Volg ons op facebook
|
< terug
't Lijkt alsof het gisteren was…1
Mea culpa, ik geef ootmoedig toe dat ik soms nog fouten schrijf. Dat komt ervan als je corrector uitgeschakeld is. Dan krijg je plots het deksel op de neus, je wordt ( met dt )met je neus op de feiten gedrukt. Door iemand die waarschijnlijk beter en meer lessen gevolgd heeft dan ik. Ik spreek drie talen, maar kan geen enkele taal behoorlijk schrijven. En toch verstaan de mensen mij, eigenaardig hé?
Ik heb negen jaar gewerkt als administratief bediende, de laatste twee jaar deed ik ook nog een deel van de boekhouding. Ik ben beginnen werken op m'n veertiende als leerjongen in een meubelmakerij. Hoewel ik een attest had van hulpkok. Maar ik wilde wel eens iets anders dan in de keuken te gaan staan. Het verdiende ook meer en m'n jeugdrechter had geen bezwaar. Ik ben de man van dertien stielen en twaalf ongelukken. Toen was veranderen van werk geen enkel probleem. Je veranderde van werk, zoals van broek en andere kledingstukken. Ik ben dus als het ware polyvalent. Maar daar ben ik nu niets mee…
Soms heb ik spijt dat ik niet verder mocht leren, maar in die tijd kon dat niet. De jeugdrechter nam de beslissingen en je had niets in de pap te brokken. Niet akkoord? Je kunt altijd nog op verlof naar Ruiselede of Mol. Heropvoedingsgestichten noemden ze dat. Ik heb er gezeten, omdat ik heel dat gedoe van jeugdrechters en sociale assistenten zo beu was als koude pap. Op mijn vijftiende ben ik gaan lopen uit het tehuis voor kinderen waar ik geplaatst was. Samen met een vriend, die het ook niet meer zag zitten. Onze vlucht ging naar Nederland, het land van belofte in onze ogen. Geslapen in het Vondelpark, klusjes gedaan in een jeugdherberg. Schrik gehad om opgepakt te worden. Bij het zien van een klabak, de kop tussen de schouders en de staart tussen de benen. Maar op de één of andere manier went het wel. Als er een tijd niets gebeurt, begin je een gevoel van valse veiligheid te ontwikkelen. Tot m'n vriend opgepakt werd. Had enkele pakjes roltabak gestolen in een winkel. De lomperik. Ik zat in een bruine kroeg te wachten. Zag vanachter het nicotine-gordijn hoe er ineens een politiewagen voor de deur van de winkel stopte. Drie mannen sprongen eruit, drie kleerkasten. M'n vriend was amper 1m50 groot. Ze sleurden hem naar buiten op een niet al te zachtzinnige manier. De schrik zat er bij mij goed in. Zou hij mij verraden? Ik moest maken dat ik hier weg kwam voor het te laat was.
En ja hoor, twee politiemannen kwamen op hun dooie gemakje naar de kroeg. Ik probeerde m'n kalmte te bewaren, stond recht en ging naar de wc. Op zoek naar een uitweg om te ontsnappen. De wc was op een koertje dat tevens dienst deed als opslagplaats voor lege bakken. De muur was niet zo hoog en de bakken gebruikte ik als opstapje naar de vrijheid. Juist op tijd. Ik hoorde die Hollandse flikken vloeken. Zouden ze achter mij aankomen, vroeg ik me af. Ik kreeg vleugels en liep alsof m'n leven ervan afhing. Wat in feite ook zo was…
Ik moest Nederland verlaten, omdat ik dacht dat er overal posters zouden gehangen worden met m'n oogverblindende beeltenis. Zoals in een western: ' Wanted-dead or alive-' of zoiets in die aard. Misschien is die uitdrukking niet correct geschreven, maar 't zal me worst wezen. Wie zelf zonder taalfouten kan schrijven, werpe de eerste steen hé?
Op het Groot Nederlands Dictee schrijven ze allemaal fouten en niet van de minste. Toch doen er daar ook schrijvers, journalisten en andere zogenaamde experts aan mee. Feitelijk ben ik in goed gezelschap hé?
