naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

kindertaal

door warket

Ik word wakker van iets heen en weer schuifelend tegen mijn neus. Het is haar tut. Omi heeft haar een half uur eerder tussen ons in bed gelegd.
Haar hoofdje ligt vlakbij. In de kamerschemer ziet ze niet dat ik naar haar kijk, hoe ze tuttend naar de contouren in de slaapkamer kijkt alsof het een voorlopig oneindig is.
Ik kijk naar haar en af en toe dwaalt haar kijken naar mij. Ze heeft het niet door dat ik kijk naar haar.
Zo liggen we minuten in de holte van een ochtend te kijken naast elkaar. En ineens ziet ze dat ik klaarwakker ben en is goedemorgen hier, de kamer, de dag, een knuffel op de wereldkaart.
De klok loopt een tiende van een seconde voor. Voor elke plaats en elk verlangen heeft ze een naam. Opi kom, we spelen iets oorverdovends op de trom.
Haar tent in de woonkamer, de knuffels die een voor een verschijnen. De ochtend stoeit. Verder valt er weinig te vertellen. Ze groeit op, en hoe vertel je dat?
Wij spelen niet met mekaar. We doen maar gewone dingen. Ik kijk naar haar hoe ze een bezem bezigt, een ouwe krant verscheurt, stil haar winterschoenen uit doet. Dan kijken we, bekijken we onszelf, begint ze op kousenvoeten te springen en doe ik haar schoenen aan.
Op de boodschappenlijst heb ik twee haarspelden opgeschreven. Een voor haar en een voor mij.
Net zoals paddenstoelen lust ze geen zuurdesembrood. Neptunus wou ook geen vis. Zo zit ze in haar stoeltje in tijdelijkheid tussen appel en banaan.
Ooik, pake...soms begrijp ik het niet wanneer ze iets vraagt. Daar verbaast ze zich over, staan we dan hulpeloos tegenover elkaar. Lettergrepen op de verkeerde plaats.
'Opi kom.' roept ze vanuit de tent.
In foetushouding geraak ik er net in. Ze heeft baby, haar pop, op een kussen gelegd.
'Baby kakka.'
Ik ruik aan de broek van baby. 'Neen, baby heeft geen kakka gedaan.'
'Pippie.'
'Neen, ook geen pippie.'
Ze kijkt me bedenkelijk aan. 'Pampe.'
Achterwaarts sukkel ik uit haar tent om uit de schuif een pamper te halen. Wanneer ik terug ben heeft ze baby uitgekleed en wil ze mondje, voetjes, handjes en neusje afvegen. Dan pas mag de pamper aan. Daarna moet baby dodo doen. Eerst nog een zoen aan baby en aan mij.
Daar liggen we dan onder ons drie voor vijftien seconden want voor haar gaat de tijd als een eeuwigheid voorbij, moet ik plots uit de tent want meteen gaat ze met haar fiets op stap.

Reclamepapier. Knippen kan ze nog niet. Plakken wel. Ik knip, zij plakt met een lijmvinger. Oei, die kleeft. Soms frutselt ze aan haar jurk. Nu wil ze rozijnen, klimt ze op mijn schoot om hoger te komen bij het voorlopig onbereikbare. Kijk, Fiep en Boris zijn boos. Buiten schijnt de zon.
Toverschrijfblok. Bijlage bij haar tijdschrift "My little pony". Kan ze met vinger schrijven en toverwissen. Ze heeft het meteen door.
'Open, open!'
'Wat moet open?'
'Papu (paraplu).'
We maken een nest, een kip en een ei.

In de grote holle ruimte van goedkope grootschaligheid had ze gekird omdat haar geluidjes daar nu eenmaal weergalmen. We hebben er winterlaarzen en een krijtbord gekocht. In het cafetaria had ze geen honger.
We dachten en deden maar. Schapenvlees met geroosterde pompoen: ze spuwt het uit. Dat wordt straks dan toch een boterham met kaas.

feedback van andere lezers

• danvoieanne
  Leuk hoe je dit verhaal neer schrijft met kindertaal .Knap gedaan.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)