Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 34
Janina stond buiten voor het cafetaria met een brandblusser in haar handen een vuurtje te blussen. Ongelofelijk dat sommige rokers onder de zorgkundigen steeds onvoorzichtiger omsprongen met hun sigarettenpeuken, terwijl er op alle terrassen een bord met rookverbod hing. Wie wilde roken, mocht tijden de pauze de werkvloer verlaten om buiten te roken of in de speciaal ingerichte rokersruimte op de benedenverdieping. Zelf die kleine moeite was er teveel aan. Het was haar eigen onveiligheidsgevoel dat voor irritatie zorgde. Als het hier zo verder ging, liep er meer weg dan een oude hoofdverpleegster. Zij had geen boodschap meer aan bejaardenzorg en zorgkundigen. Het werd haar teveel. Teveel aan kleine vervelende voorvallen waartegen geen kruid gewassen bleek. Voor de nieuwe lading verzorgsters en verpleegsters was het beroep geen roeping meer maar een job. Een ondermaats betaalde job met slechte werktijden. Ondankbaar ook, want de meeste bewoners zaten hier dik tegen hun zin en lieten het steeds vaker horen. Ze werden mondigere senioren. Ze zette de lege brandblusser tegen een stukje muur aan het cafetaria en nam de schade op. De zonnewering hing in donkere slingers in het elektronisch gestuurd kader. Niet de moeite om de brandweer voor te bellen, vond ze en ging weer naar binnen. In de weerspiegeling van de rokersruimte zag ze een witte bestelwagen onder de luifel verschijnen.
"Oké," dacht ze wrang, ' We blijven zeuren over de leveringstijden van medicijnen en medische dossiers. Het is weeral bijna etenstijd als ze komen opzetten. Alsof ze het rieken."
Maar zodra ze de firma naam ontdekte, sprak ze de vrouw die uitstapte vriendelijk aan.
"Hoi Willeke. Hoe gaat het met jullie?"
"Veel te druk. We weten dat alle bestellingen veel te laat ons bedrijf verlaten. Gezien de omstandigheden rekenen we op begrip bij ons cliënteel,"lichtte de jonge hoogblonde Nederlandse terwijl ze in de laadruimte kroop.
"Ik heb ervan gehoord. Hoe is jouw schoonmoeder eronder? Kan me voorstellen dat bij haar de bliksem insloeg," vroeg Janina belangstellend.
"Ze is er kapot van. Zoals die twee van elkaar hielden, moet dat ongelofelijk veel pijn doen. We begrijpen er niks van," klonk het gedempt uit de laadbak waar zeven grijze bakken op een steekkar werden gestapeld.
"Jaja, dat zal wel. Zoals ik van spinnen hou," dacht Janina en vroeg,
"En je man Peter?"
"Paul! Die ligt in het ziekenhuis. Hij is helemaal uit zijn gewone doen. Zo je stiefvader vinden. Intriest. Waar zet ik ze?"
"Bij administratie,"
samen gingen ze door de brede automatische glazen deur. Willeke Vanrijckelsven ging links de gele gang door. Janina keek de schreeuwerige witte letters 'Medicare' na op de rug van de jonge vrouw en dacht ,
"Liegen is je niet geleerd kind. Mijn man Giovani werkt voor jouw hooghartige schoonmoeder. En wat hij wist te vertellen over de zelfmoord van Willy Bosmans, staat in schril contrast met wat jij me wil wijsmaken."
Het was een beste meid,de vrouw van Paul Mees, maar ze zag er niet goed uit, vond de Janina, maar als Willeke weer verscheen zag ze meteen waarom.
"Toch een beetje goed nieuws in het Mezennest op komst. Proficiat.'
"Ja, dank u. Een beetje wrang nu. Ik heb nog wat maar het ligt op de passagierszit en kon er net niet bij. Mijn buik zit in de weg en ik heb nog geen erg dikke buik," zei de jonge vrouw lacherig.
Janina keek het aanstaande moedertje na.
"Het Mezennest op z'n kop. Dood en leven in een ruk door elkaar," dacht ze en nam zich voor haar man eens duchtig aan de tand te voelen zodra hij thuis kwam straks. Dat hij haar dit was vergeten te vertellen, klopte niet.
"Zo, dit is het dan. Er werd contant voor betaald en aftekenen in het logboek hoeft niet. Het is van een geregistreerde klant. We hebben dit transport wel laten verzekeren en ik kan je vertellen. Deze vindt je niet bij Albert Heyn. Tot de volgende," waarna de jonge blondine weer in haar grote bestelwagen verdween. Janina bewonderde vier schattige beeldjes. Maar de vraag van wie ze kwamen en voor wie ze bestemd waren ging verloren in een spoor van zwarte rook, uitgebraakt door de bestelwagen. Hem achterna hollen leek haar zinloos. Ze haalde ze een uit het plastic kokertje en merkte de naam 'Laura' in een van de oortjes gegraveerd. Snel liet ze het ding los waardoor het in het kokertje gleed, plakte het zaakje weer dicht en hield het kwartet in het zonlicht. Edith, Christine, Ayse en Laura, zag ze. Maar nergens een teken wie hen zo gul beloonde. Iemand die onwetende was van de drama's die hier hadden plaats gevonden. Dit was ten slotte haar verantwoordelijkheid niet meer maar die van de directie. Ze besloot om de beeldjes bij de administratie achter te laten. Dan konden Sam en Eline daar de gepaste maatregelen voor treffen. In de gele gang deed ze haar witte klompjes uit om lawaai te vermijden. Op deze gang lage de zwaarste zorgvragers. Dementerende bedliggers. Op het einde van de gang, volgde ze een kort stuk oranje pijlen om vervolgens bij een knalrode deur te stoppen. Met haar elektronische badge opende de deur waarachter de kluis lag. Zo'n ouderwets grijze vierkante blok staal. Bij het intoetsen van de code kreeg Janina het gevoel dat haar iemand bespioneerde. Straks werd ze nog bang van haar eigen schaduw. Ze was alleen in dit afgesloten kantoor, waarvan de luiken dicht waren alsook alle toegangsdeuren. Het onveilige gevoel zorgde ervoor dat ze zich haastte. Beeldjes in de kluis, dikke stalen deur dicht en dan zo snel mogelijk weg. Met een zucht van opluchting trok ze de kantoordeur achter zich dicht. De deurknop voelde warm aan. Achter zich weerklonk geratel van rolluiken, in de gang knipperde de lampen alsof ze een stroompanne fingeerden. Janina knipperde drie keer met haar ogen als het aardedonker werd.
