Volg ons op facebook
|
< terug
De ezel en de steen...
Ze brengt het voor mijn vakantie terug en wil geen thee. Ook laat ze haar verjaardag voor wat het is, mailt ze, want 'het' zit haar teveel dwars. Ik ben nog half verstrikt in de Franse slag, de koffers zijn niet eens uitgepakt, als ze komt. Ik verwacht iets van excuses. Zij is opgefokt en ik val haar niet in de rede. Het duurt lang voor ik het begrijp, voel verbaasd hoe pijn door de kamer schiet. Flodders, gare kwetsen, die in deze wervelstorm ruw van de boom worden gerukt. Terwijl ik vermoed hoe dit voorkomen had kunnen worden negeer ik mijn woede en wacht tot al het pulp van overrijpe rottende waardeoordelen is neergedaald. Hoe vertel ik voorzichtig wat mijn kunstenaarsziel beroert, als zij dáár altijd langs op blijkt te hebben geleefd? Humor? Een schaterlach zal niets verluchtigen, vrees ik en adem door.
"Omdat ik merkte dat jij het niet kende heb ik je vóór de vakantie alsnog het concept van kunstuitleen uitgelegd. Ik dacht daarna dat je dat snapte," zeg ik. Verbijsterd vertelt ze hoe de buurvrouw en nieuwe vriendin haar gelijk geeft, boos heeft geholpen mijn schilderij in de oude staat terug te brengen.
"Ik ben er inmiddels helemaal klaar mee,"roept ze. Wáármee, vraag ik me af.
"Je hebt het al die tijd geleend. Mooi toch?" zeg ik om de opwinding te relativeren, maar ze gaat door: "Ja maar, jij had...bla... bla..." Ik luister...tot ze echt klaar lijkt en het duidelijk is dat ze niet begrijpt hoe ze samen met bondgenote iets ongepasts heeft gedaan.
"Niet alleen JIJ hebt reden om geschokt te zijn, hoor!" waarschuw ik voorzichtig. Ze ontploft bijna van verbazing. Waar blijft mijn begrip, excuses, lijken haar ogen te vragen.
"Het lijkt me normaal dat ik terugvraag wat ik heb uitgeleend, als de ander het niet meer wil."
Ik glimlach, weiger me te storen aan het smalende "pffft" of haar stekende ogen.
"Ik heb jou op je wenken bediend en je iets uit mijn collectie geleend. Precies wat je wilde. Het kostte mij destijds een vermogen. De lijst plus het passe-partout zijn speciaal voor jou uitgezocht."
Ze zit klaar om te reageren, luistert maar half want ik moet niet... ... Ja wat?
"Dat alles loshalen om er een ander plaatje achter te plakken is een doodzonde," zeg ik eenvoudig en ze probeert te protesteren, maar nu is het echt mijn beurt, vind ik.
"Onwetendheid dacht ik. Dáár mag ik niet beledigd over zijn. Gelukkig heb ik er later, toen ik van de schok bekomen was, om kunnen lachen." Verbaasd bestudeert ze mij, stelt geen enkele vraag en ik negeer de pijn als ze alweer smalend lacht.
"Als iemand een doek van van Gogh uit de lijst snijdt staat héél Nederland op zijn kop. Dat is in de kunstwereld nou eenmaal een doodzonde. Jullie hebben dus niets vermoedend ongeveer zoiets als heiligschennis gepleegd." Nog steeds glimlach ik, maar het helpt niet. Ondanks alle goede voornemens raakt mijn geduld op als ze mij vierkant in mijn gezicht uitlacht.
"Jij hoeft dat NIET te bagatelliseren! Je hebt niet het recht te veroordelen waar je geen verstand van hebt. Zelfs als het WEL je eigendom was geweest, zou het netjes zijn als je met mij had overlegd of het goed was dat jullie mijn werk uit elkaar rukten. Dan was dit niet gebeurd!"
"Ik heb niets met een kunstenaar te maken, jij bent mijn vriendin!" roept ze en blijft boos spuien. Ik MOET begrijpen dat ik haar onheus heb bejegend want ik had moeten snappen dat zij niet... zus en ik had niet zo...en tenslotte is het immers: "eens gegeven blijft gegeven"
"Jij weet toch dat ik twintig jaar geleden iedere cent moest omdraaien? Een verjaarscadeau van 1500 gulden voelt voor mij als vriendschap kopen en…" Nogmaals lacht ze. Neerbuigend bijt ze me toe dat geld in vriendschap geen maatstaf is. Inmiddels ben ik opgebrand. Naast de andere waardeoordelen, die ze zich eerder over mij liet ontvallen, verschrompelt niet alleen mijn geduld. Boos ben ik. Op mezelf. Omdat ik niet eerder merkte dat zij me nooit serieus nam. "Twintig jaar genieten van een schilderij dat speciaal voor jou is samengesteld, zegt je niets?" Nee! Nee en nog eens nee. Het is logisch dat ik alleen ben, vindt ze. Mijn medeleven om haar uitgebreide collectie mannen, waarmee ze alle aandacht en nazorg van mij kreeg, lost op. Terwijl ik met MJ door Bretagne trok is een halve eeuw met mijn andere vriendin uitgegumd. Onze humor, de heerlijke lachsalvo's zijn waardeloos verbeurd verklaard. Mooie herinneringen zal ik koesteren. Dag lieve prinses op de erwt.
De pijn zal ik vergeten.
feedback van andere lezers- Wee
Ik vóelde de sfeer die hing te spannen ...
Knap geschreven, en wat een raak gevonden titel.
Sterkte, Door!
x
Dora: Toen ik mijn comm. bij Wee schreef (dat met heel zinvol waardeerde) heb ik mezelf, zag ik later, daarmee twee punten toebedacht,
Dat lijkt me niet geheel de bedoeling, dus kennelijk is er iets verkeerd want nu kan ik ook weer iets onder Wee en mezelf schrijven... ... - Dora
Het is recht uit het leven gegrepen, te herkenbaar om er géén woorden voor te vinden en een verhaal van te maken... Dank je Wee, ook voor het trouwe lezen.
Dora: ???...???...
|