Maar kom, we gaan door met het verhaal…
Ik heb waarschijnlijk die dag het wereldrecord op de tien kilometer gebroken, zonder dat ik het wist. Weg uit Amsterdam, weg uit Nederland. Met autostop naar Cadzand. Een hele trip. Vijf keer veranderd van chauffeur en wagen. De laatste was een vrachtrijder, die zich afvroeg of ik niet te jong was om alleen de wereld te verkennen. Ik maakte hem wijs dat mijn ouders in Cadzand verbleven bij Hollandse familie. In onze familie zitten er Hollanders, dus feitelijk loog ik maar een klein beetje. Ze maken allemaal deel uit van 't circus, toen was dat nog het circus " Bavaria ". Geloof het of niet, die stonden in Middelburg. M'n doel was om bij hen aan te sluiten, een kok kunnen ze daar altijd gebruiken. Tegen kost en inwoon. Wie zou me daar komen zoeken, was m'n gedachte…
Ik ben er niet geraakt. Wel in Cadzand. De duisternis was al ingevallen toen m'n privé-chauffeur mij afzette in het dorp. De man moet ergens vermoed hebben dat er iets niet klopte, want hij stopte mij tien gulden in m'n hand. Een beetje verder is een frituur, ga iets halen om te eten, zei hij op vaderlijke toon. Hollanders zijn gierig, maar er zijn uitzonderingen op de regel. Ik was hem dankbaar. Volgende probleem was er eentje waar ik van wakker zou liggen. Waar moest ik slapen? Ik was doodop, m'n benen deden pijn van het lopen. Ik kon het me niet permitteren ergens op een bankje te gaan liggen. Dat was vragen om opgepakt te worden. Op de koop toe begon het nog te regenen ook. Het duurde niet lang eer ik er uitzag als een verzopen kieken. Ik dacht aan m'n warme bed in de home. M'n zaklamp waarmee ik boeken las onder de beschutting van m'n deken. Ten strengste verboden, een bed dient om in te slapen. Wat ik later tegen m'n vrouw ook altijd zegde. Het is me nog steeds een raadsel hoe ik vier kinderen gemaakt heb. Een onoplettendheid, waarschijnlijk?
Ik moest onderdak zien te vinden. Liefst zo snel mogelijk. Het heeft geen zin om op de vlucht te zijn en in een vreemd land dood te gaan van de miserie. Intussen lag het dorp al achter mij. Ik zocht beschutting in een bushokje. Eventjes uit de wind en de regen. Daar at ik m'n bamischijf op. Koud, maar overheerlijk. Als men honger heeft, eet men alles hé? Doorspoelen met een flesje Fanta. Er was hier bijna geen verkeer. Buiten een paar boeren die met hun tractors passeerden was er hier niets te zien. Er stond een bord die verwees naar een camping, drie kilometer verder. De naam ben ik vergeten, 't is ook al zo lang geleden he? Drie kilometer, da's te doen, dacht ik. Regen en wind konden mij op dat moment niet meer deren. Alles was beter dan hier te verrekken van de nattigheid. Verdomme, wat kunnen drie kilometer toch ver zijn 's nachts. Er leek maar geen einde te komen aan die lange weg. Ik denk nog altijd dat die Hollanders moedwillig het verkeerde aantal kilometers op dat bord gezet hebben. Kwestie van die domme Belgische rugzaktoeristen een loer te draaien…
Er passeerde mij een auto. Zeg dat het niet waar is, een politiewagen…als die stoppen ben ik erbij. Ik voelde een krop in m'n keel en moest vechten tegen de opkomende tranen. Twee mogelijkheden. Of ik spring in de bosjes of ik doe alsof er niets aan de hand is. Pech is voor rare mensen, zeg ik altijd en ik ben er eentje van. Ze stopten dus inderdaad langs de kant van de weg. Zetten speciaal voor mij, als verwelkoming in hun land, hun blauwe zwaailichten aan. Een beetje muziek erbij en ik waande me in een discotheek…
Ik stapte op hen af, wat komen moest zou toch komen, niets aan te doen.
Toen ik bijna gepasseerd was, draaiden ze hun raampje naar beneden.
" Hé, vriend, nog zo laat op stap?"
" Ja, ik ben aan de verkeerde halte afgestapt, ik dacht dat we al aan de camping waren…"
" Kan gebeuren, maar alleen bij de Belgen eerst hé?"
Z'n collega vond het een goeie mop, ik begreep niet wat er te lachen viel. Ik deed het bijna in m'n broek.
" Kom, stap in, je krijgt een gratis rit naar de camping. Zeg nu nog dat die Hollanders niet klantvriendelijk zijn…"
Ik wou eerst nog weigeren, m'n vertrouwen was niet zo groot en ons mama had altijd gezegd dat ik niet met wildvreemde mensen mocht meegaan.
" Ga je in de regen blijven staan? Stap in !!"
