Volg ons op facebook
|
< terug
gekkenwerk
"Ik wil geen gekkenwerk meer, is dat duidelijk"
Met een overslaande stem die alle boosheid samenbalde en waarin alle emoties in rollende klinkers mee uitgeademd werden, stond ze daar, in het midden van de deuropening die onze keuken en living uit elkaar hielden, en zorgde dat de rommel in de ene plaats, de andere plaats niet zou besmetten.
"Neen, ik begrijp je wel, maar het zit in mij en ik kan het niet meer bedwingen, ik snap mezelf niet eens"
Ik hoopte dat mijn stem hopeloos genoeg klonk en zij me eindelijk eens zou geloven. Ik had hulp nodig, geen preek en zeker geen verbale agressie.
"Ik wil je geen principes of een pedagogisch plan opdringen, ik wil enkel dat je jezelf in de hand houdt en geen spelletjes speelt, met niemand"
Blijkbaar had ze het laatste wat ik net had gezegd niet gehoord. Zoals gewoonlijk. Meestal hoort ze enkel wat ze zelf op voorhand gedacht had en als hetgeen wat ik zeg hier niet aan beantwoord, dan negeert ze al het overige. Het is godgeklaagd, zelfs als ik hetgeen ik zeg spel, letter voor letter, dan nog duurt het een kwartier voor ze me begrepen heeft. En dan zegt zij dat ik maar wat duidelijker moet zijn.
Ik zal het nog eens proberen.
"Maar, dat zeg ik toch niet. Ik wil je enkel maar zeggen dat hetgeen ik nu doe, sterker is dan wat ikzelf wil"
Ze bekeek me met grote ogen, alsof ik zei dat ik gek geworden was.
Ongeloof openbaarde zich in haar gezichtsexpressie en brengt haar hand voor haar mond.
"Moet ik je naar een psychiater brengen? Heb je last van schizofrenie? Of heb je een of andere persoonlijkheidsprobleem dat je dingen doet die buiten jezelf omgaan? Of ben je bezeten?
Moet de dokter of mijnheer pastoor komen?
"Maar, neen, ik ben zwanger en mijn hormonen dwingen mij dingen te doen, die ik normaal gezien nooit zou doen"
De tranen stonden klaar om als een stortvloed over mijn wangen te stromen.
"Ik eet haring met kilo's, hoor je me haring en ik heb dat nooit van mijn leven gelust, en nu kan ik geen minuut zonder dat ik aan dat vreselijk dier moet denken. Ik zou bijna een moord doen om een haring te kunnen eten".
"Ben jij zwanger? Heb jij je pil niet genomen? Hoe dom ben je wel om in deze tijd een kind te laten groeien in je buik, wie gaat deze grap betalen?"
Deze uitspraak was wel het einde.
Ik voelde dat er een explosie in mij opkwam, nog even en ik zou een hele resem scheldwoorden en gemene dingen gaan zeggen, alle frustraties van de laatste jaren, lagen op het puntje van mijn tong.
Toch even ademhalen, anders loopt dit hier verkeerd af.
Ik probeerde de rust doorheen mijn longen te pompen, een soort van een snelle therapie zonder dat ik mezelf moest afsluiten.
Ik mocht me niet verlagen tot het niveau dat zij hanteert, want dan was ik net dezelfde persoon als zij, en dat wat ik met alle vezels in mijn lijf niet wou.
"Kijk, je bent wel mijn moeder, maar niet mijn man. Wat ik en Mark in ons huwelijk beslissen gaat je geen zier aan, en als je hiermee niet kunt leven, daar is het gat van de timmerman en als je nu niet doorgaat dan ga je me dingen horen zeggen die ik je niet wil zeggen, maar je bent nu veel te ver gegaan".
De furie van daarnet werd een bleek klein mensje dat ineengekrompen haar jas nam en me veel betekenend aankeek. Ze legde met haar hand haar haar nog netjes voor ze de deur uitging.
Een uur later kreeg ik een snikkende moeder aan de telefoon. Ze had het zo niet bedoeld, maar ze begreep het niet.
"Dat is nu wat ik bedoel moeder, ik weet dat je het niet begrijpt, maar dat doe ik ook niet, maar ik wil nu wel voor de baby, die in mij groeit zorgen, en ook al doe ik nu alles fout en ben ik niet rationeel, het kan me geen scheet schelen. Ik hou van je mams, maar je mag je niet bemoeien in ons leven, want dat laat ik niet meer toe"
Ze probeerde nog, maar ik hoorde het in haar stem, ze klonk heel onzeker, en dat was al heel lang geleden, dat ik dit had gehoord
Haar dominantie had ik eindelijk overwonnen.
