het blokje en een gepaste tik later lag het ding aan gruzelementen onder mijn ingepakte voet. Zoals afgesproken verdeelden we het brokkenpoederige resultaat zo juist mogelijk maar met de natte vinger onder de foliestapeltjes: de helft in één, een vierde in het tweede, en de twee overblijvende achtsten in drie en vier. We hadden beslist de fracties in te pakken tot ze min of meer de grootte hadden dat ze nog net gemakkelijk konden verstopt worden. Dat betekende zo'n vijf centimeter in doorsnede, net voldoende dat ze door twee kleine handen volledig omvat konden worden.
Met de vier min of meer even grote bolvormige frommels klaar achter het pak van Rick, kon de echte test echt voorbereid worden. Zarah gaf dat door aan de controlezetel, zodat Ben en Milo de komende twee minuten konden gebruiken om het pand te verlaten. Na hun bevestiging, die van Ben kwam.
"Wij wachten elk in één lift, zodat die niet kunnen gebruikt worden. En maak vaart. Normaal komt Rick op dit uur nooit naar boven, maar comfortabel gaan we daar niet zitten."
Omdat het kwartiertje dat ik al aan de bak was een blok van stress aan mijn been had gekoekt, besloot ik er wat van te verwerken met de heren aan de andere kant van de deur wat te jennen.
"Leg het zo niet uit en maak zelf voort, je hebt al tien seconden opgesoupeerd."
Ik projecteerde de resterende tijd op mijn vizier na die te hebben ingesteld. Zarah keek met een flauwe blik naar mij, maar moest dan toch even lachen. En spanningsgewijs deed dat blijkbaar meer voor me dan mijn lolgetrap. Ze sloeg stukken uit de faalangst die ik altijd wist op te bouwen als er mooie vrouwen van de partij zijn.
Rick zijn pak overspande bijna gans de dok. Zarah en ik gingen aan weerszijden ervan tegen de muur de evacuatie uitzitten. We zaten daar even naar elkaar te kijken, terwijl ik enkel mijn schuivende geadem hoorde en voelde vloeien door mijn helm. Dat gezicht door haar vizier deed me aan vroeger herinneren, toen ik haar alleen als gesluierde vrouw kende. Ook toen al vond ik haar zo ongeschonden en verfijnde gelaat getuigen van die innerlijke stabiliteit.
Ze had zo'n grote en donkere ogen. En fijne zuiver zwarte wenkbrauwen die geen moment om bijkleuring vroegen. Ze was het soort vrouw wier schoonheid ogenblikkelijk opviel, zoet en zonder een schijn van pretentie. Veelal was mijn ervaring dat het gezicht van iemand een slechte spiegel was voor diens ziel, maar er bestonden uitzonderingen.
Zij was er één van. Hoe meer ik Zarah leerde kennen, hoe strakker mijn overtuiging kwam te zitten.
[I]
Haar ogen. Ze vertellen van een gretigheid.
Ze zijn zo groot om zoveel mogelijk tegelijk van de wereld te kunnen bevatten.
Haar zoektocht naar waarheid
Haar schalksheid in nieuwsgierigheid
Je leest dat. En ze weet het. Met haar ogen vormt ze haar woorden
Ze heeft haar ogen niet gestolen.
[/I]
We moesten er zowat alletwee even ongemakkelijk bijgezeten hebben, tot de helft van de nodige seconden doorgestroomd waren met mijn ademgeluid. Wanneer de tweede minuut van start ging, dacht ik aan die ene onopgeloste kwestie. Zarah was er nog altijd niet over begonnen, dus deed ik dat maar.
"Zarah? We moeten nu beslissen; eerst het grootste stuk of eerst het kleinste?"
Ze moest even glimlachen, waarschijnlijk omdat ik het haar als een vraag presenteerde. Milo, Ben en ik neigden immers naar het kleinste eerst. De veiligste optie, die wel bijna zeker het langst ging duren. Zij gooide haar eerdere idee opnieuw op tafel.
"Ik denk niet dat die halve bron het alarm gaat doen afgaan, inchallah. Zelfs de hele zooi ineens misschien niet."
Ze moest zelf wat lachen. Maar dat ze onzeker leek, betekende dat ze balanceerde tussen twee tegenstrijdige ideeën, die ieder hun logica leken mee te brengen. En die wilde ik alletwee te pakken krijgen.
"Je denkt dus dat die folie echt heel vergelijkbaar is met onze pakken?"
"Zelfs haar maag was blijkbaar een sterk genoeg schild. Voor de alfa- en bètastraling spreekt dat voor zich, die geraken nauwelijks door eender welke vaste stof. Maar we weten natuurlijk niet hoeveel van de bron ze juist heeft binnengekregen om dat representatief te maken voor de gammastraling van de ganse boel."
"Maar de folie is specifiek gemaakt om gammastraling tegen te houden?"
"De schipwanden in ieder geval. Dat en nog meer. De wanden gebruiken de energie van ingevangen straling voor een soort elektromagnetisch schild. Er komt net genoeg straling door om dat in stand te houden. Dit is in wezen hetzelfde materiaal, maar zonder dat actief schild. Schijnt iedereen te zeggen, toch?"
"Maar misschien houdt het pas echt goed straling tegen vanaf een bepaalde ononderbroken dikte."
"Dat is waar ik ook mee speel. Maar voor de moordenaar heeft het gewerkt, ook al was dat dan maar een stukje van de bron, waarschijnlijk. Als een beetje folie een beetje straling tegenhoudt, dan houdt veel folie.."
Ik knikte. De ganse zaak leek logisch genoeg opgebouwd en ik had de kennis niet om er ergens een speld tussen te wringen.
"Vooruit dan maar. Het grootste."
---
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Ik was even uit de running maar lees dit weer met veel plezier,
groetjes Hettie
Wardibald: Ik stel je inbreng nog altijd evenveel op prijs.
|
