Volg ons op facebook
|
< terug
Gezien de kleine kans dat iemand dit leest, mag ik me schaamteloos uitleven
Gegroet
Verwacht geen vlotte pen, geen nieuwe hoogstaande lectuur of meeslepende verhalen : als ik dacht dat ik goed kon schrijven, dan deed ik er wel iets zinvols mee :)
Nu is het eens soort plezierige dagtaak. Mensen spelen gitaar, mensen schilderen, mensen breien of doen ik weet niet wat...en ik verzin verhalen.
Dit wordt dus geen pageturner zoals ze dit zeggen en evenmin de nieuwe harry potter saga. Dit is het resultaat van een weekje vakantie.
En aangezien hier maar weinig zielen rondzwerven is de kans klein dat ik het moet afwerken, wat best een aangenaam idee is.
Bon, hopelijk is dit niets het slechtste wat u ooit onder ogen kreeg...
De Vrije Wegen ( en de rest van de wereld)
Er zijn altijd al heksen geweest. Zolang er mensen zijn.
Boven alles staan de 2 Grootheden. In het Westen en het Oosten.
Geen van hen is perfect, geen van hen beheerst de vier elementen van de magie.
Samen zijn ze alles
Samen staan ze boven iedereen.
Maar de Heer zette ze tegenover elkaar om de wereld een kans te geven
Een kans om te kiezen
Hun strijd is eeuwig. Dag en nacht, licht en donker, leven en dood.
Hij brengt leven en rust.
Zij brengt chaos en dood.
Daartussen zit de wereld en iedere heks, trouw aan hun meester, welke die ook is.
Onderdaan staat de Gezant.
Heks noch mens, zal hij partij kiezen en die eeuwig dienen.
Heks noch mens zal hij een einde maken aan hun eeuwigdurende strijd.
Heks noch mens zal hij de wereld leiden in het pad van zijn gekozen meester.
Licht of donker
Heersen of liefhebben.
Wij, nederige dienaren van God, kunnen alleen bidden dat hij de juiste keuze maakt.
Opgetekend door broeder Stephanius, 1253
Iedere dag werd de rij net iets langer. Sombere mensen met de handen diep in de zakken en een enkele rugzak.
Ineengedoken voor de gure wind en de regenbuien bleven ze op post. Ze schoven een halve meter op als er vooraan iemand werd binnengelaten, om dan opnieuw meer dan een halfuur op dezelfde tegel te staren.
Hier en daar waren er mensen die elkaar kenden. Ze spraken zachtjes over de toestand in De Vrije Wegen. Ze stonden net iets dichter bij elkaar om warm te blijven.
Dertig registraties iedere dag, zoveel deden de ambtenaren er. En de rij werd steeds langer. Achteraan werd het dorpspark ingepalmd door tentzeilen en vuurkorven.
De dorpelingen morden. Ze werden verdreven uit hun eigen straten. De heksen kwamen in kleine groepjes door de grensposten. Ze werden opgepikt door patrouilles en verdeeld over de verschillende registratiekantoren.
Met vier of vijf tegelijk.
Jonge mannen, hier en daar met vrouw en kind. Maar meestal alleen, met alleen de kleren die ze aanhadden. In het hele land hadden de mensen in de registratiepunten nog nooit zo hard moeten werken.
Ieder heks uit De Vrije Wegen die asiel wilde aanvragen was verplicht zich te laten registreren door de overheid. Iedere Wilde heks die over de grens kwam, was verplicht om zijn magie aan banden te laten leggen.
Het land stond op zijn kop.
De toestroom van zoveel Vrije heksen zorgde voor onrust bij de gewone mensen en grote vraagtekens bij de geregistreerde heksen die al generaties lang tussen de gewone mensen woonden.
Er was een massale uittocht. De Vrije Wegen liep leeg, zo leek het wel. Maar er kwamen geen geruchten mee, geen wilde verhalen. De heksen waren op de vlucht en niemand wist precies waarvoor. Behalve de heksen zelf, maar die zwegen erover.
Wat gebeurde in de Vrije Wegen, bleef in de Vrije Wegen. Het land van de heksen was de enige plek op de wereld die niet door mensen in kaart werd gebracht.
De weinige vakantiedorpen die er waren, bleven overheersend leeg gedurende de zomer. Weinig mensen voelden er iets voor om er hun vakantie door te brengen. De Vrije Wegen was een mysterieuze plek waar magie heerste en alleen gekend was dankzij verhalen en dappere reporters die nu en dan doordrongen tot de Kern. Er woonden fantastische wezens en de natuur was er grootst, maar een wandelgids voor de Vrije Wegen kon je niet kopen. Wie ging, ging op eigen risico.
Wie er wegging had meestal een erg goede reden.
Peregrijn stond de twaalfde in de rij.
Gisteren was hij de 15de, het ging de goede kant op. De verveling was moordend, net zoals de vermoeidheid.
