naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De groene kathedraal

door michelly

Totdat ik een jaar of tien was woonden wij in een piepklein huisje in de buurt van de Maas, de grens met Nederland.
Mijn ouders hebben dan een huis gebouwd aan de andere zijde van het dorp, bijna op de grens met het buurdorp en in een mooie laan, overschaduwd met oude eiken. Als ik nu voorbij het oude huisje rijd, het staat er nog steeds, dan begrijp ik niet hoe wij met ons gezin daarin gepast hebben. Tussen het huisje en onze tuin liep een soort van aarden weggetje, dat doodliep in het veld, maar waarlangs niettemin nog verschillende huisje lagen, die ook bewoond waren door gezinnen met kinderen.
In één huis was het zelfs een bonte mengeling van kinderen, met allemaal dezelfde moeder maar verschillende vaders. Zij waren de sexuele revolutie lang vooruit! De grotere meisjes uit dat huisgezin en uit enkele huizen verder namen ons, de kleine ukken, steeds op sleeptouw op de weg naar school.
Ik herinner mij een stralende zomernamiddag, die in die tijd steeds warmer en zonniger leken dan nu. De "grote" meisjes gingen wandelen en vroegen of wij ook mee mochten. Dat mocht en met een klein emmertje en een speciaal steekwerktuig om paardenbloemen uit te steken ( wij noemden het ganzentongen) trokken wij op pad. Waarom dat emmertje en het werktuig? De paardenbloemen werden uitgestoken en in het emmertje meegnomen en dat was voer voor de konijntjes, die daar verlekkerd op waren. Steeds het aangename aan het nuttige paren, was de leuze in die tijd! Wij liepen met z'n allen samen door de velden richting oude Maas en kwamen dan in de uitgestrekte weiden waar ook de paardenbloemen te vinden waren. Ik was in die tijd nog behoorlijk klein maar nog steeds loop ik in gedachten door het groene hoge gras, met de keuvelende groten achter ons aan op die verdroomde zomermiddag. Wij waren ondertussen op een plaats aangekomen, die steeds in mijn herinnering zal gegrift blijven als "de groene kathedraal"! Toen was ik te klein om dat woord ooit gehoord te hebben of te begrijpen, maar bij een terugblik kan ik geen andere omschrijving geven van wat ik toen zag. Weiden en weiden ver stonden er allemaal abelen, lang en slank en kaarsrecht. En zo onnoemelijk hoog, vooral voor een klein meisje. Ze filterden het zonnelicht tot een groen diffuus licht en alles had een onwaarschijnlijk sprookjesachtige sfeer, zodat zelfs de kleintjes stiller spraken en rustiger werden.
Het was als een bovennatuurlijke wereld, waarin wij per ongeluk terecht gekomen waren.
Nooit heb ik dat beeld en gevoel vergeten : "mijn groene kathedraal".

feedback van andere lezers

• ivo
  dit zijn beelden die je enkel kan koesteren,
  mooi, ik voel me door je meegenomen in het mooie dat je zag :))
  knap
  michelly: Bedankt Ivo. Het was ook sprookjesachtig en dat vergeet je nooit.
• warket
  Ja hoor, ik ga Ivo zijn fb hier niet herhalen.
  michelly: Dank je warket.
• koyaanisqatsi
  Mooie uitdrukking trouwens. ;-)
  michelly: Bedankt!
• andremoortgat
  Fijne herinnering
  michelly: Dank je!
• doolhoofd
  Wat iedereen fascineert is de losbandigheid van de tekens, dat de realiteit altijd en overal losbandig wordt door de tekens. [...] Wie ooit bij een woord of een blik de zin bijster raakte weet wat dit verlies betekent, hoe men wordt overgeleverd aan de totale illusie van de tekens, aan de onmiddellijke invloed van de verschijningen, om voorbij het valse te gaan, de peilloze afgrond van de kunstmatigheid in. [...] Wil de Revolutie plaatsvinden dan moet ze ons verleiden, en ze kan dit alleen met de tekens - ze bevindt zich in dezelfde situatie als de eerste de beste politicus in verkiezingsnood. Maar men kan er alles voor overhebben om te worden verleid: want de Revolutie mag dan historisch doorslaggevend zijn, alleen haar spektakel is subliem. En waar geven we de voorkeur aan? [...] Die verwringing waarbij de dingen zich uitputten in hun spektakel, in hun magische en artificiële fetisj-effect, zal altijd worden bestreden door de serieuze geesten die de utopie koesteren de wereld te zuiveren teneinde haar op de dag van het Laatste Oordeel exact, intact en authentiek af te leveren. Maar dat is misschien nog het geringste kwaad – want God weet waar de ontketening van de zin (Frans: sens) toe leidt wanneer deze weigert als verschijning op te treden. [...] De spektakeldrift is krachtiger dan het instinct tot zelfbehoud, op haar moet men rekenen. [...] Er bestaat geen realiteitsprincipe of lustprincipe. Er bestaat slechts een finaal principe van de Verzoening en een oneindig principe van het Kwaad en de Verleiding.
  - Jean Baudrillard, De Fatale Strategieën
  michelly: Bedankt!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 10

Uitstekend: 4 stem(men), 67%
Goed: 2 stem(men), 33%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 6 stem(men)