Volg ons op facebook
|
< terug
Sorane 2 Delos - hoofdstuk 24/26
Anya
Terwijl de Drongs plannen maken, bereikt de eerste vloot in groepen van ongeveer vijfduizend schepen, onder leiding van Morduno de rand van het Enuronstelsel. Zijn vlaggenschip zet, gevolgd door vijfhonderd schepen koers naar de derde planeet, terwijl er nog steeds groepen uit de hyperruimte materialiseren. Morduno wil heeft intussen de zwarte symbiont onder zijn controle gebracht en zij hebben hem trouw gezworen.
In het nabije Vegastelsel schrikken ze hevig. Zo'n grote vloot hebben ze nog nooit gezien, het zijn er meer dan één miljoen gevechtsschepen, met daarbij nog vele begeleidingsschepen. Ook op Enuron hebben ze de schepen gepeild, maar op het continent waar Jakira de macht heeft, maken ze zich niet ongerust. Op de andere continenten wordt wel alarm geslagen, al beseffen dat ze tegen deze overmacht geen kans hebben. Dus wachten ze gewoon af. De mensen van Sorane op Enuron zijn wel geschokt.
De vijfhonderd schepen duiken de atmosfeer in boven de continenten die nog niet in handen zijn van Jakira/Morduno. Boven de grote steden laten ze duizenden landingstroepen neer. Hier en daar wordt er verzet geboden, maar dat duurt niet lang. De volkors gaan genadeloos te werk, verzetshaarden worden uitgemoord. Zes uur later zijn de aangevallen steden in hun handen. Ook het paleis van de Nuroonse imperator. Meer dan de helft van zijn paleiswacht en één van zijn drie zonen zijn gedood tijdens de korte gevechten. De imperator en zijn familie worden als gevangenen naar de Enaarse hoofdstad gebracht. Ook in het zaroonse keizerrijk werd het paleis veroverd door de volkors. Hierbij kwam de Zaroonse keizer om het leven. Zijn vrouw en twee kinderen worden, onder zware bewaking, naar de Enaarse hoofdstad gebracht. Overal op de planeet nemen de mensen van Aqunok de macht over om een waar terreur bewind in te stellen. Dit is het begin van een zwarte tijd, waar corruptie op grote schaal zijn intrede doet, op heel Enuron.
Raya, die zich in de basis van Sorane bevindt, balt haar vuisten. Ze moet machteloos toekijken. Nu beseft ze dat Sorane gelijk had. Tegen deze overmacht kunnen ze niets beginnen. Ze wenste dat Sorane hier was, zij zou misschien weten wat te doen.
Buiten het Enuroonse stelsel is de toestand al niet veel beter. Naburige bewoonde planeten worden aangevallen en bij verzet zwaar onder vuur genomen. Een eskader van tweeduizend schepen bereikt twee dagen later het Vegastelsel. In de kleine basis van Sorane, wordt alarm geslagen.
Serin kijkt de anderen aan.
'Als die ons aanvallen, dan blijft van deze basis niet veel over.'
'Van ons ook niet, Serin, als we hier blijven.'
'Misschien ontdekken ze ons niet,' merkt Preo hoopvol.
'Ik denk dat, dat ijdele hoop is, Preo. Een groot deel komt op de vierde planeet af. Hee, wat is dat?'
Plots flitsen overal lampjes aan en beeldschermen lichten op. Op verschillende plaatsen op de planeet reizen geschutskoepels uit de grond. In de hangars dematerialiseren gevechtssatellieten, die in een baan omheen de planeet materialiseren. De vijandelijke schepen naderen steeds, maar dan openen de satellieten het vuur. Verschillende schepen ontploffen, anderen worden zwaar beschadigd. De grote schepen openen vanop grote afstand het vuur en de eerste satellieten ontploffen, maar de anderen verlaten hun baan en vliegen in een willekeurige koers steeds dichter op de schepen toe.
In de basis kijken Serin en haar vrienden toe, maar ze beseffen dat de vijand te talrijk is. Ze zullen de basis moeten opgeven.
'Naar de schepen,' beveelt Serin plots.
Preo en twee anderen, die dienst hebben in de centrale kijken hem verbaasd aan.
'Iedereen doet wat ik zeg. Als we hier blijven dan zijn we verloren. De overmacht is te groot. In de ruimte hebben we nog een kans.'
