Volg ons op facebook
|
< terug
Het was een dag
Gisteren was (met dank aan Guus Meeuwis) een dag die je normaal alleen in films ziet.
Ik had me er in ieder geval héél erg op verheugd. We kennen elkaar nog niet zo lang, maar het klikte wel meteen en nu zou ze weer bij mij komen. Ik had beloofd haar iets Hongaars te leren koken. De dag ervoor boodschappen gedaan, huis weer eens aan kant gemaakt, keuken gesopt, ook het fornuis.
"Elf uur kom ik aan," zei de mail en vóór ik vertrok stonden de kopjes klaar. Zij groene thee, ik koffie. Gniffelend reed ik weg in mijn nimmer gewassen koekblik. We zouden elkaar de oren van de kop kletsen, wist ik en zonder plichtplegingen meteen intiem zijn. Zo ging dat tot op heden altijd. Deze keer hoefde ik niet naar het centraal station want op de site van de NS had ze uitgezocht hoe ze veel dichter bij mij in de buurt kon uitstappen. Op een stationnetje dat de naam amper dragen mag. Parkeerplaatsen voor het halen en brengen van reizigers zijn er niet eens.
Tien voor elf - haha, alsof de NS ooit te vroeg is - stond mijn fout geparkeerde auto op het gras onder de bomen vanwaar goed te zien was wie er op het talud liepen. Zodra ik haar zag zou ik de auto onbeheerd achterlaten om naar de trap te rennen. Goh, wat zouden we elkaar stevig omhelzen.
Elf uur, geen trein. De volgende komt over een kwartier, nam ik aan. Het was kil. Stil zitten loeren naar mensen hoog op het perron maakte het er niet gezelliger op. De volgende trein raasde zonder stoppen voorbij en het begon al iets minder lollig in me te kriebelen. Half twaalf. Mijn mobieltje stond aan al wist ik bijna zeker dat ze daar niets aan had. Waarschijnlijk had ze een overstapplaats gemist? Wat te doen? Naar huis? Dan trof ze straks niemand. Op het talud liep men ongeduldig op de klok te kijken. Er was iets niet in orde. Wat als we elkaar niet konden bereiken? Nee, ik moest nog maar wachten, want wellicht… Ook de derde trein raasde zonder stoppen voorbij. Als ze daar in zat zou ze over tien minuten al in Zutphen zijn, zo hard ging hij. Om kwart voor twaalf begon ik me erop voor te bereiden dat het fout zat. Voor teleurstelling was weinig plaats want ik was bezorgd; het is niets voor haar om zomaar verstek te laten gaan. De vierde trein stopte eindelijk. Daaruit kwam ze ook niet en over twaalf reed ik naar huis, mailde haar, ondanks de wetenschap dat ze nog niet thuis kon zijn als ze terug was gegaan. Er nam daar niemand de telefoon op.
Daar zat ik, leeggelopen als een verkleumde lekke luchtballon. Stel ze had op het CS gestaan met alleen een naam. Mijn adres was nooit van belang want ik haalde haar altijd op. Hoe moest ze weten dat buslijn vijf voor mijn huis stopt? Oef, als twee blije pubers waren we vergeten de goede gegevens uit te wisselen. Ruim na één uur ging de telefoon, die naast mijn handen lag. Ze had een mobieltje gekocht, zei ze en wilde niet naar huis. Kwam ik haar halen op het CS? Uiteraard vloog ik meteen de auto in. Diverse wegen liggen in onze stad open, telkens andere en juist nu kwam ik hopenloos klem te zitten in het verkeer. Toen we elkaar zagen, man oh man, waren we giebelig als bakvissen. Met groeiende bewondering hoorde ik wat ze er allemaal voor over had gehad: De trein had mis gekleund, diverse storingen, maar de juffrouw bij het VVV was uitermate vriendelijk en zocht mijn nummer op - ik sta niet in het KPNtelefooonboeken - sprak met iemand met mijn voorletter en achternaam die van niets wist. Daarna pleegde de hulpvaardige VVVdame nog diverse telefoontjes naar familie op zoek naar iemand die bij haar thuis mijn telefoonnummer uit het adressenboekje voor kon lezen. Met dat papiertje toog mijn allerliefste vriendin de voor haar onbekende stad in op zoek naar een GSM waar een ringlijn op kan worden aangesloten. De jongeman in de telefoonwinkel was ook zeer bereidwillig en uiteindelijk kon ze me zelf bellen. We waren beiden héél trots op haar en zij had zomaar een mobieltje dat met het gehoorimplantaat functioneert. Dat had ze al lang gewild, maar telkens was het uitgesteld. Dit was een echte dag zoals je normaal alleen in films ziet. Onze kletsmiddag werd veel te kort, maar wat hebben we nog van elkaar genoten.
feedback van andere lezers- MarieChristine
Graag gelezen.
Dora: Dank je wel ... MarieChristien,
Terug uit NY, neem ik aan? - arwenn
haha geweldig!
uiteindelijk een mooie dag geworden dus,
ook al was het begin wat stroef! ;)
Dora: Ja, het was 'leerzaam' en ook vooral heel leuk toen we elkaar weer zagen. Dank je wel. - bessy
o, Door, ik zie het beeldend voor me, alsof ik het zelf beleefd heb Ik heb namelijk ook een Chochleare implantaat en dit hele verhaal zou mij zomáár kunnen overkomen.
Jullie hebben in elk geval weer een goed verhaal om te vertellen.
of heb je het verzonnen??????
groetekes bessy
Dora: Haha, die Bessy, zulke dingen kan ik niet verzinnen. Zo gaat het enkel maar in de realiteit. Het was een moordadig goede 'Guus Meeuwis beleef dag', oh zo! IMplantaat, inderdaad, ik was er niet zeker van of het wellicht IN moest zijn. Dus jij kent ook de hele naam daarvoor. Mooie uitvinding vind ik dat. Dank je wel. - Wee
Een dag om nooit meer te vergeten :)
Dora: Wat een belevingen; - ))) Dank je - Hoeselaar
een dag als zovelen en toch
Willy
Dora: Zo heerlijk, om mee te genieten en mijn vriendin te zien genieten. Sinds ze kan horen is een heel nieuwe wereld open gegaan. Dank je voor het lezen, Willy
|
