Volg ons op facebook
|
< terug
Vergeef me
Vergeef me mijn irritatie. Ik weet dat de bron daarvan er niets aan kan doen. Men moet het hebben meegemaakt om te begrijpen en wat ik te verhapstukken kreeg is weinigen, gelukkig, door de strot gedouwd. Dat besef zou voor mij voldoende moeten zijn om het gemis aan inlevingsvermogen te begrijpen. Men kan niemand veranderen behalve zichzelf, wel achterom zien, maar niet vooruit denken. Dáárom snap ik de jeugd. Helaas lukt het me niet altijd om bij leeftijdsgenoten mijn geduld te bewaren. Te vaak denk ik bij andere bejaarden (want op je zestigste ben je dat) dat we op onze leeftijd toch moet snappen dat ... Jammer. Sorry, vergeef mij dit ongeduld. Het leven viel mij vaak liefdeloos rauw op mijn dak. Op de weegschaal slaat de wijzer te ver uit naar pijn. Toch ben ik, nadat ik werd geboren, juist door gemis wijzer geworden. Van familie moest ik het niet hebben, zij gaven niet waar ik om vroeg, lieten het mij veel te vroeg alleen uitzoeken. Dat maakt sterk. Al ben ik rasecht hetero, ik heb geen 'mannenvlees', ziet u. Pochen over talrijke 'mannenveroveringen' kan ik niet. Het is moeilijk, want ik ben niet met een natte vinger te lijmen en weiger er toneel voor te spelen of zielig te doen. Daarnaast kan ik niet opscheppen over een hele bende vrienden, die me door dik en dun steunen. Een, twee of drie is gelukkig ook een héél groot fortuin. Mijn rijkdom in poen is gering en op het bord voor mijn hoofd staat óók niet: TE KOOP. Als vakvrouw was succes maar tijdelijk en over de andere essentiele zaak zwijg ik liever want daaraan kon ik in mijn eentje niets veranderen. In de idee dat mijn ziel zelf koos om onze aarde opnieuw te bezoeken ligt besloten dat in iedere beleving, positief zowel als negatief, een les schuilt.
Drie keer riep ik: "Ik geef het op. Het doet te zeer, ik wil niet meer!"
Steevast volgde die ene seconde: "Nee! Je bezorgt daar anderen een trauma mee."
"Ja maar, dat wil niet zeggen dat ik karaktermoord FIJN moet vinden. Ik ben beflikkerd, onschuldig veroordeeld en onchristelijk belasterd. Zelfs mijn geld is geroofd."
"Nee, mijn kind, het is geoorloofd om daar verontwaardigd over te wezen, te schelden en te tieren. Het is oneerlijk, gemeen, onrechtvaardig, doch wat anderen doen is enkel HUN verantwoording."
"Ik heb hen nooit iets aangedaan om dat te verdienen," riep ik herhaaldelijk.
"Haha, en wat dan nog? Lang over hun daden klagen werkt verlammend. Jouw tijd is kostbaar, iedere dag is er één! En trouwens, heb ik jou beloofd dat leven eerlijk is?" Het was telkens die stille zekerheid, die ook een stem in het kapittel had in dat gesprek met mezelf. Ik weet niet hoe hij/zij heet. Voor het gemak noem het God, omdat ik er dan sneller een discussie mee aan kan gaan.
Noem mij één persoon die ontwikkelde van wat hij/zij al kon! Juist ongeluk drukt ons over drempels van groei en verandering, die we anders niet hoeven nemen terwijl we blijven preken voor eigen kerk.
Het geeft wel een goed gevoel, zo'n groep medestanders. Lekker veilig, je bent niet alleen en zoveel anderen vinden dat jij gelijk hebt. Na een tijdje wordt dat echter vervelend, makkelijke instemming en uiteindelijk maakt het niemand sterker in zichzelf. Geluk en lof schept luie mensen en sommigen worden dan zelfs zelfingenomen. Perfectionisten en dictatoren denken zelfs klaar te zijn. Waarmee?
Een ding is duidelijk, straks aan de grote poort vraagt Petrus: "En Door, kan het ermee door?"
Ik denk dat hij de hand over het hart strijkt wat betreft mijn blunders, stommiteiten en irritaties. Zo slecht heb ik het nou ook weer niet gedaan dat ik eeuwig zal moeten branden.
Misschien vraagt hij wat ik hierna zou willen?
"De volgende keer zou ik het graag als man proberen. Een aardige, met zelfvertrouwen en een gezond verantwoordelijkheidsgevoel. Zo één die klaar staat voor zijn kinderen, trouw is. Een man uit één stuk waar men op kan bouwen, die zijn vrouwelijke kanten respecteert en grootmoedig naleeft. Oh ja, mag het dan alstublieft een eerlijke kerel zijn met wat originele zelfspot? Dank u."
feedback van andere lezers- Mephistopheles
mensen veranderen is inderdaad niet gemakkelijk, maar ik merk dat het bij mezelf toch ook niet van een leien dakje loopt. We zijn slaaf van onze genen, of we het nu willen of niet
Dora: Levenslang doorgaan, jezelf doelen stellen, dat heeft mij goed geholpen. Maar inderdaad, sommige dingen zitten soms zo hard gebakken dat het ervan in mijn hoofd gaat flitsen als het loskomt. Dank je Meph. - Wee
Een integer en helder spiegelend Doorkijkje.
Als man? Ik weet het niet, daar ga ik mij over peinzen vandaag.
Je geeft me wel heel veel te denken :)
x
Dora: Mijn alias heeft zo zijn meewerkende woorden, heb ik ontdekt. Niet dat ik het dáárom koos. Dora vond ik zo'n lekkere burgernaam die uit de klei getrokken als Door stevig in de schoenen kan staan
|
