Volg ons op facebook
|
< terug
Vrijdag, visdag…?
't Is vrijdag en ik heb zin in vis. Een overblijfsel van m'n katholieke opvoeding die ik gekregen heb in sommige gestichten en homes. Er zijn van die zogenaamde waarden die je je hele leven meedraagt. Zoals vis eten op vrijdag. Of kuisen. Heb ik nooit goed begrepen, waarom moest ik vis eten op vrijdag? Niets dat ik iets tegen vis heb, verre van. Ik lust er wel pap van. Vispap? Zal wel ergens ter wereld bestaan, maar laat die kelk maar aan mij voorbijgaan. Misschien een tip voor al die tv-koks? Vispap met gefrituurde ingewanden, gegarneerd met lichtjes gebakken sprinkhanen en als dessert een geflambeerde kakkerlakkenpannenkoek?
Ik maak mijn tartaar zelf. Die potjes tartaar hoef ik niet, ze zitten vol met chemische stoffen. Doe een keertje de proef op de som. Strijk een beetje tartaar uit een potje op uwen visstick en wacht af wat er gebeurt. Na vijftien minuten gaat uwen visstick op de loop. Recht naar de diepvries…
Nee, voor mij niet gelaten. De meeste salades maak ik zelf, met verse mayonaise. In goed afgesloten tupperware-dozen gaan die even lang mee als al die rotzooi die ze ons verkopen. Ik weet tenminste wat er in m'n bereidingen zit. Het vraagt een beetje werk, maar de beloning is navenant. De echte smaak van een artisanale bereiding. Wie houdt zich nog bezig met zelf confituur te maken? Weinigen, denk ik dan. Vroeger deed ik het ook, nu niet meer. Ineens zag ik er tegenop om m'n tijd daar in te steken, een pot confituur uit den Aldi was, gezien de omstandigheden, goedkoper dan het zelf te bereiden…
Maar salades blijf ik maken. Als ik zin heb in vis, maak ik genoeg om van de overschot vissalade te maken. Koude vissalade met vers gebakken frietjes, heerlijk toch? Een frisse Kriek erbij en daarna het gevoel hebben dat uw maag pogingen doet om uit uw lijf te springen. 't Is een beetje zoals een geklutst ei op uw frieten. De meesten halen hun neus op als ze het nog maar horen. Bah, da's vies, zeggen ze dan. Ik ken er wel die confituur op hun omelet doen. Wat een combinatie, denk ik dan. Maar smaken verschillen hé?
't Is vrijdag en ik ga vis eten, maar dat heb ik al gezegd. Alleen weet ik nog niet welke vis. In de Colruyt verkopen ze ook vis, verse nog wel. Maar een stukje vis kost al rap zo'n kleine 12 à 13 euro. Zeggen dat vroeger vis arme-mensenkost was, gebakken haring met ajuinsaus, wie kent dat nog? Nu moet ge voor datzelfde naar een driesterrenrestaurant…
Heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, had ik een vriend die speciaal voor mij vis meebracht. Vis gevangen op een boot, die vanuit Nieuwpoort vertrok. Meestal ging hij vissen in april, echt waar of toch min of meer. Z'n diepvriezer stak vol met de enige echte aprilvissen. Niet van die tamme vissen uit een kweekvijver, die zo stom zijn om zich te laten vangen door een even stomme visser. En met stom bedoel ik een visser die geen woord zegt. De vis zegt niets, de visser nog minder. Ik ben eens meegegaan naar zo'n visvijver in Peer. Om te weten en te voelen wat er in een visser omgaat. 't Is m'n ding niet. Urenlang naar een dobber kijken, er zijn andere dingen in 't leven, denk ik dan. Op de koop toe, mag men z'n muil niet opendoen of je krijgt van die boze blikken die genoeg zeggen. Sssssssttttttttttt, stil zijn, anders bijten de vissen niet…
