|
< terug
Galtur de Grote (41)
Nita babbelde honderduit. Hij gidste Galtur langs prachtige dreven die het Park zo'n statige indruk gaven. Hier had hij met zijn vrienden Jeff en Mo een kamp gebouwd en onder die hulst had hij verschillende keren de nacht doorgebracht. Galtur voelde zich onbehaaglijk en bekeken met zijn hoge blauwe buishoed en zijn lange rinkelende jas. Zijn gewone kledij was in de brand gebleven en de anorak die ze ontleend hadden in de Brusselse kledingszaak was te klein om zijn blauwe jas te overdekken. Met een half oor luisterde hij naar de spraakwaterval naast hem. Liever zou hij zijn gedachten de vrije loop laten maar het jongetje ontbolsterde en dat gaf hem een warm gevoel. Hij maakte zich zorgen over de gebeurtenissen van de voorbije nacht. Nooit sinds zijn aankomst op Aarde had hij iemand de kans gegeven om in zijn geheugen te kijken. Wat had hem bezield. Hij was waarschijnlijk de eerste Faronees die dat gepresteerd had. En dan nog door drie Aardlingen. Hij had de dood geaccepteerd daar in die kelder en heimwee had hem overspoeld en een diep gevoel van eenzaamheid. Lag dat aan de basis ? Deze mensen waren zijn vertrouwen waard, zouden daar nooit misbruik van maken, daar was hij van overtuigd. Daar had hij zijn hoed niet voor nodig gehad, ook al had hij hen in het verleden alle drie gescreend.
Nita had hen tot aan een grote grasvlakte geleid.
"Is dat groot genoeg ?"
"Zeer geschikt," bevestigde Galtur. Hij nam de omgeving in zich op. Hier geen wandelaars noch joggers. Hij frunnikte aan zijn jas en nam er een potloodvormig voorwerp af.
"De Schollenaar zal het wel doen," mompelde hij.
"De wat ?" Nita volgde aandachtig elke beweging van de Faronees.
"De Schollenaar," zei hij en even later : "Kobelates," terwijl hij het voorwerp voor zich uit hield. Voor hen verscheen een smal langwerpig lichtblauw vehikel van een viertal meter lengte, een meter hoog en iets minder breed. Vooraan zat een doorschijnende koepel waaronder een compartiment zichtbaar was met plaats voor twee personen. In de cockpit met dashboard was een zitplaats voorzien voor de piloot en daarachter een plaats voor één passagier.
"Wat is dat ?" stamelde Nita, "Kan dat vliegen ?"
"Meer dan dat," antwoordde Galtur terwijl hij de koepel openklapte.
"Neem plaats," nodigde hij de jongen op de achterbank.
Voorzichtig klom Nita in het toestel. Toen het de beurt aan Galtur was weerklonk een schrille kreet vanuit het nabijgelegen bos. Geschrokken keek hij op. Uit het bos kwam een tengere donkere man aangestormd met in zijn kielzog een roodharige jongen. Galtur repte zich in de cockpit. Te laat, de man was ongelofelijk snel en vlakbij. Met een ultieme reflex slaagde hij erin de buishoed van Galtur's hoofd te meppen. De Braincatcher verdween in het gras. Galtur en Nita trachtten de koepel te sluiten maar de Zigeuner had zijn vingers er tussen gestopt en oefende met al zijn kracht tegendruk uit. Seconden later kreeg hij assistentie van de Rooie. Langzaam ging de koepel omhoog.
Met zijn linkerhand beroerde Galtur enkele toetsen op het dashboard en de Schollenaar kwam met een licht gezoem tot leven.
"Loslaten !" schreeuwde Galtur, "loslaten !"
De Schollenaar verhief zich centimeter na centimeter van de grond en Django moest zijn greep lossen. Toch slaagde hij erin Galtur nog een zware slag toe te brengen. De Faronees werd geraakt op zijn slaap en zijn hoofd botste onzacht tegen de zijkant van de koepel. De Schollenaar bleef stijgen en de belagers moesten machteloos toezien hoe het tuig met zijn inzittenden langzaam in de lucht steeg. Nita trok de koepel dicht en boog zich in paniek over zijn half bewusteloze vriend.
"Galtur ! Galtur ! Wat moet ik doen ?!"
De Schollenaar had intussen een hoogte van meer dan tien meter bereikt en bleef stijgen.
"Ik ben blind," kermde Galtur naar zijn hoofd grijpend, "ik zie niets meer."
Nita kon onmogelijk tot bij hem komen daarvoor was het compartiment te smal.
"Maak hem onzichtbaar," fluisterde Galtur, "maak hem onzichtbaar."
"Hoe ?" riep Nita, "Galtur hoe moet ik dat doen ?"
"Ik ben blind jongen, stekeblind."
"Zeg wat ik moet doen, we blijven maar omhoog gaan !"
"In de rug…in de rug van mijn stoel…tweede stuurinrichting."
Nita zocht koortsachtig de zacht leren voering af maar kon niets vinden.
"Hier is niets," riep hij.
"Voelen…je moet voelen," kreunde Galtur.
De jongen liet zijn vingertoppen over het leder glijden en vond een kleine uitstulping. Hij drukte erop en uit het niets werd heel de achterzijde van het zitje van de piloot verlicht en getransformeerd tot een tweede dashboard.
"Ik heb het gevonden, wat nu ?"
Nita staarde machteloos naar het kleurrijke instrumentenbord.
"Tik Faro2 in en daarna Start, neen eerst het gele lampje rechts onderaan, dan gaan we in de onzichtbaarheidsmode." Galtur herpakte zich maar hij was nog steeds blind. Nita deed wat hem gevraagd werd en de Schollenaar ging er als een pijl uit een boog vandoor. Zijn twee passagiers werden door de druk tegen de rugleuning geperst. Angstig zag Nita onder zich het landschap voorbijflitsen. De Schollenaar klom nog steeds en won nog altijd aan snelheid.
"Maak je geen zorgen Nita, die druk neemt af zodra we een constante vaart bereiken."
"Maar hoe gaan we nu kunnen landen ?" vroeg Nita met bevend stemmetje.
"Op automatische piloot, de Schollenaar weet wat te doen."
De druk in het toestel nam af toen de voorgeprogrammeerde snelheid bereikt was en Nita ontspande zich.
"Ligt mijn hoed bij jou ?" vroeg Galtur terwijl hij de bodem aftastte.
"Neen, die ligt toch in het Park."
"Wat ?! En jij hebt niets gezegd !"
"Ik dacht dat je dat wist."
Galtur greep in wanhoop naar zijn hoofd en liet daar een serie Faronese vloeken op volgen…
feedback van andere lezers
|
