|
< terug
"ZES" - Expeditie naar Mars - Hoofdstuk 1.8 J
Mijn verschijning aan het venster deed Zarah over haar ingekapselde rechterschouder kijken. Blijkbaar had ze Rick zijn pak al terug in de nis gekregen. Ben had ondertussen ook al gedaan wat hij moest, en sprak ons erover aan door de intercom.
"Er is geen blijvende besmetting van de controlemodule gedetecteerd."
Met de luchtdruk in de dok op praktish nul, schoot op commando van Ben de buitendeur open. Het laatste restje lucht zocht daarbij de grote leegte op, kenbaar aan de bolletjes die er even van trilden. Haar aanblik trok naar haar ondertussen graag gezien geamuseerd en een beetje venijnig lachje. Daarop begon Zarah de bolletjes één voor één de ijlte in te trappen. Zoals alleen een vrouw dat kon die nog nooit voetbal had gespeeld. Maar ze moest ergens beginnen.
Met het sluiten van de buitenste dokdeur kwam het experiment ten einde. Ik wist wat we nu meer begrepen van de moord, maar of het tot een doorbraak zou leiden, viel te betwijfelen. We wisten beter hoe de moordenaar waarschijnlijk te werk was gegaan, maar dat was niet meer dan de bevestiging van wat we al een kleine week hadden vooropgesteld, en waar we op hadden verdergebouwd. Ons onderzoek zat strop en we wisten het. Niemand had het met zoveel woorden gezegd, maar dat we uiteindelijk doorgingen met het experiment bewees hoezeer we op zoek waren naar een nieuwe aanwijzing.
Maar eigenlijk was die er. Van het ogenblik dat ik de diplomat van Caitlin in mijn handen hield. Het kon niet anders, waarom zou zelfs een motief daar niet ergens in te vinden zijn? De gedachte hield mij uit mijn slaap en speelde met mijn karige dromen, om als vaste waarde te blijven als ik wakkerschoot. Al vijf dagen nu. En ik was nog altijd niet helemaal zeker van alle mogelijke gevolgen die de vondst achterna zaten, als ontelbare wriemelende hongerige slangen achter een kuikentje aan een touwtje.
Caitlin was een spionne geweest. Ze volgde waarschijnlijk de orders op van een obscuur soort Amerikaanse inlichtingendienst. Dezelfden die verantwoordelijk waren geweest voor de moorddadige diefstal van de blijkbaar onderschat gegeerde tuigjes. Tevoren had niets gewezen op een Amerikaans komplot, de aanval had enkel oppervlakkige, doodlopende sporen achtergelaten. En alle getuigen hadden het veel te druk met dood te zijn.
Ik vroeg me verrassend logischerwijs af of het CBI verantwoordelijkheid droeg. Ik had er immers veel vrienden, wat die logica naar nieuw deed stinken. Zo vaak had een opdracht samenwerking met hen gevraagd, dat ik er over goede contacten kon beschikken. En uiteraard had ik die allemaal afgelopen toen vlak na de feiten, die sowiezo al qua brutaliteit meer in de stijl van de Chinezen was uitgevoerd. Zonder het woord diplomat te laten vallen natuurlijk. Niemand had gezongen, zoals dat heette, maar dat verbaasde mij toen dus geenszins.
De situatie kwam me toch weer bekend voor. Naar de buitenwereld toe en ook in het milieu zelf eigenlijk best openlijk, bestond er wel degelijk iets als een alliantie tussen Amerika en Europa. Maar ze golden tussen de regels door evenzeer als de vijand, dan pakweg die Chinezen. Onze Amerikaanse concurrenten lieten zich kennen als erg bekwaam en werden daarom stilzwijgend bestempeld als heel gevaarlijk. En dat was dan gebaseerd op wat we van hen wel te zien kregen.
Ik vroeg me eigenlijk van de start al af, waarom uitgerekend ik werd uitgekozen om deel te nemen aan deze expeditie. Ik was fit, atletisch zelfs en er mankeerde niks aan mijn ogen en oren; je zou kunnen zeggen dat ik gebouwd was voor ruimtereizen als deze, maar verder? Men had gemakkelijk iemand kunnen vinden die als scheikundige bekwamer was dan ik, die zelfs geen universitair diploma had. Als je mij vergeleek met Milo, Zarah, Mira, of Anne, leek ik wel de archetypische amateur. Zij behoorden tot de top van hun vakgebied. En Caitlin ook. Ze was master in de chemie en de biologie. Ze had ook meegewerkt aan het ontwerp van de chemische instrumenten aan boord, die eigenlijk voor een groot deel biologisch werkten, veel reacties maakten gebruik van gemodificeerde bacteriën en schimmels. Alle technologie ten spijt, gold de natuur nog altijd bij uitstek als de beste chemicus.
Maar net zo min als ik een verklaring had voor mijn eigen aanwezigheid, had ik er ook geen voor die van Rick en John. Het was daarom dat ik mij tot nog toe toch ook niet teveel vragen had gesteld.
----
Wordt vervolgd
feedback van andere lezers- hettie35
Iets pittiger om te lezen maar daarom niet minder goed.
Groetjes Hettie
Wardibald: De vertellende stukken zijn blijkbaar onverdeeld zwaarder.
|
