|
< terug
Het komplot (35)
Tot zover het verhaal van Frans Vandorpel. Verdonck wist niet wat hij hiervan denken moest. Hij had niet de indruk, dat Frans gelogen had. Eigenlijk bracht de ondervraging van deze twee mensen, die hier werden aangetroffen, hem niet dichter bij de oplossing van de moord op volksvertegenwoordiger Vanhees. Evenmin maakte het de waarschuwing begrijpelijker, die door dat ongure individu aan zijn vrouw werd overhandigd. Wat was het verband tussen de vzw De Nieuwe Wereldorde en Jan Vanhees? Was hij de politicus die hier enige weken geleden door Nathalie werd verwend?
"Is dat heel jouw verhaal?" vroeg hij aan Frans. Deze knikte bevestigend.
"En werd jou geen geld of een tegenprestatie gevraagd voor deze ongewone behandeling?"
Frans Vandorpel keek naar Verdonck als een betrapte schooljongen die tijdens de examens had gespiekt. Het duurde enkele seconden voor hij antwoordde.
"Zoals ik al zei heeft men mij gevraagd om toe te treden tot de VZW. Ik zou dan bepaalde opdrachten krijgen, maar ik weet niet welke. Mijn verblijf hier moest dienen om mij een beter inzicht te geven in hun organisatie en was tevens een soort van welkom. En neen! Er werd mij geen geld gevraagd en ook geen concrete tegenprestatie. Ik had trouwens nog niet beslist of ik wel wilde lid worden van deze VZW. Ik voelde mij nogal gelukkig in mijn bestaande situatie."
Voor Verdonck was het duidelijk. De doelstellingen van de vzw en de culturele vereniging Voor een Betere Wereldorde in acht genomen en rekening gehouden met de topfunctie die Vandorpel bekleedde in de financiële wereld, lag het voor de hand dat deze organisatie probeerde om invloedrijke personen te ronselen voor hun beweging en dat een verblijf in dit appartement hierbij een rol speelde.
Nadat Frans Vandorpel onder begeleiding de kamer had verlaten, liet Verdonck Nathalie Duroi roepen. De jonge vrouw leek niet erg onder de indruk van de commissaris.
"Eigenlijk heb ik toch niets misdaan! Ik probeer toch alleen maar wat bij te verdienen om mijn studie te betalen." probeerde ze met bevende stem, maar Verdonck was echt niet in de stemming.
"Ik wil nu weten wie die politicus was, die hier met jou enige weken geleden het weekend doorbracht." klonk hij nors en gebiedend. Maar Nathalie was niet alleen studente, ze was vooral een luxehoer met al heel wat ervaring voor haar nog jonge leeftijd. In haar wereld praatte je niet met de politie en je gaf al zeker de naam van jouw klanten niet vrij. Haar antwoord was dan ook niet dat wat de commissaris wilde horen.
"Het kan mij geen barst schelen, dat jouw klanten op jouw discretie rekenen. Zeg mij verdomme de naam van die politicus."
Maar Nathalie Duroi zei de naam niet!
Ze kende zijn naam niet, zei ze. Ze was er nu zelfs niet zeker meer van, dat hij politieker was. Ze dacht dat alleen maar, omdat ze hem eens in een uitzending van de zevende dag op de VRT had gezien. Verdonck voelde aan, dat de vrouw de naam niet zou prijsgeven. Daarom gelaste hij twee agenten:
"Neem haar maar mee naar kantoor en stop haar in de cel. Dat zal haar geheugen misschien opfrissen, zodat ze zich dan die naam misschien wel kan herinneren."
De jonge vrouw kreeg niet de tijd om te protesteren. Twee agenten, echte spierbundels, namen haar tussen zich in en brachten haar naar een klaarstaande combi. Te laat besefte ze haar vergissing. Ze had de commissaris niet mogen tegenwerken. Immers, hij zou toch te weten komen wie die politicus was, want zijn naam stond in haar gsm. Het was maar een kwestie van tijd.
