Volg ons op facebook
|
< terug
Generatie Me
Het is generatie Me. Ikke ikke ikke. Alles ter mijner meerdere glorie, en dan sta je natuurlijk voor absoluut niks, tenzij voor opportunisme, maar een zwak opportunisme, alles pakken wat recht voor je ogen komt, en als het maar scoort op Facebook. Een depressief, verplicht genot, noemt psycholoog Paul Verhaege dat.
Als ik dan mijn hele generatie, mezelf incluis, wil aborteren op beschuldiging van leeg egoïsme en egocentrisme, denk ik aan Socrates die ook al de jeugd verfoeide. Zou het van alle tijden zijn? Het afschrijven van de jeugd als los van idealen, enkel op zoek naar lichtzinnig vertier, irritant haantjesgedrag? Ik zit nog wel op twitter en iedereen die 140 tekens toch per se moet gebruiken om een eigen 'prestatie' of een kotsmisselijkmakende foto (een baby, een katje, het avondeten) te posten, gaat er uit. Ik post daar enkele motiverende quotes en word massaal ontvriend.
Ik zit een beetje tussen twee generaties in. Ik kan nog naar mijn ouders kijken die het hadden meegemaakt, die nog ergens voor stonden: vrijheid, onafhankelijkheid, maar degelijk begrensd door het overgeërfde christelijke principe 'doe niet aan een ander wat jezelf niet wil aangedaan worden', doodbrave hippies die graag schopten tegen het establishment en niet de kapitale foute drive hadden (zoals de communisten die ik ken) om het te vervangen door gewoon weer een nieuw establishment. Nee, macht, en machthebbers, dat moet je permanent bespotten, dat houdt het een heel klein beetje gezond, en je kan er dan tenminste om lachen, het reformeren of vervangen door een andere macht, dat is pest willen genezen met ebola.
Ik ratel door, maar dat is goed, de geest een beetje opwroeten, als je het lang genoeg doet, stuit je al eens op goud, of toch zilver.
Generatie Me. Ik wil ze graag compleet afschrijven, maar laat ik er nou een excuus voor zoeken. Ik lees te veel advocatenromans, ik begin de vijf kanten van elke zaak te bepleiten. Als ik echt geen kant meer op kan, ga ik rechten studeren.
Waarom zijn wij (ik reken mezelf er bij) tot zulke robotjes van ons eigen miezerige ego uitgegroeid?
Ja, we zijn uitzonderlijk hard in de watten gelegd door onze ouders en ook grootouders. Uitzonderlijk hard. We zijn gepromoot van kindsbeen af als het enige centrum van de wereld, want God was toch dood. En die wereld mocht in vlammen vergaan, zo lang we maar voor onszelf een diploma, een promotie, geld en faam uit de brand konden slepen. We kregen ook de nogal onnozele boodschap mee: work hard, play hard.
Echt waar, die boodschap kregen we. We moesten 'het' maken in de wereld, maar we moesten ook heel veel plezier maken, van het leven genieten. Dat was een imperatief, want onze ouders waren nog geknecht opgegroeid, losgebroken vanaf hun trouwpartij het ouderlijke huis letterlijk ontvlucht en hadden hun eigen ouders nooit helemaal vergeven dat ze een doodsaaie kindertijd hadden beleefd terwijl er verdorie lol te beleven viel ergens, want The Rolling Stones waren op tv geweest! Dus wij moesten het allebei hebben, succes en heel veel plezier, o zoveel plezier. En succes dus.
Dat succes werd echter zeer eng gedefinieerd. Het moest er goed uitzien. Het moest een ronkende titel zijn 'customer service purchasing officer' en niet 'telefonist' (qua jobinhoud zero verschil). Een ideaal was er niet aan verbonden. De wereld moest er niet beter van worden, de buren moesten er groen van worden. De buren zijn 'vrienden' op Facebook geworden, maar het principe is hetzelfde. We lachten met de serie 'keeping up appearances' en wisten niet dat we met onszelf lachten en niet meer wisten dat er achter onze appearances niks meer zat, dat ons vertoon ons zijn werd, en dat we antidepressiva nodig hadden omdat je van vertoon alleen niet kan leven.
We gingen reizen, reizen, reizen, uiteindelijk om geen enkele andere reden dan om foto's te kunnen tonen, eerst achteraf, dan uiteindelijk live, instant, online. Een leven in dienst van de camera. Niet op foto staan, is niet bestaan. Men voelt zich zo leeg, dat men steeds materieel bewijs zoekt voor zijn eigen bestaan. Men moet gezien worden. Of men bestaat niet. Ik schrijf dit helaas zonder fles Jack bij de hand, dus ben bloedserieus. Waarom moesten er plots open space offices komen? Waarom was het gedaan met werknemers in hun eigen hokje stampen? Die muren moesten weg, ze werden ondraaglijk, we moeten niet elkaar zien, we willen gezien worden, of de zelftwijfel bekruipt ons, wie zijn we dan? Nee, als iemand mij ziet, dan moet ik wel bestaan. Ik sta op foto, mijn collega ziet mij, oef, ik besta.