Na een kwartier heb ik de lijn teruggegeven aan m'n vriend. Als ik een kwartier moet wachten tot een vis de goedheid bezit om aan m'n haak te komen hangen, hoeft het voor mij niet meer. 't Waren dan nog forellen en die zitten bomvol met graten. Ik heb dan maar paling in 't groen gekocht, een specialiteit van 't winkeltje aan de visvijver. Een paar druppelkes erbij, en de inwendige mens kon er weer tegen. Om af te ronden met een Kriek en daarna achter een struik de hele mikmak uit te kotsen. Zonde van de paling, die had waarschijnlijk ook iets anders verwacht…
M'n vriend heeft nadien nooit meer gevraagd of ik nog mee ging vissen. Wat me nog het meeste opviel, was dat er in Peer geen enkele peer te zien was. Behalve bij de kruidenier, maar dat waren peren die uit de hof van die boer uit " Jantje zag eens peren hangen…" kwamen. Die waren overrijp want er zaten al bruine vlekken op. Er zullen wel ergens perenbomen gestaan hebben, maar ik heb ze niet gezien. Ik voelde me als een gestoofde peer. Jantje heb ik ook niet gezien, laat staan gehoord. Maar die was waarschijnlijk nog aan 't bekomen van dat pak rammel dat hij gekregen had. Blijf met uw poten van andermans peren, denk ik dan…
Maar m'n vriend is verhuisd naar den buiten. Het platteland, zeg maar. Hij woont nu op een fermette, met grote hof en fruitbomen. Ook perenbomen. In het begin kwam hij mij nog halen, ik verwachtte hem telkens met een tractor met een ploeg, maar nee, hij kwam gewoon met z'n oude Volvo. Die Volvo was meer dan dertig jaar oud, zo oud als z'n enige zoon. Waarom zou ik een nieuwe wagen kopen, die oude bak doet het nog steeds goed. Onverwoestbaar. 't Was een mooie fermette. 't Gaf hem het gevoel van een boer Coene te zijn, denk ik. De eerste keer moest ik overal achter hem aandraven. Van de fermette, die ik nu op m'n duimpje ken, tot de schuur en het kiekenkot. Met een paar ganzen, die er op uit waren een stuk uit m'n enkels te bijten. Betere waakhonden kun je niet vinden. Maar die rotbeesten beten ook naar hem, wat voor mij een opluchting en een zekere troost waren…
M'n vriend genoot zichtbaar van z'n nieuwe bestaan, ik was een beetje jaloers. Een beetje veel, denk ik. Zie, zei hij, ik had verdomme eerder op den buiten moeten komen wonen. Was Borgerhout dan ook niet een beetje op den buiten, vroeg ik hem. Hij bekeek me argwanend. Welja, de Berbers uit de bergstreken en het omliggende platteland? Het geblaat van schapen en lammetjes één keer per jaar, doet een mens toch denken aan het platteland, vroeg ik hem welwetende dat dit de reden was waarom hij het voor bekeken had gehouden. Z'n ouders, die nog niet zolang geleden gestorven zijn, hadden hem een mooie spaarpot achtergelaten. Waarvoor ouders al niet goed voor zijn, denk ik dan…
Z'n vrouw is ook gelukkig, ze is de baas van de tuin. Ik moet toegeven dat haar tuin op korte termijn een bloemenparadijs geworden is. Alleen de hond durft nog putten maken, maar dat beest kan er niks aandoen, hij komt van een grafdelver die z'n eigen graf nog gedolven heeft. 't Is te zeggen, z'n grafkelder hé. Ze gaan daar met z'n tweetjes oud, heel oud en gelukkig worden. Ik zie hem, in m'n gedachten, soms zitten onder z'n perenboom. Af en toe valt er een peer op zijne appel, maar 't deert hem niet. Die oude Duitse helm van z'n vader heeft dan toch enige nut, denkt hij…
