Volg ons op facebook
|
< terug
Waar ligt Knokke, verdorie? 5
Buurman kijkt me met enige verwondering aan. De aanwezige klanten ook. I like it, denk ik. Ik neem een ferme slok van m'n Kriek, veeg het schuim uit m'n snor en ga aan het tafeltje zitten. Ik draai me naar m'n toeschouwers en als een volleerde artiest steek ik verder van wal. In Zeebrugge kunt ge niet anders dan van wal steken want 't is een zeehaven hé?
" Dus zoals ik al zei, was m'n vader alle dagen zat en als hij niet zat was, dan was hij dronken. Of op z'n minst zo beneveld dat hij het verschil niet meer kende tussen de voorkant en het achtereind van een varken. Ons ma stuurde mij steevast naar de kroeg om hem te gaan halen. Maar ons vader storen bij z'n uitermate drukke bezigheden stond gelijk aan een pak slaag nadien. Dus bleef ik netjes buiten wachten tot de cafébazin mij zou opmerken. Ook in de winter. Het mocht de stenen uit de grond vriezen, ik stond er op m'n plastic sandaaltjes. Het duurde soms zo lang dat ons moeder kwam kijken of ik nog niet vastgevroren was. Ik moet eerlijk toegeven dat de cafébazin mij soms binnenriep en mij een warme chocomelk gaf. Die ik dankbaar aanvaardde. Ze streek dan eventjes over m'n vlaskop en een immens gevoel van liefde voor haar ging dan door m'n tenger lijfje. Ik benoemde haar tot "mama" in m'n dromen en fantaseerde hoe m'n wereld eruit zou zien als zij m'n mama was…"
Ik kijk naar de cafébazin, die een traan wegpinkt…Ze heeft het door, weet plots waarover ik praat. Ik maak vlug een rekensommetje. 't Is bijna 51 jaar geleden, dus moet ze nu zeker al tegen de 80 aanlopen. Ze is nog steeds mooi, maar dan op haar eigen manier. Haar ogen zijn niet veranderd, de spiegels van haar ziel tonen nog altijd wie ze is…
" Jij bent verdorie de Witte van de Ploegstraat, is het niet?"zegt ze met een snik in haar stem.
" Ja, die ben ik, de Witte, de Vlaskop, den deugniet…"
Er is opschudding in 't café. De stilte wordt doorbroken door geroezemoes. Iedereen beseft plots dat het tijd wordt om nog een pint te drinken. Ik kijk naar buurman.
" Ge kiest ook uw momenten uit hé?"zegt hij schaapachtig.
" Er is niet veel leuks aan dit moment…"antwoord ik even schaapachtig.
" Verdomme, ge laat me helemaal verkeerd rijden en al die tijd wist je de weg?"
" Nee, buurman, ik wist de weg totaal niet meer, alles is veranderd hé? Niets blijft eeuwig bestaan…"
" Is dat allemaal waar wat je zojuist vertelde?"
" Ja en 't is nog veel erger…"
Een stoere vent van mijn leeftijd, beschilderd met tatoeages, komt naar ons tafeltje.
" Witte, mag ik zitten?"vraagt hij met verzopen stem.
" Natuurlijk, waarom niet hé?"probeer ik vriendelijk te zijn, doch met enige achterdocht.
" Witte, ken je me nog?"
" Euh, nee, een halve eeuw geleden had ik je misschien herkend, maar nu?"
" Ik ben de Rosse, Mark Spieghelaere, de zoon van de kruidenier waar jij altijd de korstjes van de charcuterie kwam halen. Weet je dat nog?"
Ik weet het nog. De korstjes, hoe zou ik dat kunnen vergeten. 's Vrijdags bracht ik de verse eieren naar het supermarktje en kreeg dan in ruil de restjes van de charcuterie. Die achtereindjes kon men toch niet meer verkopen. Wij noemden dat de korstjes…
Rosse Mark, nu herken ik hem wel. Een deugniet eerste klas, die het presteerde z'n haar te verven met een pot Latex rode verf. Omdat wij gezegd hadden dat Jan Breydel ook een rosse was. Wij, dat waren de club van de Vissers. De andere club waren die van de Boeren. Ik was bij de Vissers omdat m'n vader vroeger schipper was geweest.
" Zeggen ze nog steeds 'Rosse' tegen je?"
" Ja, Witte, die naam blijf ik eeuwig dragen, zelfs met al dat grijs haar…"
" Witte, gaan we er nog ene drinken? Gij betaalt en wij drinken ze leeg…"hoor ik roepen.
Is dat nu tegen mij of tegen die andere Witte? Ik kijk naar de cafébazin. Ze doet teken dat het tegen mij is. De andere Witte zit er wat verloren bij. Dat gaat hier een dure rekening worden, denk ik, maar 't is het waard. Ik voel me niet langer een indringer, maar maak plots deel uit van die kleine gemeenschap. Ik herken een beetje de sfeer van vrijgevochten mensen, een beetje zoals het vroeger was. Maar toen begreep ik dat nog niet. Als zes-of zevenjarige steekt ge soms kattekwaad uit waarvan ge de gevolgen niet kunt overzien. Da's altijd zo geweest, 't zal altijd wel zo blijven. Schieten met een zelfgemaakte pijl en boog. Heel leuk, maar ge moogt niet uw pijlen afschieten naar het duivenkot van boer Devlieghere, die naast je woont. Resultaat: een paar duiven dood en de rest van 't duivenkot in grote paniek. Een boer, die met pijlen en dode duiven aan de deur staat en dreigt om al onze kiekens de nek om te wringen, is geen aanrader om de huiselijke vrede te bewaren. De straf was niet in verhouding tot de gepleegde feiten. Billenkoek met de riem, geen eten en ' s morgensvroeg om vijf uur 't veld op om de patatten uit te steken. Met een riek die potdorie twee keer zo groot was als ikzelf. Naar school gaan, vergeet het maar. M'n vader was sowieso tegen scholen. Ge kunt daar niets leren. Dat de Fransen verloren hebben met de Guldensporenslag is een fabeltje. Napoleon? Gewonnen in Waterloo. Moest hij niet gewonnen hebben, hadden ze hem wel opgeknoopt. De chauvenist…
M'n straf duurde tot meester Felix kwam dreigen dat hij het gerecht zou inschakelen. Maar voor ik terug naar school mocht, kreeg ik eerst nog een flinke pandoering. Met instemming van meneer pastoor, die zei dat de duivel in mij zat. Vader kon de pastoor niet rieken of zien, maar op dat gebied gaf hij hem gelijk…
Zeebrugge. Ontelbare herinneringen aan het Kwade. Ontelbare herinneringen aan het kind-zijn. Een kind-zijn dat niet lang mocht duren. De dag dat ze m'n vader kwamen halen met de gendarmes, hield ik op een kind te zijn…
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Verhaal dat aan onze (kinder)ribben kleeft
Nostalgie naar vroeger drijft hier boven
GoNo2: Dank u! - joplin
Knap, zalige humor overdekt de harde herinneringen.
Heel plezierig geschreven.
Je bent een positief man Gono!
xx
GoNo2: Dank u wel! - Hoeselaar
Even het Vlaams geschiedboekje boven gehaald bij een goed glas kriek
Willy
GoNo2: Dank u wel! - Danvoieanne
Knap weer geschreven.
GoNo2: Dank u wel!
|