Het leek al meer op een bevel, dan op een vraag. Ik stapte in. Op een goeie vijf minuten waren we er. 't Kan ook iets langer geduurd hebben, maar ik zat te knikkebollen door de warmte in hun wagen. Ze stelden geen verdere vragen. Hebben me netjes afgezet aan de ingang. Ik glipte naar binnen alsof ik hier tijdelijk verbleef. Ik draaide mij nog eens om, zwaaide naar de politiemannen. Ze zwaaiden terug…en verdwenen in de duisternis. Op zoek naar weggelopen jongens van vijftien jaar…
Ik liep door de hoofdstraat van de camping. Geen kat te zien, laat staan een mens. Iedereen zat veilig binnen in z'n trekhut. Verdorie, die camping was geweldig groot. Een geluk voor mij, want op kleine campings kent meestal iedereen elkaar. Ik kwam in een gedeelte dat nog verder aangelegd moest worden. Hier brandde er geen licht meer. M'n ogen moesten even wennen aan de duisternis. Ik hoorde iets achter mij, vlug de bosjes in. Ik bleef stokstijf staan. De wind kan een mens rare parten spelen. Maar het was de wind niet, ik zag het licht van een zaklamp. Ik hoorde gedempte stemmen die zich verwijderden en toen terug kwamen. Zijn ze op zoek naar mij? Iemand moet me hier zien lopen hebben, het kan bijna niet anders. Het licht van de zaklamp en de stemmen verdwenen. ik was niet van plan om dezelfde weg terug te gaan. Dus moest ik door het bosje, hopelijk vond ik een uitweg. Ik was verkleumd door de regen. De takken van de bomen sloegen in m'n gelaat. Ik schramde m'n handen aan de struiken, struikelde over wortels. Ik vervloekte mezelf en de hele wereld. Plots stond ik aan een huisje. Zo'n typisch Hollands huisje. Het stond er waarschijnlijk al eeuwen. Het dak half ingezakt, onbewoond sedert de Franse revolutie. Ik was op m'n hoede, je weet maar nooit. Maar de vermoeidheid eiste haar tol. De deur, hoe bouwvallig het huisje ook was, was stevig op slot. Dan maar eens zien of ik niet langs de achterkant kan binnen geraken. En ja hoor, de achterdeur was niet op slot. Ik duwde de deur op een kier. Luisterde ingespannen of er eventueel bewoners waren. Niets te horen en nog minder om te zien. Ik ging binnen, uiterst voorzichtig. De houten vloer kraakte bij iedere stap die ik deed. Ik schuifelde voetje voor voetje door wat op een keuken leek. Die keuken was nog compleet ingericht, er stond zelfs een tafel met vier stoelen. In de kast stonden kopjes, borden en aan de muur hingen potten en pannen. Alles bedekt met een flinke stoflaag. Op de tafel een kaars alsof ze hier op mij gewacht hadden. Ik stak een sigaret op,…
Liet mij neervallen op een stoel, de regen kletterde op het dak en toch regende het niet binnen. Ik stak de kaars aan, na eerst door het raam gekeken te hebben. Niets te zien. Buiten een halve maan die hoog aan de hemel stond. Ik voelde me min of meer op m'n gemak. Door de vermoeidheid waarschijnlijk. Ik nam de kaars en besloot om m'n optrekje te exploreren. Ik liep door de keuken, naar de achterliggende plaats. Ik kwam in een salon terecht. Met alles erop en eraan. Uit de jaren twintig of dertig. Aan de muur hingen twee grote vergeelde portretten van de vroegere bewoners. Een vrouw en een man keken op mij neer. M'n kaarslicht flakkerde op de foto's. Ze leken wel te leven, ik verschoot me een aap. Ik deed een stap achteruit en stootte tegen een zetel. Hier kan ik slapen, ik was op slag vergeten dat ik bang was. Ik dronk uit het flesje Fanta, het gaf me weer wat energie.
Ik zette de kaars op de tafel en nam mij voor om in de zetel te slapen. Ik liep naar de zetel. Er lag een versleten deken op. Ik trok het weg en werd lijkbleek. In de zetel zat iets dat leek op een geraamte…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
je kan het wel vertellen, het leest als een trein .. ik zit nog met enkele vragen, maar de grootste vraag is nu .. en toen?
GoNo2: Toen was er koffie! - pisatelj
Heel graag gelezen.
GoNo2: Dank u! - catharina
Ojee, dat is een creepy einde. ( of begin?)...hopelijk schrijft u snel want spannende verhalen mogen eigenlijk niet onderbroken worden :) ( maar uiteraard moet ik braaf en geduldig wachten en wens ik u veel plezier met het schrijven van een vervolg)
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Iedereen wacht op vervolg
Vooruit met de geit Noel
GoNo2: Dank u! - dorus
Over de inhoud wil ik, zoals steeds niets zeggen. Die is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie (met dan aan Willem Kloos). Over de stijl wel. Die is briljant. Korte rake zinnen. Leest vlot, met tempo. Zo hoort het. Proficiat!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
