naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

busreis

door louisaatje

Sinds ik een panische angst voor auto's ontwikkeld heb - vooral als ik er zelf in zit en zeker als ik het gevaarte zelf moet besturen- neem ik mijn toevlucht tot alternatieve vormen van vervoer. Zo stond er vandaag een afspraak met een oude vriendin op de agenda. Let wel, de vriendschap is oud, niet de vriendin. Ik zou me naar Hasselt begeven met bus en trein en plande mijn route zorgvuldig. De kunst bestaat erin de vervoersmiddelen zo op elkaar af te stemmen dat je geen tijd verliest. Kwestie van ermee te kunnen uitpakken tegenover autogebruikers: zo snel, zo goedkoop, je hoeft geen dure parkeergarages te betalen, je staat niet in de file,…
Er restte mij nog één probleem op te lossen: er was een spoorwegstaking aan de gang waarvan de hinder in Vlaanderen weliswaar minimaal zou zijn. Ik verdrong de gedachte aan rampscenario's: niet vertrekken en onverrichter zake naar huis terugkeren, wél vertrekken en overnachten in een Hasselts hotel, de nacht doorbrengen in de stationshal of tegen woekertarieven een taxi naar huis nemen.
12.00 uur: tot de tanden toe bewapend met regenjas, bus- en treinkaartje, uurregeling, smart phone, kredietkaarten en dies meer vertrok ik eindelijk, maar nog steeds veel te vroeg, richting bushalte voor een tocht van 5 minuten. Het dekentje -voor in de stationshal- had ik last minute maar thuisgelaten.
12.05: aankomst aan het bushokje, nog geen bus te zien, tienrittenkaart in de aanslag. Al vlug krijg ik het gezelschap van een zwijgende jonge moeder met buggy zonder baby. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, maar ik beheers me en spreek haar niet aan.
12.15: nog geen bus te zien aan de dorpse einder. Ik werp een blik op de jonge moeder die even iets checkt op haar smart phone. Ik wil haar vragen of deze vertraging van 3 minuten normaal is, maar ik beheers me.
12.25: nog steeds geen in het zonlicht glimmende bus in aantocht. Ik beheers me niet meer en snauw in de richting van de zwijgende moeder: mijn trein heb ik nu wel gemist. Ze knikt heel begripvol.
12.30: de deuren van de bus klappen pal voor onze voeten open en de chauffeur barst los in een regen van excuses die op ons neerdalen. Geen file, geen staking, nee, niets van dat alles: ze was gewoon in een verstrooide bui naar haar huis gereden, compleet vergeten dat ze een bus bestuurde en niet haar eigen auto…

feedback van andere lezers

• maarten54
  Leuk verhaaltje, graag gelezen.
  Ik zou dus zomaar als chauffeur aan de slag kunnen zo te lezen....ik verdwaal altijd.
  > in een regen van excuses die op ons neerdalen.< de regen, van excuses, daalt neer dus: neerdaalt
• Ghislaine
  Bleef op me honger zitten. In het begin van uw tekst staat een zin die naarmate uw verhaal groeit uitleg vraagt.
• danvoieanne
  dat was inderdaad in een verstrooid zijn ..wat een trip.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 1 stem(men), 33%
Goed: 2 stem(men), 67%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)