naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Het vege lijf

door Dora

Ik ben gewend dat men langs me opkijkt. Heb geen medelijden, het is kennelijk mijn eigen schuld want ik schijn zo indringend te kijken. Een soort handicap eigenlijk, waar je aan went, maar het schrikt af. Dien ten gevolge liggen mijn haren normaliter plat totdat ik kippenvel krijg of een bliksemflits in mijn hoofd. Ik vertelde eerder ('flexibel verleden') over stapeltjes waarin ervaringen met mensen zijn opgeslagen. Wel, doorheen die stapels zijn óók dergelijke 'raakmomenten' verweven waaraan het weer, beeld, geluid en gevoel zijn verbonden, plus het gesprek waarin het gebeurde. Interessant is de overeenkomst: het echte raken is op heel verschillende momenten in die stapeltjes terecht gekomen.

Ons lijf is een ingewikkelde barometer, spreekt op onverwachte momenten non-verbaal met ons. Al ken ik het mijne als mijn broekzak - een rok draag ik bij speciale gelegenheden - toch overvalt het me soms.
Charles Aznavour. (Non, je n'ai rien oublier, dat laatste couplet) Een intense blik, onderzoekend, echt geïnteresseerd, betrokken meelevende aandacht.
Die uiterste zenuw, aan het laatste puntje van die vezel, doet het hem.
Als die gaat trillen is het raak. Alsof hij de leider is van de hele bliksemse bende.
Zonder geluid te maken alarmeert hij/zij/het de andere zintuigen, die lekker lui achteruit lagen, niet op aan het letten waren en hupsakee, het hele leger staat alert paraat. Wonderlijk hoe onzichtbare ragdunne draden, vanuit alle richtingen en de verste uithoeken, zich gezamelijk spoeden naar mijn buik waar minuscule gewaarwordingen samensmelten tot emotie. Dansen doe je ook vanuit die plek.
Het heeft bij mij NIETS met verliefdheid te maken, waar men altijd zo naar verlangt. Van die tijdelijke zinsbegoocheling worden mijn zenuweinden niet warm of koud. Volgens mij heeft verliefdheid namelijk meer met je behoefte aan persoonlijke ontwikkeling te maken dan met de zintuiglijke waarneming om je vege lijf te redden dan wel aangenaam te raken.

Het doet zich niet alleen voor bij iets fijns, zoals een timbre, schilderij, gedicht of een prachtig ballet.
Ik ben niet speciaal gecharmeerd van trompet, maar laatst, bij een solo van die trompettist uit 'Het Blazersensemble' zat ik ineens met natte ogen in de zaal en ik was, geloof ik, niet de enige.
Het gebeurt ook als ik me half dood schrik. Niet van zoiets triviaal als een plotseling opduikende olifant die me wil verpletteren. Oh nee, want dat is ingecalculeerd risico en duidelijk zichtbaar.
Onzichtbaar is het gevaar zodra ik iemand volledig vertrouw en ik opeens merk dat er 'iets' niet klopt!
Inconsistenties, hiaten. Vallen er gaten in zijn/haar verhaal, dat in delen wordt verteld, roept dat vragen bij me op en ik grijp terug op hulpmiddelen, luister extra scherp. Bijvoorbeeld naar de nadruk op bepaalde woorden. Halve zinnen waarvan de ander verwacht dat ik ze af zal maken. Dat doe ik de laatste tijd niet meer. De stilte die ontstaat mag de ander zelf volkletsen. Goed kijken naar lichaamstaal helpt ook. Een speciale uitdrukking, ogen die schichtig knipperen of een trekje bij de mond. Wat doen de handen? Vroeger ging ik er nog wel over in discussie want men speelt met mijn vertrouwen indien men mij om de tuin probeert te leiden. Nu laat ik het los en zwijg, blijf op mijn qui-vive en zet er een muur tussen. Ik laat die persoon begaan. Meestal vraagt men mij ook niets …

feedback van andere lezers

• greta
  "Meestal vraagt men mij ook niets ... "
  Een vriend van me leerde me: Elk mens mag er zijn, al was het maar omdat je lucht verplaatst.
  Verhaal lees ik later nogmaals. Het is me nogal wat, wat je wilt zeggen.
  Houd moed!
  Dora: Dank je wel greta
• Mephistopheles
  ik heb mijn lichaam nog nooit als een ingewikkelde barometer beschouwd maar ik denk dat ik weet wat je bedoelt.
  
  Loslaten is een kunst die maar weinigen onder de knie hebben
  Dora: Ik tracht weg te geven wat ik meekreeg in mijn leven,
  Opdat wie het onderbewuste wellicht herkent het accepteert en toelaat, het kan gaan gebruiken... want je lijf kan een hoge- of lagedruk gebied signaleren. Dank je wel
• Wee
  Oef, ik herken. Het is een zegen en een vloek.
  Bijzonder knap stukje!
  Het loslaten, hoe doe jij dat?
  
  Dora: Jezelf goedkeuren met alles zowel zegen en een vloek, JMaak een keuze in je hoofd en herhaal dat als mantra
  Blijft alert juist via diezelfde weg... Dank je