Preo geeft de twee anderen en teken samen haasten ze zich de centrale uit. Intussen bereiken de eerste vijandelijk schepen de atmosfeer en sluizen landingstroepen uit, Maar dan openen de geschutskoepels het vuur. Hoewel ze grote verliezen leiden, bereiken de eerste troepen de oppervlakte. Maar hier worden ze plots aangevallen door getrainde espers, die hen harde klappen geven. Maar er komen er steeds meer, het zijn er te veel. Ook voor Arjina en haar espers. Ze trekken zich langzaam vechtend terug. Plots zijn ze verdwenen en materialiseren in de centrale eenheid van de vroegere maan. Unka, Dargo en enkele anderen materialiseren in de basis en zien Aron juist enkele commando's geven.
Het programma tot zelfvernietiging wordt opgestart. Maar Aron bezit geen volmacht om het bevel uit te voeren.
'Laat mij, Serin,' zegt Dargo plots.
Serin kijkt verschrikt op en trekt haar wapen, maar laat het weer zakken, als zij het teken op de uniformen van Unka en Dargo herkent. Dan doet zij een stap achteruit. Dargo neemt plaats achter de computer en zegt:
'Activatie. Xan-030010 van kracht.'
'Commando niet bevoegd tot zelfvernietiging,' luidt het antwoordt van de computer.
'Wat nu?'
Dargo kijkt Unka aan.
'Dat weet ik niet. Deze basis was ons tot over enkele weken nog onbekend.'
'Anya. Hoe?' zegt Aron op dat moment.
Ze kijken alle om naar een jonge vrouw die plots uit het niets opgebouwd wordt. Ze loopt naar voor en zegt:
'Jullie zijn niet bevoegd om deze basis te betreden.'
'Wij zijn vrienden van Jakira en haar vroegere medestrijders.'
'Naam Jakira is onbekend. Geen toegang.'
'Serin, waarom heb jij het programma opgestart. Onder dwang of vrije wil.'
'Uit vrije wil. Unka en Dargo kwamen pas later aan. Ik wilde de basis vernietigen om te voorkomen dat de vijand hier gegevens zou kunnen vinden.'
'Gegevens bevestigd door de sensors. Zelfvernietiging van kracht. Download gegevens in halografische projectie gestart,' zegt Anya.
'Komen jullie mee,' vraagt Aron.
'Nee, we hebben ons eigen schip, Serin. We ontmoeten elkaar in de centrale eenheid. Volg het peil signaal, zodra jullie opgestegen zijn,' glimlacht Unka en dematerialiseert.
Dargo wuift nog even en is dan ook verdwenen. Serin rent uit de centrale en stelt verbaasd vast dat het halogram haar volgt. Samen bereiken ze als laatsten de vijf kleine schepen. Serin kijkt het halogram verbaasd aan.
'Ik heb alle data in mij opgeslagen en opereer nu zelfstandig, Serin.'
'Je moet toch energie hebben om te kunnen bestaan.'
'Dat klopt, Serin. Maar ik denk dat de energie van het schip voldoende is. Aan boord van de centrale eenheid heb ik meer energie tot mijn beschikking.'
'Zijn ze te vertrouwen, Anya.'
'Zeker, Serin. Het zijn de oude medestrijders van Jakira, die nu onze meesteres is.'
'Maar het plan van Aron.'
'Dat moeten we veranderen, Serin,' zegt Anya terwijl ze de loopbrug oplopen.
Een paar minuten later dematerialiseren de vijf schepen en materialiseren in de ruimte nabij de derde planeet. Ze zien van hier uit dat de planeet zwaar bestookt wordt. Overal worden de geschutskoepels vernietigd. Van de satellieten is er al geen spoor meer. Ze zijn allen vernietigd. Ook zien ze enkele wraken van vijandelijke schepen stuurloos door de ruimte drijven. Op sommigen woeden hevige branden. Kleine schepen proberen de bemanningen te redden.
'Aron, ik ontvang een vreemd signaal.'
'Verander van koers, recht naar de bron van het signaal,' zegt hij bevelend.
In en zigzag koers schieten de schepen op hun nieuwe doel toe.
'Waar komt dat signaal vandaan? Er is hier niets te zien,' roept iemand.
Maar voor iemand nog iets kan zeggen, dematerialiseren de schepen.
