Volg ons op facebook
|
< terug
Guur weer vandaag en vroeger ook...
Ik begin toch stilaan te geloven dat er iets mis is met moeder natuur. De thermometer op m'n balkon geeft verdorie 13° graden aan en dat terwijl het, op twee dagen na, bijna winter is. M'n bloemen weten het ook niet meer en steken terug de kop op. Moest het niet regenen en de wind zou gaan liggen, 'k zou verdorie nog denken dat het lente is...
M'n buurman hoopt nog altijd dat het een witte kerst wordt. Dat alles onder een dik tapijt van sneeuw weggemoffeld wordt. Voor mij mag dat ook, zo lang het maar op de daken blijft liggen. Ik heb geen zin om tegen de vlakte te gaan wegens niet geziene ijsplekken...
't Zijn geen winters meer zoals vroeger, hoor ik telkens zeggen. 't Zijn ook geen mensen meer zoals vroeger, denk ik dan. Bij een daling van de temperatuur met enkele graden, lopen de meesten al te sakkeren. Brrrrrrrrrr, 't is koud hé? Ja, 't is koud, maar we zijn december, 'k heb nog meegemaakt dat het begon te vriezen in november en het stopte pas in maart, met nog een uitschieter in april. Dat waren pas winters...
Als het sneeuwt en vriest in eigen land dan foeteren ze. Maar ze gaan wel op skivakantie in 't buitenland. 't Is zo'n beetje als de bleekscheten die klagen over hun bruine medemensen en zelf onder de zonnebank gaan liggen. Heb dat nooit begrepen...
In de winter van '74 stond ik op wacht aan het munitiedepot van Stockem bij Arlon. Ik was toen sergeant van week en depots bewaken was een onderdeel van onze opleiding. Het vroor toen zo hard, dat we ons moesten verwarmen met het klapperen van onze tanden. We zaten daar midden in een open veld, omringd door bomen. Die bomen zouden de gure wind moeten opvangen, maar ze dienden meer als scherm tegen pottenkijkers. De vijand, toen nog de communisten, het Rode gevaar dus, was overal hé?
Achter die bossen lag een groot manoeuvreterrein, waar de Tankschool z'n oefeningen deed. Schietoefeningen op roestige tanks uit de tweede wereldoorlog. Ik vroeg me altijd af waar ze die vandaan haalden. Ben het nooit te weten gekomen, staatsgeheim waarschijnlijk...
Of ze daar nu oefeningen deden of niet, het zat er vol met wild. Van herten tot en met wilde everzwijnen. Af en toe joegen hoge officieren op dat loslopend wild, maar meestal schoten ze niets wegens te zat om nog serieus te kunnen mikken. Ooit heeft er zo'n sterren-en strepenuniform op een collega geschoten, die zat te kakken in de bosjes. Hij is er met de schrik en lopende diaree vanaf gekomen. 't Was dan nog een Duitser op de koop toe. Scheize, riep hij tegen z'n collega die toevallig een Fransman was. Merde, merde, was het enige antwoord dat de verbouwereerde officier kon bedenken...
Na twee dagen wacht te hebben gelopen, 't is te zeggen, m'n peloton, ik zat binnen koffie te slurpen die waarschijnlijk gemaakt was door en van eikels. Niet te zuipen dat goedje, maar je kreeg er wel warm van. Zelfs het wild had het koud, in zoverre dat ze eten kwamen schooien bij ons. Heb je al ooit eens een schichtig hert en een knorrend everzwijn broederlijk naast elkaar gezien? Ik wel dus. Het is me altijd bijgebleven. Twee dieren, die van nature uit bang zijn van de mens, aan de rand van het bos. Wachtend op wat voedsel. We kunnen jagen, zei de korporaal, als die hoge officieren dat mogen,waarom wij dan niet? Hij meende het nog ook, dat kieken. Als je op die beesten durft te schieten, schiet ik je eigenhandig een kogel door je kop, was m'n antwoord. Het maakte indruk en niet alleen op hem. Toen ze ons legerkostje kwamen brengen, een soort van Ardense hutsepot, met veel bonen en weinig vlees, 't was toen ook al crisis in 't leger, besloten we om de die beesten ook een stukje leger te gunnen.