Maar zoals het nu eenmaal in 't leven gaat, uit het oog is uit het hart. Het contact verwatert tot er nog maar enkele druppels overblijven, die op een zekere dag ook verdampen. Geen mens die kan zeggen hoe dat komt. Terwijl we heel de wereld binnen handbereik hebben, slagen we er niet in om pakweg 65 km te overbruggen. Ik toch niet. Eerst was er nog een kaartje met nieuwjaar. Of ik stuurde hem een kaartje van de zoo, meestal met een aap erop, kwestie van hem eraan te herinneren dat de gelijkenis louter toevallig was. Maar ook dat hield op. Zouden ze nog wel in leven zijn? Zo zie je, terwijl je zit te denken aan welke vis je wilt eten, duiken plots herinneringen op van mensen waarvan je het bestaan al lang vergeten bent. Het leven is een aaneenschakeling van toevallige gebeurtenissen, die een tijdje met je meelopen om dan plots te verdwijnen. 't Is een rare wereld, denk ik dan…
Eergisteren keek ik, ook geheel toevallig, naar Canvas. Ze gaven een herhaling van een serie van vroeger. Oubollig, maar ik bleef kijken. De verfilming van een roman van Ernest Claes. " Daar is een mens verdronken…". Boek dat ik ooit gelezen heb, waarschijnlijk heb ik de serie ook al gezien, maar ik weet het niet meer. Een ware verademing als je de tegenwoordige programma's bekijkt. Traag gefilmd, niet flitsend waar ge schele koppijn van krijgt. Kwaliteit om van te huilen, maar toch had het z'n charmes. Ik leefde terug mee met die onderkruiper die zich tijdens de oorlog dermate verrijkt had, dat hij zich een huis kon veroorloven in de stad Brussel. Hoogmoed komt ten val en hij viel serieus op z'n schijnheilige smoel. Z'n wisselagent ging met al z'n zuurverdiende centen gaan lopen. Niks nieuw onder de zon, zou ik zo zeggen. 't Is van alle tijden. Hij sprong van pure armoede in 't water. Al een geluk dat hij niet kon zwemmen, denk ik dan, of zelfs verdrinken zou kunnen uitdraaien op tegenslag. Waarom verfilmen ze niet het hele oeuvre van Ernest Claes? Of hebben ze tegenwoordig geen acteurs die dat aankunnen? Kunnen die alleen nog maar in debiele soaps spelen? Waarvoor dient Bokrijk anders? De ideale locatie toch? Antwerpen, Brussel, Brugge…straten genoeg om de sfeer op te roepen van lang vervlogen tijden…
Ik ga m'n vis gaan kopen want ik dwaal steeds verder en verder af. Musti, m'n alom geprezen kat, zegt dat er brood op de plank moet komen of ze dient een klacht in bij de dierenbescherming. Ik wijs er haar fijntjes op dat ik geen broodplank heb, de snijplank is van synthetisch materiaal, dat hoogstwaarschijnlijk ook nog kankerverwekkend is. Maar tegenwoordig krijg je vanalles kanker, denk ik dan…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
wie over vroeger begint te praten wordt oud Gono, en ja bomen blijven bij elkaar staan en komen elkaar nooit tegen, tenzij in de zagerij, maar dan is het te laat om elkaar nog het beste toe te wensen en voor ik begin te zagen, heb je gelijk, wij vinden 65 km te ver om elkaar te groeten, jammer is dat wel .. want in een eeuwigheid is 65 km niets en is vriendschap veel meer dan een dikke boterham met konfituur of choco die 's morgens ook wel kan smaken.
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Mooie vis aan de haak
Ik heb weer genoten
GoNo2: Dank u! - warket
Nu ik je verhaal gelezen heb krijg ik goesting naar een boestering met witte milt in eigen braadvet gesudderd maar die hebben we niet in huis, dus loop ik in dit avondrestant met verlangspeeksel rond.
GoNo2: Ik heb hier nog wat ingewanden liggen...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