Intussen staan alle machthebbers en hun familie van de machtsblokken op Enuron bij elkaar. Ze kunnen alleen maar wachten. Overal staan zwaar gewapende gevechtsrobots opgesteld langs de wanden van het grote plein.
Dan land een kleine zwever.
Jakira loopt langzaam de loopbrug af. Intussen materialiseert Vienna, die Gayna bij de hand vastheeft tussen de gevangenen. Niemand merkt het op, omdat iedereen naar de blondine kijkt. Ook beide jonge vriendinnen kijken naar de blonde vrouw die plots blijft staan en om zich heen kijkt.
'Wie mij trouw zweert, verdient het leven. Wie weigert heeft de dood verdiend,' klinkt haar genadeloze stem over het plein.
Gedurende verschillende seconden is het doodstil.
'Dat kan u niet doen, Hera. Onze kinderen zijn hier ook.'
'Kies en kies het juiste of jullie bloed zal over dit plein stromen,' zegt Jakira gevoelloos.
Zelfs Aqunok sluit van afgrijzen zijn ogen als de robots hun wapens richten. Iedereen is sprakeloos op de hele planeet, want alles wordt uitgezonden, zodat Jakira van haar triomf kan genieten. Het zijn biologische wapens.
'Uw tijd is voorbij. Niemand heeft een keuze gemaakt. Dit vat ik als een weigering op,' klinkt de harde stem van de blondine weer.
'Wacht, hoogedele vrouwe,' roept de Zaroonse koningin uit.
'Te laat,' klinkt de ijskoude stem van Jakira.
Op hetzelfde moment wordt een energiescherm omheen de gevangenen opgebouwd. Dan richten de robots hun wapens iets naar omhoog en openen het vuur. De granaten schieten doorheen het scherm op de mensen toe, maar plots wordt binnen het scherm en ander gevormd. Zelfs Jakira schrikt en merkt ontsteld dat de granaten tegen dit scherm te pletter slaan. Hun inhoud wordt tussen beide schermen uitgestrooid, maar kan geen enkel slachtoffer eisen. De dodelijke stof onttrekt de mensen al snel uit het zicht. Gayna opent snel een overbrengersveld. En geeft de mensen een teken.
Intussen lopen de robots, die hun wapens aangepast hebben doorheen het eerste scherm en openen het vuur op het tweede, maar hun energiestralen ketsen terug tussen de twee schermen. Hierdoor worden de robots een voor een vernietigd. Jakira geeft woedend een teken. Het detachement volkors aarzelt, want ze weten wat hen wacht als ze doorheen het eerste scherm lopen. Een afgrijselijke dood. Maar toch moeten ze gehoorzamen en de eerste lopen naar voor. Ze hopen dat ze snel genoeg tot bij het eerste scherm zullen komen om hun bommen te laten ontploffen.
Een klein deel geraakt tot bij zijn doel, maar het aantal bommen dat ontploft, doet het scherm zelfs niet flikkeren. Intussen is de periode verstreken waarbij het biologische wapen gevaarlijk is en langzaam lost het gas op. Iedereen kan de misvormde volkors ineengekrompen van de pijn zien liggen. Ze beseffen de genadeloosheid van die blonde duivelin. Zelfs haar eigen mensen zend ze een nutteloze dood in.
Intussen staan de geredde mensen in een grote zaal van een ondergronds complex. Twee veertienjarige meisjes lopen tussen hen door. De mensen beseffen dat ze aan hen hun leven te danken hebben.
Als Gayna en Vienna uit de groep mensen stappen verstijven ze. Voor hen staat een kwade roodharige vrouw. Sorane.
'Dit is geen spelletje, meisjes.'
'Het spijt me, Sorane. Ik draag alleen de schuld. Vienna wilde mij alleen helpen.'
'Je moet haar niet beschermen, Gayna. Vienna heeft evenveel schuld als jij, Ze verlangde ook naar actie.'
Beide meisjes kijken naar de vloer en horen Sorane plots glimlachend.
'Het is echter goed afgelopen en nog geslaagd ook. Jakira's aanhangers weten zelfs niet wie hun gevangenen bevrijdt heeft. Ik denk dat ze van woede zal ontploffen.'
'Hopelijk, dan zijn we van haar af.'
