Volg ons op facebook
|
< terug
Gevangen tussen twee culturen…
Over de winnaar van Eurovision Freakfestival, ene Conchita Wurst, is het laatste woord nog niet gezegd en geschreven. De reacties gaan van ' knap ' tot ' verderfelijk '. Ik ben m'n licht eens gaan opsteken bij m'n onderbuur, Mohamed, nieuwe Belg met roots in een Berberdorpje waarvan ik de naam niet kan uitspreken. Volgens Mohamed, leven ze daar nog in de middeleeuwen. Conservatief, tegen vooruitgang en volgens de sharia. Sharia betekent letterlijk de wet van God…
Mohamed is hier geboren, heeft de westerse normen tot de zijne gemaakt. Is nochtans met de Koran grootgebracht. Zegt zelf dat hij geen goede herinneringen heeft aan die Koranlessen. Eindeloos herhalen van citaten en gebeden tot je niet meer wist van welke planeet je bent. De imam die de lessen gaf, schuwde het gebruik van geweld niet. Lijfstraffen stonden hoog op zijn menu. Zijn tolerantie was heel wat minder dan de tolerantie die de Koran voorschrijft…
Mohamed gaat niet nar de moskee. Bidden tot Allah kan ik overal, zegt hij. Zijn twee kinderen gaan niet naar de lessen Koran in de moskee. Vader Abdullah is niet akkoord met z'n zoon Mohamed. Wat leidt tot conflicten tussen vader en zoon. Maar Mohamed houdt voet bij stuk, wil niet plooien voor z'n vader. 't Zijn mijn kinderen en ik voed ze op met eerbied voor Allah en de medemens., zegt hij. Voorwaar een nobele gedachte en tevens mens, denk ik dan…
Ik word vriendelijk ontvangen ten huize Mohamed. Wil je een kopje thee, koffie of heb je liever een pintje, vraagt Mohamed. Een kopje thee graag, zeg ik, om een beetje in hun traditie te blijven. Als gast pas ik mij aan hun leefwereld aan. Da's 't minste wat ik kan doen hé?
Mohamed is supporter van Anderlecht. Komt er ook voor uit. Mij kan het niet schelen, ik heb totaal geen voeling met het voetbalgebeuren. Op de vraag voor wie hij gaat supporteren tijdens het Wereldkampioenschap, zegt hij zonder nadenken, Marokko. En als die eruit liggen voor België. Je kan je roots toch niet verloochenen hé?
Vader Abdullah zit erbij, probeert ons gesprek te volgen. Na tweeënveertig jaar in België nog steeds een hele opgave. Om de eenvoudige reden dat Mohamed beter Antwerps spreekt dan ik…
" Heb je het Eurovision Songfestival gezien?"vraag ik aan Mohamed.
" Ja hoor, samen met ons pa. Hij is er nog niet goed van…"
" Vanwege die zogenaamde vrouw met baard?"
" Hoe kom je erop hé?"vraagt Mohamed met een glimlach.
" Lijkt me voor de hand liggende hé?"antwoord ik ook met een glimlach.
Bij het horen van de naam ' Eurovision ' kijkt de vader mij doordringend aan. Hij zegt iets tegen z'n zoon in het Arabisch. Z'n ogen fonkelen fel, ik bespeur enige kwaadheid in z'n stem…
" Wat zegt hij?"vraag ik beleefd.
" Niet voor herhaling vatbaar…"zegt Mohamed.
Vader Abdullah neemt een ferme slok van z'n thee, legt iets met handen en voeten uit aan z'n zoon. Z'n zoon laat hem uitspreken, komt niet tussen in de redenering van z'n vader. Tot z'n vader plots met één hand over z'n eigen keel strijkt. Wat in m'n ogen zoveel betekent als iemand een kopje kleiner maken. Het universeel gebaar hé?
Zoon Mohamed laat een waterval van woorden op z'n vader los. Een tsunami van Arabische klanken overstelpen mij. Ik voel me niet op m'n gemak. Ik wil helemaal geen getuige zijn van 't zoveelste conflict op rij tussen vader en zoon. Maar toch is m'n nieuwsgierigheid groter dan m'n angst…
" Wat is de reden voor die uitbarsting?"vraag ik enigszins bedeesd.
" Hij zei dat, in ons dorp, die Conchita opgeknoopt zou worden aan de hoogste boom…"zegt Mohamed, niet goed wetende wat hij met gegeven moet aanvangen.
" Staat er niet in de Koran dat men tolerant moet zijn?"vraag ik hem.