Wij, door de sneeuw geploeterd en een deel sneeuw opgeruimd, gaven onze welverdiende maaltijd af voor het wel en wee van wilde viervoeters. Met de nodige scheten erbij want die bonen begonnen hun werk al te doen. We trokken ons strategisch terug tot achter onze linie, die bestond uit een gietijzeren mand met brandende houtblokken. Het duurde geen minuut of het everzwijn en het hert kwamen uit het bos. Die beesten hadden totaal geen verstand van wat een goede keuken is, ze vraten het gulzig op. Maar 't was mooi om te zien. Een beetje afleiding tijdens het saaie wachtlopen...
We hebben daar een week gelegen, in 't leger ligt men altijd. Iedere morgen kwamen die twee beesten wat dichter. Hun vrees voor het mensdom verdween iedere dag een beetje meer. Hun honger was schijnbaar groter dan hun aangeboren schichtigheid. Het eigenaardige was dat het altijd dezelfde twee waren, waar waren die andere wilde dieren?
En toen was het kerstavond. De wacht kloppen terwijl anderen gezellig thuis zitten te vieren, viel niet mee. Er heerste een somber sfeertje bij m'n peloton, dat overvallen werd door weemoed. Mij maakte het niets uit, ik was die periode van weemoed al lang ontgroeid, gezien m'n verleden in gestichten en homes. Maar toch, iets blijft altijd wel hangen of men nu wilt of niet. Automatisch denk je dan terug aan 't verleden, de tijd dat je nog thuis was...
We kregen koffiekoeken met rozijnen en warme chocomelk. Speciaal geleverd met een Minerva-jeep. Die oude krengen waren niet kapot te krijgen, om nog maar te zwijgen van die Willys-jeeps. Met die bakken kon je al eens door de Ardense bossen crossen. Wat we ook deden, een mens moet ook een verzetje hebben en officieren waren er in geen velden of wegen te bespeuren. Te koud of andere verplichtingen?
Maar alles gaat voorbij, ook kerstmis en wachtlopen. We werden afgelost. Na de boel opgekuist te hebben voor onze opvolgers, stapte het peloton in de vrachtwagen en ik in de jeep. Het zat erop, we konden naar huis. Juist op tijd om Nieuwjaarke zoete te gaan zingen...
Aan de rand van het bos keken vier ogen ons aan. Ik wuifde naar die beesten. Ze bogen allebei hun kop, alsof ze wilden zeggen " bedankt". En nu zit ik hier te denken dat ik dat nooit meer meegemaakt heb. Zoiets banaal, maar voor mij van een onwezenlijke schoonheid. Ik hoop, uit de grond van m'n hart, dat ze die jachtpartijen overleefd hebben. Dat ze verder voedsel kregen van onze opvolgers...
Later heb ik vernomen dat heel dat militair domein een reservaat geworden is. Verboden van te jagen op loslopend wild. Behalve als er te veel everzwijnen zijn, maar die beesten zijn zo slim dat ge al van goede huize moet zijn om er één te verschalken. Ze gaan nu bij de boeren zelf hun bonen gaan opvreten. Waar zouden ze dat geleerd hebben, vraag ik me altijd af...
©GoNo
feedback van andere lezers- Mistral
Kerst, altijd toch notalgie he GoNo! blij van je terug te kunnen lezen, groetjes
GoNo2: Dank u wel! - Jan__Willems
GoNo, very entertaining. Ik heb ervan genoten. Jan
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Arlon, beans en ijsvoeten
GoNo2: Dank u wel! - koyaanisqatsi
No further comment
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   2 stem(men), 50%Goed: 2 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