Hij schoof al acht dagen aan, het ging nauwelijks vooruit. Hij zat al weken in dezelfde kleren en hij kreeg een afkeer van zichzelf. De mensen waren niet meer zo gastvrij als in het begin. Dit dorp had alles al uitgedeeld wat ze konden uitdelen en nu moesten ze wachten op de hulp van buitenaf. En die kwam heel traag op gang, niemand had echt zin om de het de heksen comfortabel te maken.
Hier en daar verschenen de eerste haatboodschappen. Steels op lantaarnpalen geplakt of met graffiti op het kantoor geschreven.
Niemand was blij dat ze hier waren.
Peregrijn leunde verveeld tegen de gevel van het huis. Hij schoof mee naar voor toen er opnieuw iemand een plek had gevonden.
Een bed voor de nacht en een warme maaltijd. Uren wachten in ruil voor een plek in een opvanghuis.
De anderen in de rij zagen er even moe en verveeld uit als hij zich voelde. Er was geen stof meer voor luchtige gesprekken. Alles was al meerdere malen verteld geweest. Vanuit verschillende invalshoeken, maar zelfs die raakten op.
Per was uitgekeken op het achterhoofd van de man voor hem. Uit verveling had hij al de steekje geteld op de muts die de man droeg. Zijn naam had hij nooit gevraagd, het deed er niet toe.
Hij rilde toen de motregen eindelijk zijn jas had verzadigd en hij de kilte door de rug en mouwen voelde.
'Daar zijn ze.' De jongen achter hem kreunde van opluchting en Per draaide zich om. En met hem de hele rij.
Het waren vooral vrouwen en gepensioneerde mannen die hun kant opkwamen. Ze droegen grote boodschaptassen de parking op.
Met kleren en kleine, eenvoudige voedselpakketjes. Iedereen in de rij kreeg wel iets. Peregrijn was het punt van vernedering al voorbij.
Het was eeuwen geleden dat hij had moeten leven van de gulheid en medelijden van wildvreemden. Hij had er niets van willen weten, de eerste dagen. Tot hij niet meer kon slapen van de honger.
Nu nam hij de pakketjes even dankbaar aan als de anderen. Wetend dat hij er niets voor terug kon geven.
'Hier jongen, warme chocomelk en klaaskoeken. Ik heb ook een trui voor je mee, je ziet er niet zo goed uit, zorg dat je wat slaap krijgt deze nacht. ' Een vrouw van middelbare leeftijd gaf hem een thermos en een plastiek zakje. ' Je zult er warm van krijgen.'.
Hij kreeg een warme, droge trui die nog rook naar wasmiddel. Hij zat hem te ruim maar dat deerde hem niet.
'Dank u wel mevrouw.' Hij nam de thermos aan. Zijn maag rommelde opgetogen. De eerste maaltijd van de dag. De vrouw glimlachte naar hem en schoof op, naar de mannen achter hem. De rij gloeide van dankbaarheid en schaamte.
Wilde heksen, jonge mannen, in de bloei van hun magie waren afhankelijk van vrouwen.
Wilde heksen mochten geen magie gebruiken eenmaal ze buiten de grenzen van hun gebied waren. Dat stond in een eeuwenoud verbond tussen de mensen en de heksen van De Vrije Wegen. Het was opgetekend door hun leider Serafijn.
Het contract was heilig.
Op hun beurt waren de mensen verplicht om vluchtelingen op te vangen.
Peregrijn schoof opnieuw op. Het werd al donker, ergens sloeg er een kerktoren 6 maal en de rij zakte een beetje in elkaar.
Het kantoor sloot om 18u. Morgen zouden ze opnieuw hun plaats innemen. Peregrijn at zijn koek op en ging met zijn rug tegen de muur zitten. Hij trok zijn kap over zijn ogen.
Hij kon altijd en overal slapen.
Zijn gedachten wervelden in onlogische kronkels door zijn hoofd, hij slaagde er niet in eentje vast te houden.
Hij wist nog niet wat hij zou zeggen eenmaal hij vooraan in de rij stond.
Iedere avond had hij zijn kleine redevoering voorbereid, keer op keer tot ze logisch had geklonken. Als een goed voorbereide spreekbeurt.
Alles ging af van de ambtenaren. Hij had zijn kantoor zorgvuldig gekozen. Eentje waar weinig heksen een aanvraag kwamen doen, in een gemeenschap met oude, gesettelde heksenclans die al eeuwen aan banden waren gelegd.
Eentje met jonge, onervaren ambtenaren die onzorgvuldig zouden worden door de toenemende werkdruk.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Inhoudelijk een prettige stijl van vertellen, maar ook hier is slijpwerk nodig. Cijfers uitschrijven en na het sluiten van de aanhalingstekens, een komma plaatsen. Schrijf vooral verder aan dit verhaal. Het loont de moeite om daar een heus boek van te maken. - bragt
leest heel vlot, al valt het niet te rijmen net als mijn "wangedricht" De Dag (poëziedag) van onlangs. - drebddronefish
Aangename stijl heb je wel
groetjes
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   1 stem(men), 33%Goed: 2 stem(men), 67%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