Rebels zijn werd mainstream. Iedereen rebelleert en beseft niet dat je net zo conformeert, als iedereen het toch al doet. En dat moest uiterlijk vertolkt worden met piercings, verplichte inbreuken op dress codes, tatoeages (een idiote rage die bij mijn kennissen weer opsteekt), allemaal zo leeg als wat. Als je geen Cchinees gestudeerd hebt, ben je een hansworst als je het Chinees teken voor crisis is opportunity (als dat echt hetzelfde is in het Chinees) op je arm laat kerven.
Enige besef van de wereld vervaagde. Onder andere omdat mijn leeftijdsgenoten de kruistochten in de 18de eeuw plaatsen (echt meegemaakt). Ja, men ging de nadruk leggen op vaardigheden, niet op kennis. Je moest dus niemendal weten over de kruistochten, je moest het alleen kunnen opzoeken. Jammer, maar helaas, niemand zocht het op. De zoekfunctie van je pc kennen was genoeg. Jonge mensen hebben dus geen idee vanwaar de mensheid komt en dus geen enkel idee waar het heen gaat, of hun eigen rol daarin. Zonder achteruitkijkspiegel kan je niet rijden.
En dan gaan ze de leegte vullen door het shoppen naar 'causes'. Ze worden vegetariër voor een maand of zes. Ze kopen geen merkkledij, ook maar voor een tijdje. Alsof het iets uitmaakt, al die dingen komen uit Azië, merk of niet. De vegetariër leest over soja en hoe ze daarvoor het oerwoud ook al ontbossen en geeft het op. Er zijn geen 'goede' keuzes meer. Lijkt het wel.
De aandelenmarkt is nep. Religie is onttroond. Van politici verwacht je gewoon dat ze nep zijn, hoe nepper hoe beter (Obama??? Als je authenticiteit wil parodiëren ga je automatisch kijken als die). Alles wordt een karikatuur van zichzelf. Amnesty international is een marketingmachine, Occupy sterft als het niet meer plezant is. "De eerste weken filosofeerden we over mogelijke verandering en acties en daarna maakten we enkel nog ruzie over wiens beurt het was om op te ruimen" (geknipt uit een interview) Het was niet plezant meer.
En dan, zonder enig stevig fundament, slaan we op drift, in een wereld die ons van alle kanten bombardeert met een total information overload. Mensen die al helemaal niet weten waar ze voor staan, krijgen veel meer keuzes aangeboden dan het menselijke brein aankan. Plus moet het allemaal snel gaan. Plus zet de media schijnbaar instant successen in de kijker. Plus is wat je doet enkel goed als je er aandacht mee scoort. Een cocktail om je verstand bij te verliezen en onstuitbaar te beginnen hinniken, omdat men totaal, totaal stuurloos is en wanhopig zonder te weten waarom. Proberen mee rennend in een tredmolen waarvan men het bestaan niet echt ziet, wel vaag instinctief aanvoelt. De Matrix trilogie had genoeg mensen bij de ballen. Net als de film Fight Club. Net als American Beauty (al blijven al die dingen toch nog te veel aan de oppervlakte, ze krabben toch al waar het kriebelt).
Na mijn seksloze flirt met de communisten, zie ik maar 1 oplossing meer, en dat is teder anarchisme. Laat de vrijheidsjagers aaneenklitten, menselijk verstand alle eer aandoen, en zonder arrogantie in de spiegel kijken en nog wat plezier maken ook. En er volgen er dan nog wel, die niet meedoen aan het circus of in volle besef aan meedoen, dat is ook nog ok. Waarom zit iemand als Adam Bzoch de facto in een isolement? Dan ben je zo iemand en de prijs die je betaalt, is ballingschap, want er is verdomme niemand om mee te praten. Dus maakt hij vrienden van boeken.
Zolang je het kan negeren, zoals ikzelf, ik heb geen apen boven mijn kop, en wil ook niet meer voor klassen van apen staan, is het leven goed, het beste sinds het ontstaan van de mensheid, ik leef beter dan eender welke Farao, Romeinse keizer of middeleeuwse koning. Ik ben net zo goed deel van generatie Me, ik moet centraal staan, of het intereseert me niet, of toch, het motiveert mij niet, de communistische partij zette niet mij centraal, maar wel hun pathologische, ziekelijke machtsdrang, en dus moest ik er weg, als het niet om mij draait, voel ik mij letterlijk verdrinken, verwelken, verstikken. En sinds ik dat besef, maak ik eerlijkere keuzes.
Ik hoop dat je iets kan destilleren uit bovenstaande wolkbreuk.
Luie, volgevreten, niks anders doende dan films kijken en boeken lezen, zelfanalyse ten top drijvende, en tussendoor Slowaaks lerende, en push-ups en sit-ups doende tot het zeer doet, die therapeut is om de enige gezonde lui op te vangen, als je in deze maatschappij niet mee kan draaien, getuig je van gezonde menselijkheid en dus vang ik je met open armen op, aan 65 euro per anderhalf uur, want ik ben een kind van mijn tijd.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
