naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Maneki Neko

door Ghislaine

Hoofdstuk 6

Hoofdverpleegster Janina Strauven liet haar wagen op de personeelsparking van rusthuis het 'Mussenhof' achteloos staan. Ze vergat zelfs de motor af te zetten door hetgeen ze bij het binnenrijden had opgemerkt. Van zulke dingen werd ze niet vrolijk. In geen tijd stond ze voor het hoge raam van het cafetaria en keer omhoog naar het balkon op de eerste verdieping. Met open mond zag ze een beschamend schouwspel. Léon Brepoels stond waarachtig poedelnaakt naar iedereen te zwaaien. Woedend trok ze het glazen raam van het cafetaria open
"Jaspers! Edemir! Naar één nu" sommeerde ze op een toon die geen tegenspraak duldde. De aangesprokenen maakten zich snel uit de voeten. Intussen nam Janina hun taken over. De vaatwasser was snel leeggehaald en weer gevuld. Nadat ze het apparaat startte, leegde ze de vuilnisbak. Ze kwam tot de vaststelling dat de onderhoudsdienst steeds vaker de kantjes eraf liep. Zoals wel eerder het geval was, hadden de vuilnisbakken weinig tot geen onderhoudsbeurt gekregen. Ze bracht de witte volle zak naar de stockruimte. Even deinsde ze terug toen ze de deur van het kot opende. Wat een stank. Nijdig sloeg ze de andere vuilbakken dicht en opende het raam. Het maakte niet uit welke tekst de directie boven de bakken liet hangen, iedereen veegde het bericht aan zijn laars. Deksels stonden open, de opgesloten aasvliegen vierden feest en het raam bleef potdicht. Terwijl de tekst duidelijk melding maakte van verluchten. Het leek erop dat alles wat hier rondliep en gestudeerd had, niet meer lezen noch nadenken kon. Het grijskleurig metalen vliegenraam voorkwam ongedierte. Zelfs was ze ook niet zo gesteld op ratten en muizen. De katten die over het terrein doolden, vormde eveneens een doorn in haar oog. Wat haatte ze die beesten. Wild trok ze aan de spoel met koord om de witte zak toe te binden. Het teveel dat door haar snok was vrij gekomen wond ze terug op de bol. De zak liet ze staan naast de groene container. Daarna haalde ze twee dozen luiers uit de blauwe rek en zag een bruin roestkleurig water liggen die reikte tot aan de het rek vol met koffers van de bewoners.
"Dat ze nog eens durven komen klagen over sleepsporen, de luie kutten!,"brieste Janina woest terwijl ze het pamperkot uitging en de deur achter zich keihard in het slot liet vallen.
"Wa's da? Os Janinneke aan 't vloeken?," grapte de slanke hoogblonde klusjesman Stefan Deferm.
"Er is werk," sneerde Janina, vingerwijzend naar het pamperkot, terwijl ze gelijk dacht, "klaploper."
"Gade gij uwe bak ne keer uitzetten madam."
Janina was even niet mee.
"De moteur van uwe kattenbak draait nog en de lampkes zijde ook vergeten," lichte Stefan toe met de klink van het pamperkot in zijn handen.
"Verdo"
