|
< terug
Galtur de Grote (48)
29.
Galtur en Nita hadden de nacht doorgebracht in de berg en er ontbeten. Faro2 zat vol verrassingen. De dag voordien had Galtur de jongen meegetroond naar de ijskoude koepel die volgestouwd was met de vreemdste voedingswaren.
De Faronees was aan de slag gegaan met verschillende ingrediënten uit felgekleurde weckpotten. Alles werd in een cilindervormig voorwerp gestopt waarna hij Nita naar een uithoek van de zaal had geleid waar drie deuren op uitkwamen. Achter één ervan lag een slaapruimte met een half dozijn minuscule bedden, de andere gaf toegang tot een toilet met badkamer en de derde bracht hen in een volledige ingerichte keuken-eetkamer, ook hier alles op kindermaat. Galtur had de vaas in een kleine oven gestopt waarna een heerlijke geur van vers gebakken deeg hun neusgaten was binnengedrongen. Het resultaat was een buisvormig soort brood en had Nita wonderwel gesmaakt.
"Manna van Faro", had Galtur met enige fierheid gezegd.
"Manna ?"
Bij het ontbijt hadden ze de rest van het brood naar binnen gespeeld.
"Die thee is ook erg lekker," zei Nita nadat hij het laatste restje ervan had opgedronken.
"En gezond voor lichaam en geest," wist Galtur.
"Wat dat laatste betreft, aan uw educatie zouden we iets moeten doen jongen."
"Mijn wat ?"
"Ik bedoel je kennis, veel school kan jij niet gelopen hebben."
"Waarom heb ik dat nodig ? Ik heb altijd mijn plan getrokken."
"Kennis is macht, je kan nooit genoeg weten."
"Ik wil niet naar school."
"Dat hoeft ook niet." Galtur stond op en ruimde de resten van hun ontbijt op.
"Het kan ook op de manier van Faro. Spreek je niet graag vreemde talen ?"
"Ja natuurlijk, iedereen toch."
"Dat is kennis Nita."
"Wat zou jij het liefst willen worden als je volwassen bent ?"
"Op een boerderij werken, mijn eigen boerderij zoals mijn grootmoeder," antwoordde Nita spontaan.
"Dat is een eervol beroep."
"Met koeien, varkens, kippen en schapen en een hond…"
"Denk je dat die Rus je daartoe de kans had gegeven ?"
"Nee, maar als ik later genoeg geld verdiend had…"
"Gestolen," zei Galtur scherp.
De jongen slikte zijn antwoord in.
"Welke talen zou je graag kunnen spreken ?"
"Frans en Marokkaans, dan zou ik Mo kunnen verrassen en…"
"Dat is voorlopig genoeg, we mogen je hersenen niet overspannen. Is Mo een Berber ?"
"Geen idee."
"De meest gesproken taal in Marokko is het Marokkaans-Arabisch, het Darija. Dat is een dialect van het Arabisch."
"Dat zal wel goed zijn zeker."
Galtur bracht hem naar een tuig in de vorm en de kleuren van een vliegenzwam, met rode achtergrond en witte stippen. Onderaan in de steel zat een stoel verankerd. Nita moest er in plaatsnemen en Galtur boog zich over een computerscherm naast het toestel. De stoel steeg langzaam omhoog en verdween met een protesterende Nita in de hoed van de paddestoel.
"Ogen dicht en niet bang zijn Nita, het is zo voorbij."
Galtur's vingers tokkelden behendig op het klavier en de paddestoel kwam tot leven. De witte stippen straalden een intens geel licht uit en de machine produceerde een steeds aanzwellend gebrom. Plots hield het op en de stoel met een bleke Nita daalde naar beneden.
"Hoe was het ?"
"Raar, je me sens tout chose."
Galtur glimlachte.
"Ik heb er meteen ook de volledige leerstof van de humaniora ingestopt. Potentieel genoeg in jouw hersenpan. Volgende keer maak ik een boer van jou."
feedback van andere lezers- Wee
Geweldig! Ik wil óók :)
Knap, je blijft geloofwaardig schrijven, ik ben helemaal mee.
x
diomedes: Danku Weea - joplin
moest echt bestaan hé!
xx
diomedes: bedankt
|