'Ik vrees dat het niet zo eenvoudig zal zijn, meisjes. En nu naar jullie kamers. Morgen zal ik jullie beide beoordelen.'
Gayna en Vienna schrikken, want ze weten dat Sorane zeer streng is in haar beoordelingen. Ze maken zich snel uit de voeten. De roodharige kijkt de aanwezigen nadenkend aan en zegt:
'We moeten een onderkomen voor jullie zorgen, vrienden.'
'Een beetje eerbied voor ons, roodkopje. Wij horen bij de heersende klasse op deze planeet.'
Sorane kijkt de vrouw uitdagend aan.
'Enanda, jij bezit meer rijkdom dan de meeste bewoners van deze planeet, maar daarom ben je nog niet meer waart dan de armste bewoner in mijn ogen. Jullie doen wat jullie gezegd wordt of je kan je kans wagen in de buitenwereld. Aan jullie de keuze.'
En jonge man stapt plots naar voor.
'Wie ben jij?'
'Sorane Cobanon.'
'O, een dame uit de lagere klassen, die zichzelf door moorden een hogere status probeert te bekleden.'
'Veran Bergo. Ik zou maar zwijgen als ik jou was. Vergeet niet dat ik je gedachten kan lezen.'
'Jij kan mijn.. Hoe? Je bent toch geen esper.'
'Zeker, jongeman. Als je zo oud was als ik dan zou je weten, dat je alleen kan gerespecteerd worden door je daden. Niet om je veroveringen onder de vrouwen.'
De jongeman wordt rood tot achter zijn oren en doet een paar passen achteruit. Dan balt hij zijn vuisten en stormt plots op de roodharige toe.
'Dat zou hij beter niet doen,' fluistert de amazone koningin, die tussen haar familieleden staat.
Als Veran toeslaat, stapt Sorane echter niet opzij, maar heeft haar huidstructuur van materie veranderd. De jongeman slaakt een luidde kreet als zijn vuist tegen de stalen wang van Sorane botst. Kreunend van de pijn in zijn hand krimpt hij in elkaar en wankelt achteruit.
'Heb je genoeg gespeeld jongeman,' zegt Sorane lachend.
'Je hebt mijn hand gebroken. Ik zal…'
'Niets, Veran. Het is je eigen schuld. Laat mij eens naar je hand kijken.'
Voor hij verder kan achteruit wijken is Sorane bij hem en neemt zijn rechterpols vast. Even kijkt ze naar de misvormde hand. De jongeman kijkt haar angstig aan. Plots schrikt hij ene vreemd groen licht vloeit over zijn hand en bezorgd hem een tintelend gevoel. Voor zijn ogen neemt zijn hand weer de normale vorm aan. Hij leidt hevig pijn, want Sorane wil hem een lesje leren. Toch geeft hij geen kik, al is zijn gezicht van pijn vertrokken.
'Zo, dat is weer in orde. Wees de volgende keer voorzichtiger voor je op de vuist gaat, Veran,' spot Sorane en is dan plots voor zijn ogen verdwenen.
Verbaasd staart hij naar de plaats waar ze stond. Dan kijkt hij naar zijn hand, die hij weer normaal kan bewegen.
'Wie is die Sorane Cobanon.'
'Voor ons, de amazones, is zij de verhevene, Veran.'
'De verhevene, ben je zeker. Meisje.'
'Ja, Veran. En weet dat ik ook eerbied verlang van mijn medemensen.'
De jongeman wil een bitsig antwoordt geven, maar hoort plots de stem van Sorane in zijn hoofd.
'Heb jij je nog niet belachelijk genoeg gemaakt, Veran. Dayna, is een amazone. Je hebt toch geschiedenis op school gehad, denk ik.'
Veran kijkt het mooie meisje na, als ze zich weer naar haar familie begeeft. Ze is een van de mooiste meisjes die hij ooit gezien heeft.
'Sorane, kan je mij helpen,' vraagt hij en weer krijg hij telepathisch antwoordt.
'Dayna kan je niet als een van je meisjes gebruiken, Veran. Bij haar volk betekent zoiets een zware belediging. Alleen door haar respect te verkrijgen, heb je een kans bij haar.'
'Hoe kan ik haar respect verkrijgen?'
'Ze is een getrainde amazone, Veran. Je zult moeten leren om eerbied voor vrouwen te hebben en ze niet meer als je speelgoed behandelen.'