"Hela, wat wij niet meugen, is voor Janinneke ook niet toegelaten,"waarna Stefan wijselijk het pamperkot in glipte.
Janina schoof met haar linkervoet de luierdozen voor zich op en repte zich naar de parking. Ze was al vergeten dat de wagen een tankbeurt nodig had en dit was voldoende om straks niet meer thuis te geraken. Aan de glazen deur schopte ze haar stiletto's uit. Haar bevrijdde voeten raakten amper nog grond. In de wagen controleerde ze eerst de brandstofmeter. Wat ze zag, stelde haar niet echt gerust, maar ze kende haar wagen en wist dat ze op het nippertje thuis zou geraken. Gerustgesteld zette ze de motor uit, sloot ze de Dogde Ram af en ging weer naar binnen. De vloer van de inkomhal bezorgde haar een koude rilling;
"Ook slim," grinnikte ze bij het zien van haar vuurrood gelakte teennagels. Van haar eerder in de steek gelaten schoenen geen spoor. Waar ze ook keek, ze waren weg. Er zat niet veel anders op dan blootsvoets haar eigen werkvloer op te zoeken. Toch zocht ze nog even naar haar schoenen en toen ze die nergens vond, besloot ze dat het welletjes geweest was en tijd was om haar eigen werkvloer op te zoeken. De treden van de marmeren trap voelden extra koud aan. Ze was blij toen ze de code aan de deur mocht intoetsen, want de parketvloer in de gang voelde alvast een stuk comfortabeler aan dan marmer. Aan de automatische deur vond ze een stel witte klompjes, die haar perfect pasten.
"Mevrouw? Het schijnt dat de ochtendploeg de bewoners alleen aantrof… Ze zijn nu pas klaar met wassen,"rebbelde stagiaire Ayse Edemir.
"Euh? Hoe kan dat? Laura en Edith hadden toch nachtdienst?"
"Op de ochtendbriefing was niemand aanwezig."
Janina begreep er niks van. Het was tien over tien en de meeste bewoners zaten nog aan hun ontbijt, terwijl men over drie kwartier de soep al opdiende. Ze liet Ayse staan en liep naar het zijraam dat uitgaf op de achterliggende parking. De metalickleurige Infinity van was weg. De zwarte Dacia Duster van Laura stond naast de bestelwagen van de Edgard Kemps, de kok.
"Maes moet hier nog zijn. Ga bij Lutgarde op drie eens kijken of ze daar niet is of op het gelijkvloers bij Nicole,"blafte ze de stagiaire toe terwijl ze uit frustratie op de vensterbank sloeg. Fatsoenlijk personeel scheen zeldzaam.
Na vijf minuten kwam Ayse al terug.
"Laura heeft de geen toer meer meegelopen. Edith was bij de tweede al afwezig. Lutgarde dacht dat Laura een verlofdag had Edith om een uur of vier mocht vertrekken. Ik zie hun auto's hier ook niet meer staan," stelde de stagiaire vast nadat ze uit het raam gekeken had.
"Neen! Kijk dan eens goed. Die zwarte naast de bestelwagen van de kok!"
'U bedoelt die zwarte Dacia? Dat is wel mijn karretje. Een huwelijksgeschenk van mijn schoonouders."
Janina lichtte de hielen, beende naar haar kantoor en smeet die deur snoeihard dicht.



