Volg ons op facebook
|
< terug
Vrienden verliezen aan de 9 tot 5 wereld
Tijdens mijn studententijd en in de jaren daarna beleefde ik de droom van veel mensen: mijn beste vrienden woonden ofwel in hetzelfde huis als ik ofwel binnen een straal van 1 km. Vaak hadden wij gesprekken tot 's ochtends vroeg, we kookten samen, keken films samen, gingen samen lopen, speelden nachtenlang gezelschapsspellen à la Risk, kolonisten, Axis and Allies, deden allerlei creatieve projectjes samen, trokken samen de stad in enz. De beste vergelijking die ik kan maken is met de sitcom 'Friends'. Zo heb ik het beleefd. Altijd samen, verstrengelde levens in een twilightzone tussen adolescentie en volwassenheid in. Langzaamaan verbrokkelde dat. Eén voor één gingen ze voor de bijl en werden ze nine to fivers die -horror, horror- het belangrijk gingen vinden om hun gras af te rijden. En onder gras verstaan we dan werkelijk dat groene gedoe buiten dat geen enkel nut heeft tenzij je een koe hebt of een koe bent.
Een voor een werden ze gegrepen door de normaliteit. Ze hadden geen tijd meer. Ze zagen er altijd moe uit. Het lachen verging hen. Diezelfde mensen die altijd grappen maakten, altijd een idee hadden om lol te maken, konden enkel nog als machines hun werkprestaties opdreunen, kwijlend de lof die ze kregen van hun baas herhalen, alsof ze nu het verlengde waren van die baas. Ook vonden ze het nodig om een kleurenspecialist in te huren, een kleurenspecialist! Ze gingen mensen betalen om hen te zeggen welke kleuren ze in huis moesten gebruiken. Dan verdienen ze geld, en dan geven ze het aan zoiets. Ook gingen ze er allemaal eender uitzien. Alsof ze allemaal tegelijk die ene trui van de H&M hadden gekocht en allemaal die ene grijze 'professioneel' ogende jas uit C&A op de kop tikten. Grijs, want ze bekenden kleur: ze waren grijze muizen geworden.
De doodsteek voor elk interessant gesprek kwam er toen ze het nodig vonden om hun genetisch materiaal te reproduceren in de vorm van een koter. Finaal gedaan met enige interesses in iets anders dan de temperatuur van het badwater, de juiste voeding, de kots van de kleine of de kostprijs van de pampers. Dat is dan het punt dat je je vrienden gewoon begint te mijden, alsof het een soort lepralijders zijn. De lepra zijnde 'het voorgeschreven leven'. Wie dat leven voorschrijft, weet ik niet, maar ze nemen het allemaal aan, zelfs al klagen ze erover en hebben ze nog wel eens een vage droom over 'iets anders'. De vrouwen zijn 'volvo driving soccer mums' geworden. Ooit had je er een trio mee op de vloer van een armzalige, maar unieke studio en nu wonen ze in een kopie van een kopie van een kopie van een fermette en draait hun hele leven om een klein kind en de afbetaling van die fermette. Die kleine moet dan onvermijdelijk de dromen waarmaken die pa en ma zelf niet konden of niet durfden waarmaken. Ze kopen hun eigen gevangenis en noemen het een 'investering'. Rare investering als je dan verplicht bent om je hele leven er naar in te richten. Koop geen huis, koop een enkelband als je dan per se honkvast wil zijn. Goedkoper en je wordt dan geen slaaf van de bank. In principe heb je dan ook geen kleurenspecialist nodig.
En dan uiteindelijk, als je hardnekkig weigert om 'op te groeien' (omdat het lijkt alsof je stopt met leven dan) lijkt het alsof je op een eilandje raakt, een filosofisch soort party eiland waar de anderen aanspoelen die ook niet verleid raken door de wonderen van het IKEA-leven en de zielloze humanoïds die leven voor het weekend en vijf weekdagen lang hun verstand op nul moeten zetten om een job te kunnen doen die ze haten, maar toch niet mee stoppen. Terwijl rondom de zombies in hun tredmolen multitasken -ze hebben het altijd druk, druk, druk, o zo druk- om God weet wat te doen, te conformeren aan 'iets', is het tenminste lekker rustig op het eilandje in het midden waar het leven 24/7 interessant is, waar geen kleurenspecialisten toegelaten zijn, waar slechts één IKEA is, omdat we die op tijd en stond eens kort en klein willen slaan en waar we casual friday vervangen hebben door formal friday, gewoon om eens te weten hoe strak de strop voelt voor onze voormalige vrienden in de 9 to 5 wereld.
En af en toe gooien we een reddingsboei, want in de 9 to 5 wereld heb je twee mogelijkheden: in slaap vallen en je leven zien wegtikken zonder veel excitement, of een dag schreeuwend wakker worden en roepen zoals die vrouw in de film Boyhood: 'Ik dacht gewoon dat er méér zou zijn!' En er is meer, er is meer. Op het eiland in het midden, waar er geen hel is die aanvangt om 9 en eindigt om 5. Waar het summum niet is: doen wat je baas je zegt in ruil voor wat geld om entertainment te kopen ter compensatie van je gevreesde werktijd. Waar het summum is: koppig beslissen om je leven te leiden exact zoals jij dat wil, al moet je daarvoor door een wirwar van krijtlijnen tekenen. Voor mensen die voelen dat hun moderne leven een gevangenis is: weet dat de poort wagenwijd openstaat.
feedback van andere lezers- Jan__Willems
inhoudelijk sterk, wat de tekst betreft als lezer: 'enz' laat voor mij als lezer teveel aan de verbeelding over. Lijkt vlug geschreven, met alle respect.
pisatelj: Klopt, 15 minuten aan bezig geweest. Er zit inhoudelijk wel iets in, maar niks dat al niet zo vaak is aangekaart, door mensen die meer tijd durven investeren in hun geschrijf. Schrijven is als een kachel voor mij. Het geeft mij geen warmte, dus stop ik er ook geen hout in. Het werkt natuurlijk omgekeerd. Ik moet er eerst energie in stoppen voor ik er warmte van krijg.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 1Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 1 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