Nadat de vrouw uit de kamer was weggebracht, telefoneerde Verdonck naar de verantwoordelijke van de computer crime unit.
"Ik laat jou een gsm en een laptop brengen." zei hij, toen hij de gespecialiseerde onderzoeker aan de lijn kreeg. "Ik wil dat je deze toestellen onmiddellijk onderzoekt, eerst de gsm. Ik wil zo vlug mogelijk een uitdraai van alle nummers die de voorbije weken zijn gebeld en van waar is gebeld en ook wie de titularis is van die nummers. Op de laptop wil ik dat wordt gezocht naar alles wat verband houdt met de Nieuwe Wereldorde, documenten en e-mails en ook dat gezocht wordt op de naam Vanhees. Ik wil de resultaten nog vandaag."
De specialist van de computer crime unit zuchtte. Dat was nu altijd hetzelfde: alles was super dringend!
Verdonck had nog maar pas de verbinding met de computer crime man verbroken, toen rechercheur Gruytens opgewonden binnenkwam. Hij nam de commissaris brutaalweg bij de arm en troonde hem mee naar de slaapkamer, waar hij hem een schilderij aanwees en zei:
"Hier! Moet je dat eens zien! Van een verrassing gesproken!"
Verdonck begreep niet wat zijn medewerker bezielde en keek niet begrijpend naar een vrij goede kopie van een schilderij van René Magritte, dat een vrouw voorstelde op een stationsperron.
"Wat is er met dat schilderij? Dit is toch geen echte Magritte?"
"Neen! Maar kijk eens naar de ogen van die vrouw op het doek."
Verdonck ging een beetje dichter bij het schilderij en toen zag hij het: beide ogen van de vrouw waren verschillend. Het rechteroog was blauw van kleur. Het linkeroog, daar was iets mee. Het blonk nogal en had eigenlijk niet echt kleur. Het leek wel van glas.
"Hocus, pocus, pats! En nu de verrassing!" zei Gruytens lachend, terwijl een inspecteur van de technische recherche het schilderij van de muur wegnam.
Commissaris Verdonck was verbluft. Waar het schilderij had gehangen, was nu een kleine nis zichtbaar en in die nis zag hij een camera, gericht op alles wat in de slaapkamer kon gebeuren.
"De camera werkt en is aan het opnemen. Blijkbaar kan hij van op afstand worden bediend." deed de inspecteur van de technische recherche opmerken.
"Maak dan dat niets kan worden gewist" beval de commissaris.
De ontdekking van de camera op de slaapkamer gaf een nieuwe dimensie aan de zaak. Het was nu duidelijk, dat invloedrijke personen enkele dagen naar dit appartement werden gelokt en er werden verwend door het luxehoertje Nathalie, terwijl al hun doen en laten daar werd gefilmd. Zonder twijfel werden op die manier heel compromitterende beelden vastgelegd op schijf. De bedoeling was niet moeilijk om te raden: chantage.
Verdonck confronteerde Frans Vandorpel met deze ontdekking. Toen deze ver-nam, dat zijn doen en laten de voorbije dagen in het appartement gefilmd was geworden, werd hij lijkbleek. Bevend vroeg hij:
"Wat gaat met dit beeldmateriaal gebeuren? Zullen mijn vrouw en mijn kinderen dit te zien krijgen? En mijn werkgevers?"
Verdonck haalde de schouders op en antwoordde:
"Ik en mijn medewerkers zullen hen die beelden niet tonen. Er is nog zo iets als het beroepsgeheim. Besef wel, dat diegenen die de camera daar hebben opgesteld, allicht ook een kopie hebben van alle filmbeelden.
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- Danvoieanne
Een komplot is dit zeker...graag gelezen...
julien_maleur: Dank je voor het lezen en commentaar
JM
|
