|
< terug
Waarom zit er een koffielepel in mijn broekzak?
Als ik elke dag zou optellen dat ik zwaar depressief ben geweest en met zelfmoordgedachten rondliep, kom ik waarschijnlijk aan één derde van mijn leven, en dan ben ik onkarakteristiek optimistisch. De eerste depressie, toen nog redelijk onbegrijpelijk, maar als donker water dat plots tot mijn nek stroomde, à là 'meent ge nu echt serieus dat dit het leven is? En dan heb ik het nog redelijk goed, wat voor hel moet dit hier zijn voor al die anderen? En moet dit nu nog een jaar of 70 duren?- had ik rond mijn vier jaar. Waarom ik zo vaak depressief geweest ben, is voor u allicht van minder belang. Indien u het toch wil weten, moet u mij maar mailen.
Waarom zit er een lepel in mijn broekzak? Een metalen koffielepel voor alle duidelijk. En geen schoenlepel bijvoorbeeld.
Dat het een lepel is, maakt eigenlijk niks uit. Het had ook een tandenborstel kunnen zijn of een walnoot of een kiezelsteen. Ik koos een lepel omdat ik die toevallig in de buurt had.
Aangezien ik sinds een jaar of zo zeker ben dat onze gedachten de bouwstenen zijn van onze toekomst en we onze gedachten dus zelf moeten kiezen en bepalen, bewaak ik mijn gedachten zoals een 70-jarige neurotische hobbytuinder waakt over de 10 vierkante meter patatten en selder die hij kweekt in zijn hof en zo erg onkruid wiedt, dat hij al op zijn knieeën zit met een pincet in de aanslag nog voor het onkruidsprietje zijn kop durft laten zien.
Dus: Telkens ik een negatieve gedachte (nijd, haat, doem, pessimisme, wanhoop, verslagenheid, het afbreken van anderen) opmerk, gelijk een modderspat op een witte auto, steek ik die koffielepel in mijn andere broekzak. Dat zorgt er voor dat die negatieve gedachte op heterdaad betrapt wordt en als demonische boorling gesmoord wordt nog voor die uitgroeit tot een reus die heel mijn dag verkloot en in 't meest ambetante geval mij doet zoeken naar voldoende hoge hoogtes om vanaf te springen.
De techniek werkt verbazend goed, beter dan ik zelf verwacht had. Ik moet de lepel ook minder vaak van broekzak verhuizen dan ik op voorhand had ingeschat. Het is vreemd, gewoon omdat ik weet dat ik anders die lepel van broekzak moet verwisselen, aborteert mijn geest de zygote van de negatieve gedachte voor die een eigen leven gaat leiden en mij wegsleurt van mijn levensweg naar mijn lijdensweg. Nee, merci, dan versteek ik liever een koffielepel een keer of tien tot twintig per dag.
Wat houdt u tegen van het zelf te proberen? Een armbandje is waarschijnlijk praktisch, maar ik heb liever iets onpraktisch gelijk een koffielepel in mijn broekzak, die mij tientallen keren zegt dat ik zelf bepaal wat ik een plaats geef in mijn gedachten.
|
