|
< terug
Drie verjaardagen in één
Ik ben voor groots en meeslependheid geboren. Heus waar. Helemaal ging ik er voor.
Alles wat er in mijn macht lag heb ik er aan gedaan, daar niet van. Hier in Nederland dien je echter laag bij de gronds en uit de wind te blijven want anders maakt men gehakt van je. Gaandeweg leert men veel af. Een mening die afwijkt wordt uitermate graag weggezet in het rariteitenkabinet van een of andere aandoening die ik helemaal niet heb.
Wees in Godsnaam niet jezelf want er is er altijd wel één jaloers op je. Meestal zijn dat mensen die daar al een leven lang ervaring mee hebben en alle kneepjes kennen om je af te maken.
Een mens dient niet te zeuren, veel te accepteren. Leer je eigen boontjes doppen, werd me geleerd.
Toen ik dat deed moest ik óók nog om andermans loontje komen. Uiteraard won de goegemeente met het roddelcircuit. Daar beleeft men nou eenmaal liederlijk veel levensgenot met laster. Jan en alleman hebben niets anders te doen dan andermans kleurige geur met hun stinkende ontlasting te overgieten… zo valt hun beerput minder op.
Had ik voor tv gewerkt was ik gelauwerd om spit(s)vondigheden. Was dat niet genoeg geweest had mijn fantastische figuur me uit de brand geholpen, want vroeger mocht dat er zijn. Ik zou op eigen kracht de ladder hebben bestegen, met de beentjes netjes bij elkaar. Mijn gedegen journalistieke onderzoek is namelijk doeltreffend, steekhoudend en waterdicht alvorens ik een zaak wereldkundig maak. Ik zou beroepsmatig de ene kwinkslag na de andere hebben uitgedeeld en zijn gedoogd, daarvoor had men mij met een mooi salaris beloond mits...
Plichtsbesef gebood me prioriteiten te stellen, want, om met Willy Alberti te spreken: niemand laat zijn eigen kind alleen, je bouwt het liefst een muurtje om haar heen. Dat heb ik gedaan als moeder zonder faam. Er zijn echter slopers die daar verdomd goed raad mee weten. Het vlees was sterk maar het vel hangt inmiddels en mijn geest moet af en toe woorden zoeken die vroeger van het puntje van de pen sprongen. Aan het eind van de rit gebiedt de eerlijkheid te zeggen: Het was géén Door-slaand succes.
Maar wat een verjaardag!
In het jubilerende Muziektheater te Amsterdam van de fantastische prestaties van het vijftigjarige Nationaal Ballet genieten was een uitzonderlijk liefdevol cadeau van mijn vriendin. Er was zelfs een demonstratie van de kraakbeweging bij georganiseerd. Vanaf het terras zagen we niets van de grachten. Alle blikken van het blauw op straat waren opengetrokken. Het hele gebouw was omsingeld door politiebusjes en het geklepper van de bereden politie gaf het geheel nog eens extra cachet. Dat had MJ er niet bij ingehuurd, maar wat wil een mens nou nog meer? Dat kreeg ik er zomaar extra feestelijk bij.
Na zulk een tumultueus bestaan is er geen betere manier om mijn verjaardag te vieren, toch?
Geen sloper gezien en toch een rel. Koninklijk niet waar? Op naar de volgende tien jaar.
feedback van andere lezers- Mistaker
Alsnog van harte Door!
Groet,
Greta
Dora: Dank je Greta... Ik was zaterdag dus dicht in de buurt ... - warket
U maakt mij nieuwsgierig.
Dora: Het was geweldig, wat een hoog niveau hebben we in huis, ballet, muziek, choreografie, wereldklasse, echt. Dank je Warket - Wee
Een écht Dora-stukje, prachtig!
Gefeliciteerd met je verjaardag, en wát een cadeau!
x
Dora: Dank je wel Wee.. hoera jaha. Ik heb de karrevracht kaarsjes van de taart gelaten, want anders past de slagroom er niet meer op... - bessy
zomaar een koninklijk geschenk op je verjaardag. Wie zou dat niet willen.
Ik lees dat het een gewaardeerd en mooi cadeau is geweest
met het straatblauw er gratis bij
af en toe woorden zoeken
het lijkt alsof jij ze allemaal zomaar uit je pen laat fladderen
blijkt dat wat lijkt soms schone schijn is
voor jou een weet maar voor de lezer geheimenis
groetekes bessy
Dora: GE-WE-DIG, Goed geluid, mooie zaal ook en dan een ode aan onze drie grote choreografen, oei die vijf tango's, met de bandeleon, oei oei...
Dank je Beske
|
