naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vijfenvijftig

door Fiducia

Ik stap er binnen in het passeren. Het kan me niet schelen als ik het ook deze keer niet kan laten. Het kan, mijn rekeningstatus staat er ook positief tegenover. Die fiets kwijtraken is niet evident in een laan waar auto´s dierbaarder zijn dan groene doorstromers. Dan maar tegen hun muur, besluit ik. Maar dat is buiten de verwondering gerekend. Hoezo helemaal leeggebroken? Hoezo werkmannen in de planken en stof van hot naar her? En ik dan?!

De letters op het rode A5je tegen de openstaande glazen deur geeft hun verhuis naar nummer vijfenvijftig aan. Helemaal het andere eind van de laan, aan de overkant bovendien. Ik bekijk het positief. Daar zijn alleszins wél fietsrekken, dat scheelt. "Ik stond hier gisteren ook zo." deelt de behoede dame in het deftige zwart me mee. Het kleurenpalet op haar aangezicht verwonderend, glimlach ik beleefd en loop door. "Ja, ik stond hier gisteren ook zo, het is aan de overkant nu" echoot ze tegen mijn rug. Mijn fiets aan de hand, laveren tussen de stilstaande wagens. Links en rechts kijken tot de overkant veilig deze kant wordt.
In de kromme grijper geschoven, klikvast en fietszakken omkijkend, schrijd ik doelbewust naar vijfenvijftig.

Shit! Ook planken en stof en werkmannen. "WE ZIJN OPEN" - zwart op wit - overtuigt me om de herrie verder te negeren en door te stoten. Zalig te snuisteren. Vijfenvijftig minuten lang kijken, bekijken en onderzoeken. Twee exemplaren rijker en een rekeningstatus lichter loop ik de zaak tevreden uit met mijn buit bungelend aan mijn rechterhand. Maar...waar is mijn fiets verdomme...?! Geen paniek. Laatste rek. Nog even doorlopen. Mijn fietszakken ontfutselen me een glimlach als ze lachend mijn buit in ontvangst nemen. Stom kieken ook altijd met je paniek!
Het is intussen gestopt met regenen.

Ook schijnbare obstakels worden verleden als je ze neemt, bedenk ik me als ik tevreden huiswaarts fiets.