Even denkt hij diep na. Maar dan neemt hij een hard besluit. Hij zal zijn leven veranderen.
'Neem afscheid van je familie, Veran.'
'Waarom?'
'Ik geef je mijn toestemming om bij mijn groep aan te sluiten. Maar het zal voor jou een zware tijd worden.'
'Niets is te zwaar voor mij Sorane,' denkt hij, maar alleen een spottend lach krijgt hij als antwoordt.
Dan stapt hij naar ouders toe. Zijn vader is de president van de Taraanse federatie. Zijn moeder is opgelucht als hij zijn besluit aan hen meedeelt. Eindelijk zal haar zoon misschien volwassen worden. Maar zijn vader is er niet zo blij mee dat hij zich bij Sorane wil aansluiten. Toch wil hij hem niet tegenhouden. Als enkele mannen en vrouwen de mensen komen halen om hen naar nieuwe voorlopige verblijven te brengen, delen ze hem mee dat hij hier moet wachten.
Dayna kijkt naar hem en glimlacht spottend. Veran merkt het en kijkt naar de vloer. Plots hoort hij een stem achter zich:
'Hallo, Veran. Sorane verzocht mij om je te komen halen.'
Verbaasd kijkt hij om en ziet een van de meisjes die hen allemaal redde.
'Mijn naam is Vienna. Geef mij een hand.'
Bijna mechanisch doet Veran het en op hetzelfde moment zijn ze beiden verdwenen. Dayna staart, vanuit de zwever, die hen komt oppikken, naar de plaats waar de jongeman stond en voelt zich plots leeg van binnen. Ze snapt echter niet waarom. Ze heeft maar eenmaal met hem gesproken en ze kan die rokkenjager zelfs niet uitstaan.
Intussen is Sorane met Raya en enkele anderen in de centrale van de basis aan het praten over de toestand. De volkorvloot baart iedereen zorgen. Tegen zo'n overmacht kunnen ze het nooit halen.
'Er zijn vier vloten die uit ongeveer hetzelfde aantal schepen bestaan. De Drongleiders, hebben Jakira het bevel gegeven over meer dan 90% van hun troepen.'
'Vier vloten van meer dan een miljoen gevechtsschepen. Die kunnen we nooit verslaan, of wel,' zegt Malon.
'Ben je zeker, Sorane.'
'Het staat vast, Raya. De amazones hebben enkele spionen gegrepen. We hebben nog een tijd om ons voor te bereiden. Jakira wil eerst weten waar onze strijdkrachten zich bevinden om ons met één enkele aanval te kunnen vernietigen. Maar onze strijdmachten zullen ze niet zo snel vinden. De Tiren en zijn zusterschepen van Delos hebben energiebellen geschapen, die onze kleine vloten verbergt. Als het tijd is kunnen ze van uit die bellen waar we het wensen in gezet worden.
'Dus het klopt dat jij op Delos geweest bent.'
'Ja, Raya. Maar ik ben maar voor een jaar de gebieder. Daarna moet ik mij melden en een zware proef volbrengen. Als ik niet slaag is Delos voor ons verloren.'
'In een jaar kan veel gebeuren, Sorane.'
'Weet ik, Raya. Maar nu wordt het rijd om terug te keren naar de Tiren, ik verlies langzaam de greep op dit kloonlichaam.'
'Wanneer zien we je terug?'
'Zo snel ik kan, Malon. Er moeten nog veel voorbereidingen getroffen worden.'
'En wij moeten nog steeds wachten en wachten, Sorane.'
'Ja, Raya er zit niets anders op. Jakira heeft de macht nu meer dan ooit in haar handen.'
'Kan je eens gaan kijken op Vega. We hadden regelmatig kort contact met Aron en zijn mensen, maar sinds een paar weken antwoorden ze niet meer op onze berichten.'
'Misschien kunnen ze niet antwoorden, Raya. Er zijn schepen in de omgeving van Vega gemeld. Misschien is het beter om geen contact meer te zoeken. Ik zal met de Tiren zelf eens gaan kijken.
'In orde, Commandante.,' glimlacht Malon.
Even kijkt de roodharige hem aan en valt dan in kleine stofdeeltjes uit elkaar.