" Conchita wordt niet vermeld in de Koran hé?"zegt hij, terug gekalmeerd.
" Dus, volgens de sharia die geldt in uw dorp, wordt hij opgeknoopt?"
" Volgens m'n vader wel. Het is geen voorbeeld voor de maatschappij, zegt hij. Maar hier in het Westen mag en kan alles blijkbaar. Dat zijn z'n woorden hé. Ik weet het ook niet meer. Langs de ene kant probeer ik m'n kinderen op te voeden naar Westerse normen en waarden, maar langs de andere kant worden ze geconfronteerd met decadentie die men verkoopt als de normaalste zaak ter wereld. Soms heeft m'n vader ook wel eens gelijk. Maar niet als het gaat om iemand een kopje kleiner te maken die niet past in z'n plaatje. Dan word ik kwaad hé?"
Ik heb het gezien, denk ik dan. Mohamed zit gevangen tussen twee culturen. Da's m'n conclusie. Het begrip ' respect voor de eigen familie ' leeft nog bij de Berbers, zo te zien en te horen. Alhoewel er ook al deuken in ontstaan, de zoon neemt niet klakkeloos alles voor waar aan wat z'n vader hem zegt. Misschien dat daarom vader Abdullah zo nors en kwaad op z'n zoon is?
" Ga je hier over schrijven?"vraagt plots Mohamed.
Mohamed denkt nog altijd dat ik voor een krant schrijf. Weliswaar onder een andere pseudoniem. Ik laat hem in de waan, 't streelt m'n ijdelheid hé?
" Ik weet het nog niet, misschien zet ik het wel op m'n website. Wat er hier verteld wordt is stof tot nadenken. Gevangen zitten tussen twee culturen, lijkt me een goeie titel…" zeg ik naar waarheid.
" Ja, feitelijk is dat ook zo. Moet ik met alles akkoord gaan dat men mij hier voorschotelt? Moet ik varkensvlees eten om een goede Belg te zijn? Moet ik voor België supporteren? " stelt Mohamed de vraag, meer aan zichzelve gericht dan aan mij.
Vader Abdullah zegt iets tegen z'n zoon. Z'n zoon glimlacht…
" Ons pa wil zich verontschuldigen voor z'n gedrag. Iemand een kopje kleiner maken doet men niet in 't bijzijn van een gast…"
" Zeg hem dat ik z'n verontschuldiging aanvaard. En dat ik zijn normen en waarden respecteer. Behalve iemand ophangen omdat hij anders is…"
Mohamed zegt het tegen z'n vader. Ik versta er natuurlijk geen fluit van en ook geen bal. Voilà, fluit en bal, zonder het te beseffen spreek ik over voetbal…
Abdullah glimlacht, antwoordt iets terug.
" Hij zegt dat je een goede moslim zou zijn…"
" Met jurk en baard? Want zo lopen goede moslims toch rond in uw dorp?"
Mohamed vertaalt aan z'n vader wat ik zojuist gevraagd heb. Vader Abdullah schiet in een onbedaarlijke lach. Kletst zich op de dijen. Plots zie ik Conchita uit Oostenrijk voor m'n ogen. Vader Abdullah heeft een grijze baard, draagt een jurk en loopt op sandalen. Is een meester in het dijenkletsen. Nu nog leren jodelen en het komt wel goed, denk ik dan…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
Zo is het helemaal Gono, de juiste toon en het juiste onderwerp om te relativeren.
Wanneer ga jij je baard laten staan en kom je met een rok de straat op, de Schotten dragen toch ook rokken?
Ach, alles is perceptie en het is de eigen referentie die doet reageren, aan de reactie kent men ook de voorkeuren :)
Voor mij mag men dragen wat men wil, zolang ze anderen met rust laten en niet verplichten om hetzelfde te doen.
GoNo2: We doen ons best hé? - andremoortgat
Hilarische schommel
Op en neer tussen moskee
En ons dorpskerkje
GoNo2: Dank u wel! - dorus
Van een onbeduidend gegeven maak jij een boeiend verhaal. Het is zeer weinigen gegeven. Schitterend!
GoNo2: Dank u wel! - pieter
Noël,
Na een beetje bewerking / redactie is dit een uitstekende column.
Er zit namelijk spanning in en uiteindelijk ook een soort van ontlading.
Zeer graag gelezen,
Pieter.
GoNo2: Dank u wel! - koyaanisqatsi
Geestig. Bij de baard van de Profeet!
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 10Uitstekend:   5 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