Hoofdstuk 7


Het fonkelnieuw Omina Solvit bord leek meer op een flink uit de kluiten gewassen digitaal televisietoestel. Twee meter lang, anderhalve meter hoog en slechts vijf centimeter dik en touchscreen. Het ding hing in een uitsparing van de briefingzaal. Hier kon het zonlicht niet bij. Een flinke investering in tijden van besparingen alom. Met een lichte handbeweging kon men gruwel verkleinen tot postzegelformaat of tot volledige schermvulling om de kleinste details te bestuderen. Morgane geeuwde. Ze was er nog niet helemaal bij zo vroeg op de dag. Nippend aan slecht gezette koffie staarde ze naar alle foto's. Het scherm deed zijn best haar wakker te schoppen, doch leek het vergeefse moeite. Vijf skeletten en hun krappe behuizing vulde het volledige scherm. Allemaal in eenzelfde houding. Dubbel geplooid. Was dit post - mortum of ante - mortum gebeurd? Wat had hij weggenomen en wat had hij achtergelaten? Vragen zonder antwoorden. Uit het buurtonderzoek was ze evenmin een steek wijzer geworden. Ze vergrootte elke foto aparte om fijnere details naar boven te brengen. De beelden schoven van links naar rechts en vice versa, maar uiteindelijk schoof zij ze terug op een lijn. Ze hadden haar geen spoor opgeleverd. Onderaan het beeld verscheen een bladicoontje dat er bericht was van het technisch team. Hoofdinspecteur Mathieu Peeters schreef dat alle koffers hetzelfde bestanddeel bevatte.
"Mithylchorosisothauzoline", zelfs in gedachte brak ze hier haar tong over, al wist ze waarover het ging. Een van de belangrijkste bestanddelen van vloeibaar wasmiddel. Het volgende blad bevatte een grafiek die aantoonde dat de koffers in een ruimte hadden gestaan waar gerookt werd. Maar nergens specificeerde deze bevindingen de oorspronkelijke plaats delict. En die kon naar haar idee zowat heel Europa bestrijken. Om enigszins een beter beeld op het modus operandi te krijgen, diende ze terug te keren naar het horrorhuis. Ze nipte nog eens aan haar koffie, staarde naar de inhoud van het bekertje en smeet het vervolgens in de vuilnisbak voor het scherm. Wie dit gifmengsel koffie noemde, had dringend nood aan les. Les van Santiago. Dan had je een brouwsel de naam koffie waardig. Bovendien knorde haar maag. Onderweg naar Tuinwijk vond ze wel een of andere gelegenheid voor een snelle hap. Ze besloot een dienstvoertuig te nemen, maar ontdekte buiten op de parking enkel nog een metalickleurige B.M.W. De verleiding om haar eigen blitse Ferrari te nemen was groot omdat ze voor de Beamer weer binnen moest om de sleutels. Ze lichtte haar hielen, ging binnen en stapte gelijk in een platte bak waarmee de poetsvrouw het water in de afvoer goot. Waarom was ze vanmorgen zo stom geweest open geklede schoenen aan te trekken.? Was ze dan toch ijdel? Ze wenste er altijd goed en smaakvol gekleed bij te lopen. Al kleedde ze zich sober en gaf ze er weinig geld aan uit, soms was het slimmer om haar beroep een woordje te laten mee spreken. bij de kledingkeuze voor de dag, dacht ze terwijl ze onderhand haar voeten en schoenen droogwreef. Een gevoel dat ze iets vergat bekroop haar. Dan was het ofwel niet belangrijk genoeg om te onthouden ofwel ging ze er later voor boeten. Snel deed ze haar schoenen aan, liep naar de sleutelkast en tekende het formulier dat vast getapet was tegen de linker kastdeur af. Zo wist men wie met welke wagen weg was; Gezwind liep ze naar buiten, ontsloot de Beamer, stapte in en vertrok. Bij het uitrijden van de poort schoot een zwarte Audi haar rechts voorbij. Ze foeterde en nam de zender, maar hing die gelijk weer terug, omdat ze het kenteken gemist had.
"Ook professioneel,"grinnikte ze. De rest van de rit verliep vrij rustig. Bij het opdraaien van de Grote Baan zag ze een Audi naderen. Op zich niets ongewoon, ware het niet dat hij voor de verkeerslichten rechts van haar teveel plaats liet. Hoewel hij daar als enige voertuig over meer dan voldoende ruimte beschikte. Ze zocht een manier om het kenteken alsnog te achterhalen. Haast onzichtbaar liet ze de Beamer vooruit glijden, zodat het kenteken stilaan zichtbaar werd in de rechter zijspiegel. Net op het moment dat ze de microfoon van de haak haalde, schoot de wagen haar met brullende motor voorbij. Het geclaxonneer van de andere weggebruikers zorgden voor voldoende hilariteit zodat Morgane alsnog het kenteken niet gezien had. Alsof door het rood rijden voor de Beamer een gewoonte was.

feedback van andere lezers

• lonelyinla
  blijven gaan! Echt mooi!
  Ghislaine: Bedankt voor het compliment. Ik blijf doorgaan tot het einde.
• GoNo2
  Heb er weer van genoten!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 2 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)