Ik was voor haar op de vlucht gegaan en hiervoor een leven met Mark begonnen.
Mark, is een lieve jongen, maar vrij naïef.
Hij vertrouwt mij al de zakelijke beslommeringen toe en hij werkt als een paard, en moest die kunnen, voor twee paarden.
"Ja, je wordt oma mama en papa wordt opa, en ik word mama en daar zal je niets aan veranderen en je zal de puinhoop in ons huis voor lief moeten nemen"
"Mag ik dan voor je een poetsvrouw betalen" hoorde ik aan de andere kant van de lijn.
"Neen, mams, ik ben groot genoeg en ik heb nu enkele zware dagen voor de boeg, maar het komt best wel goed, Mark en ik zullen er wel uitkomen".
Een dag later kwam mijn vader op bezoek. Hij had het nieuws gehoord en was zichtbaar blij. Hij was blij dat hij grootvader mocht worden en probeerde de stukken die mams gemaakt had terug te lijmen. Ik stelde hem gerust, want ik wou geen breuk, ik wou enkel dat ze ophield met mij te manipuleren en te zorgen dat ik alles zou doen zoals zij het deed.
Hij zette een pot met zure haring op tafel en knipoogde. "Jouw moeder was ook zo verzot op dit onding, het zit blijkbaar in de familie".
De ochtendmisselijkheid speelde me weer parten en ik moest snel naar de wc lopen om te spugen.
"Ook dat is iets wat je moeder gepast en ongepast moest doen, trek het je maar niet aan" riep hij me nog achterna.
Toen ik terugkwam was hij weer verdwenen. Buiten de pot haring lag er een omslag met veel geld en een briefje. Hij schreef me dat hij zo blij was dat die grootvader werd dat hij het spaargeld, dat hij voor dit moment had gespaard, direct naar mij had gebracht.
Een traan rolde over mijn wang.
Het idee dat ik op mijn eigen moeder trok, deed me gruwen, maar ik kon het niet ontkennen, ik was zoals zij.
Ik schreeuwde het uit " ik wil niet worden als mijn moeder, help en zorg dat ik dit niet ben"
Het terreur van mijn opvoeding, haar angsten en haar buien van depressie en boosheid, zorgde ervoor dat ik was geworden wie ik was en had me gemaakt en verminkt, waardoor ik me telkens weer moest verbeteren om niet te reageren zoals zij.
Mark zei wel dat die me begreep, maar ik zag in zijn ogen dat die een hele chaos in mijn ziel zag stormen.
Telkens ik mijn dagboek opende zag ik hoe mijn moeder meekeek en dat deed me kokhalzen, haast braken. Maar, dat stond ik niet toe, want het kind dat ik droeg, wou ik dit niet aandoen.
Ik moest mijn moeder in mezelf gaan weerstaan, zonder ik haar zou kwetsen of mijden, want deze houding gunde ik haar niet, want dat was net wat ze me al een hele tijd verweet.
"Je haat ons en je wil niets van ons weten en je zal ons verwerpen, zoals je grootmoeder dit bij ons deed".
De pijn, toen ze me dit zei, trilt nog in mij.
Nog even keek ik mezelf aan in de spiegel van de hal.
Ik besefte als ik dit wil stoppen, ikzelf geen kinderen op de wereld moest zetten.
Het idee dat ik afscheid moest nemen van het leven dat in mij groeide deed me wenen, want het was het enige dat mij bond met mezelf en me een zekerheid gaf dat ik niet was, zoals mijn moeder voor mij was.
Mijn moeder had mij altijd verwenst.
Ik voelde voor mijn groeiend kind een grote verbondenheid, zeker geen afkeer.
Mark zag mijn strijd en fluisterde dat ik meer op mijn vader dan op mijn moeder leek. Alsof hij mijn gevecht had begrepen.
Ik kamde mijn haar en trok hem bij zijn arm. "kom, wij gaan op vakantie en vergeten dat onze ouders ons hebben verwekt"
Hij sputterde tegen, want de bankrekening was toch leeg
Toen ik hem het geld van vader liet zien, trok hij een blij gezicht
"Kom" zei hij, "wij zijn even gek als zij, wij zijn ermee weg".
feedback van andere lezers- andremoortgat
Pakkend relaas...
Zie en hoor het zo voor mij
ivo: Bedankt André .. - GoNo2
Uitstekend, 'k zou het niet beter kunnen...
ivo: Bedankt Gono .. niet overdrijven he .. :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
