Volg ons op facebook
|
< terug
Krachtmeting met een voddenbaal
Vanaf maandag is 'mijn werk' in de wijk Sengettera. Tot dan heb ik nog drie dagen vrij. Een kaart om me in de komende tijd op te oriënteren kan geen kwaad en hoe kom ik van het Ras Hotel naar Chad-et? Zou het lopend te doen zijn? Hoever is het? Dagelijks een taxi nemen is uiteraard makkelijker, maar dat loopt te veel in de papieren. Inmiddels durf ik me al buiten de veiligheid van het hotel te begeven en volgens de kaart is mijn werk makkelijk te vinden. Het eerste stuk volgt geasfalteerde brede wegen en daarna vermoed ik een paar doorsteekjes langs de houtzagerij.
Zonder noemenswaardige onderbreking loop ik het eerste deel van de route en kom langs een soort marktje met krakkemikkige stalletjes. Boeken lijken het. Op de terugweg eens kijken, denk ik en steek een drukke doorgaande weg over om links de brede straat omhoog op te wandelen. Na een vijftigtal meters passeer ik een driehoekig bloemenperk met kleurrijke exotische bloemen voor de ingang van een Privat University. Vreemd, zou men hier geen staatsonderwijs kennen? Addis heeft toch minstens één universiteit. las ik ergens. Is die niet voor iedereen toegankelijk? Kunnen eliten beter onderwijs kopen en hier een graad behalen?
Waar de horde vandaan komt is onbekend, maar ineens ben ik omringd door schreeuwende straatkinderen, minstens twintig stuks, die me proberen om te duwen, aan de openhangende jas plukken en mijn haar bevoelen. Het gaat hen om mijn tas, denk ik en klem hem stevig onder mijn arm. Ze joelen naar mijn idee beledigingen, alsof ik de dorpsgek van Addis ben. Het zijn stinkende ongewassen vandalen in vodden, variërend van vier tot twaalf jaar, die zoveel misbaar maken dat mensen aan de overkant van de straat verstoord opkijken.
"Birr miss, birr, we want money." Het klinkt bevelend en ik probeer me geschrokken los te rukken om vastberaden door te lopen.
"Birr mis, nouw nouw! Gif birr, Birr, Birr. We want Birr. Birr, Birr."
Ik doe het bijna in de broek van schrik en opnieuw staat de paniek van het vliegveld stijf in mijn bloed, maar deze keer word ik woedend, begrijp intuïtief dat ik deze intimiderende bende niet moet belonen met een aai over de bol. Dan is het eind zoek. Proberen een gesprek met hen aan te gaan is in deze ongecontroleerde herrie ook volkomen onzinnig en er komt geen hulp van de Ethiopiërs aan de overkant van de straat.
"Birr mis, nouwouw nouw. Birr, Birr, Birrebirre," zwelt het jouwende koor aan en aan als in een voetbalstadion.
Ineens vliegt het me naar de keel. Voor ik er erg in heb stap ik op de leider af en gil in het Nederlands.
"Rot toch op jullie! Scheer je weg allemaal. Ik heb geen geld en ga je in Godsnaam wassen!" Bijna schiet ik in de lach om deze belachelijke laatste woorden, maar mijn belagers zijn plotseling bevroren, Addis lijkt als bij toverslag doodstil. Ik sta midden tussen een beeldenstorm van verlamde zoutpilaren. De vuile puber en ik tasten als beesten af wie de sterkste is, strak in elkaars ogen kijkend. Met gekromde rug hypnotiseer ik de jonge tegenstander en voel bijna de haren op mijn ruggengraat door de bloes steken. Instinctmatig stamp ik nog meer in zijn richting. Hij schrikt, deinst terug. Even ben ik de She-Devil herself en schreeuw volkomen onzinnig in zijn vuile gezicht:
"Nou, komt er nog wat van? Oprottuh!!! Moet ik echt gaan slaan?" Zijn ogen schieten in een fractie van een seconde van links naar rechts waarop de kleinsten het als eerste gillend op een rennen zetten. Voor ik er erg in heb lost de groep voddenbalen op. Iedereen strijkt neer op diverse aangevreten plekken onder de tropische planten en de groep gillende blagen lijkt nooit te hebben bestaan. Nu pas zie ik dat ze zich daarin schuil houden en te oordelen naar de troep die ze om zich heen hebben liggen is dit hun onderkomen voor dag en nacht. Onder stomende adrenaline en kloppend hart zucht ik licht beschaamd en klop ter mijner geruststelling mijn jas af. Met gerechte de rug, omhoog gedrukte neus loop ik verder alsof er niets is gebeurd. Net als de Ethiopiërs aan de overkant, die uiteraard gewend zijn aan deze straatbendes. Ik haat het om onaardig te zijn. Wat een nare ervaring, maar ik mag er niet te lang bij stilstaan, moet er in het vervolg beter op bedacht zijn dat zelfs de mooiste bloemen onverwachte ellende kunnen bevatten.
Een vriendin gaf me voor vertrek een boek over Ethiopië, maar die kennis lijkt lachwekkend ridicuul nu ik er daadwerkelijk ben. Ontegenzeglijk is het waar dat alles hier hoofdzakelijk vies, groots, stinkend en lawaaierig is, maar nergens las ik dat men als blanke is overgeleverd aan bendes straatschoffies. Dat een blanke hier amper ongestoord over straat kan is voor mij beanstigend in het begin en zeker heb ik me vanuit mijn goedverzorgde huis in Holland niet gerealiseerd dat mijn afwijkende huidskleur zoiets betekenen kan als vogelvrij zijn. Nu pas ondervind ik aan den lijve hoe kleurlingen in Amerika zich moeten hebben gevoeld bij de oneerlijke discriminatie. Toch ervaar ik het ook als zeer bijzonder, een bonus wat betreft inlevingsvermogen, die niemand te beurt valt, mits men zich eraan overgeeft.
feedback van andere lezers- joplin
wauw, even schrikken
xx
Dora: Ja, ik destijd sook, (zie nu ook nog wat foutjes) maar dank je wel... - warket
Verder schrijven...wil je dat voor me doen?
Dora: Doe ik Warket, maar ik voel me ook een beetje a-sociaal, omdat ik amper tijd heb om op anderen te reageren. Sorry...
|