Raya werpt een seconde een blik op de stofdeeltjes en geeft Malon dan een teken. Beide haasten zich naar hun flat, want ze kunnen voorlopig toch niets ondernemen. Ook op de mensen van Ileja moeten ze wachten. Hopelijk kunnen ze de kinderen van Sorane helpen en naar de basis brengen.
'Was ik maar een telepate, dan zou ik snel weten waar ze zijn,' denkt ze.
Een paar dagen later nadert de Tiren het Vega stelsel. Ze merken dadelijk de grote gevechtsschepen op; die in de omgeving op patrouille zijn. De Tiren dringt het stelsel binnen en nadert gecamoufleerd als een volkerkruiser de vierde planeet. De scanner laten al snel beelden zien van wat eens de basis was. Iedereen kijkt ontsteld naar de verwoestingen. Heel de basis werd vernietigd. Op andere schermen zijn nog meer verwoestingen te zien. Daar stond automatisch afweergeschut. Plots ontvangt de radiar een zwak signaal.
Sorane kijkt op en even later ze het schip koers naar de plaats vanwaar het signaal afkomstig is. Het is een peilzender, die om haar identiteit reageert. Zodra ze op een honderdtal meter van het kleine apparaat halt houden. Verschijnt een tweede Anya in de centrale van de Tiren. Beide halogrammen kijken elkaar aan. Ze zijn hetzelfde, maar toch ook weer verschillend.
De pas aangekomen Anya, kijkt Sorane aan.
'Op Delos is een zwakke noodkreet ontvangen, van Arika.'
'Arika, hoe?'
'Je weet dat het mogelijk is om door de ogen van jou kennissen op andere planeten te zien.'
'Ja, dat weet ik, maar zo ver, dat wist ik niet.'
'Ileja was door Raya met een groepje uitgezonden om je kinderen op te sporen. Ze slaagden erin, Sorane. Maar dan daagden volkors op. Ileja en drie van haar mensen werden gedood. Andrea kon, geholpen daar Terya, met je kinderen ontkomen en raakte op een bus naar de havenstad, Taiyen. Beide jonge vrouwen doken met Ron en Arika onder in een donkere buurt. Van een oude misdadiger kregen ze onderdak en hij helpt hen zoveel hij kan. Maar volgens zijn verleden, vermoed ik dat hij bijbedoelingen heeft.'
'Welke, Anya?'
'Dat weet ik niet, Sorane. Maar uit de gegevens blijkt dat hij vroeger een vrouwenhandelaar was tot een vertrouweling hem bedroog.'
Even is het stil in de centrale.
'Ik moet naar Enuron en niet als kloon.'
'Sorane, wie zijn die kinderen?'
De roodharige kijkt Deno met een droevige blik aan.
'Sorane was ongeveer 2 weken in verwachting, Deno, toen ze stierf. Toen ik in haar lichaam terecht kwam, moest ik hun ontwikkeling voor een tijdje stopzetten. Maar uiteindelijk moest ik toch bevallen. Dat was de reden waarom ik mij door Jakira liet overwinnen. Ik moest onderduiken, want een overbrengersprong naar de basis was te gevaarlijk.'
'Zijn die kinderen dan van mij?'
'Ik vermoed van wel. Ik wilde het je zeggen, maar ik vond er de tijd niet voor.'
Even kijkt Deno haar verbaasd aan.
'Anya, is er een manier om naar Enuron te gaan,' vraagt Sorane telepathisch.
'Zeker, Sorane. Vanuit de Tiren kan je mits een zeer diepe concentratie zelfs tot op Delos teleporteren.'
'Kan dat hier?'
'Nee, wel van het observatieplatform op de top.'
'Veanya. Jij hebt opnieuw het bevel. Wacht af tot ik terugkeer. Probeer intussen Aron en zijn mensen te vinden. Misschien zijn zij samen met mijn vroegere medestrijders kunnen ontkomen.'
'In orde, Sorane,' antwoordt Veanya, maar Sorane hoort het al niet meer.
Ze rent de centrale uit. Deno ziet haar lopen en rent haar achterna.
Hij komt te laat aan de lift naar de top. Sorane zweeft al naar omhoog. Snel stoot hij zich af en raast achter haar aan naar boven. Even later stapt het observatieplatform op Hij ziet de roodharig in het midden staan en haast zich naar haar toe. Juist als hij haar hand vastgrijpt dematerialiseren ze beiden.
|