Hoofdstuk 35
Weeral koude koffie, het gebruikelijk flets ontbijt en vooral veel lawaai. Veel te veel mensen ook. Gelukkig slechts ene flik. En wat voor een. Een rechte blok fantasieloos vlees in een weinig flaterend uniform. Super kort piekjes haar maakte het beeld van een manswijf reëel. Misschien was ze een studentje aan de politieschool en deed krampachtig haar best om er niet al te vrouwelijk uit te zien. Zachtjes beroerde zijn vingers de rand van zijn koffiekopje, waarbij hij zich afvroeg of ze wel iets vrouwelijks bezat.
Vrouwelijke rondingen zoals tieten. Dat had ze ook al niet. Toch niet van het formaat waarvoor ze het uiterlijk had. Bij zulk postuur hoorde uiers met tepels die net in het putje van zijn hand paste. Als hij er dan aan zoog zo dik werden als geitenuiers.
Mekkeren deed ze al. Marcheren ook. Kilometers legde ze af. Van de paarse gang naar de recreatieruimte en vice versa. Zoals een generaal die zijn troepen schouwt. Geen vrouw waar hij raad mee wist.
Advies, daar had een mens kennis voor nodig. Vooral voor dit soort verachtelijke meiden. Met een beetje charme en aandacht had het wijfje haar ziel bloot gelegd.
Bloot, dat was is voor straks. Hij kende haar al, de koe An Ravels. Ze verkoos de liefde van een andere vrouw dan die van een man. Loslippig was ze geweest en trots over haar huwelijk met die andere vrouw. Nog zo'n fantasieloze homp ziek vlees.
Ziek was Anneke zelf. In het koppie en dat lieten ze bij de politie toe? Onbegrijpelijk. Straks kregen ze pedofielen in uniform. Ook eens wat anders.
Andere smaken wekte eetlust op. Straks lustte Anneke gelijk pap van heerlijk warm pulserend mannenvlees. Eens andere koek dan een plastic namaak lul die twee kutjes met girlpower aandreef.
Met eenzelfde gedrevenheid maakte een echte man een volleerde amazone van zo'n stuk verdriet. Het ideale type voor Elroy maar niet zijn ding.
Zulke dingen ontstonden als papie niet aan zijn trekken kwam bij het boerenpaard in het echtelijk bed. Frisse jonge geitjes ergens aan het eind van de overloop waren smakelijker en onwetend.
Onwetend stond gelijk met onbekend en wat je niet kende, kon geleerd worden. Jammer dat ze bij het ouder worden, kozen voor suggoraat lullen en de geleerde kunst overbood gooiden.
Neen, zulke vrouwen smeten niet alles weg. De stilte bleef. Wat men ook deed met het spleetje, de brand woedde geluidloos. Zoals Roy.
Roy vluchtte of kroop in zijn mandje. De angsthaas. Hazen neuken te snel om plezier te hebben. Terwijl ze de wijde wereld hadden om uitgebreid in stilte te dineren.
Een goed bereid diner schrokte je niet. Daar genoot je van. Liefst in stilte zodat alle smaakpapillen de kans kregen de kok te eren.
Wat een uitstekende kok vermocht, ging hij Anneke leren. Kutsap, gegarneerd met een toefje sperma uit het putje van zijn hand laten lepelen. Hapje voor hapje.
Zij hapte voor het moment grote stukken uit zijn charme. Straks bleef er weinig over voor het groot offensief. Hij knipoogde voor de zoveelste maal terug, en stak een sigaret omhoog als teken dat hij even buiten wilde. Ze liet het toe. Wijven! Je deed er als man mee wat je wilde eens ze uit je hand aten. En zij at uit zijn hand, de troosteloze blok vlees.
Ergens lag nog een troostelozer stuk vlees op hem te wachten. Het werd stilaan overrijp. Dan was er nog weinig lol aan te beleven, zeker als de kut uiteen viel. Gelukkig zweeg de muil.. In zijn rug hoorde hij Annekes muil op zoet gevoosde toon. Daar ving ze in dit kerkhof bot mee. De meeste van deze zombies hielden niet van nieuwerwetse manier van trouwen.
Zeker hier op het Limburgse platteland waar ze nog vroom leefden. Voor elke maaltijd vouwden de meest hun handen nog.
Zou Anneke bidden, vroeg hij zich af? Hij flikkerde zijn peuk over de railing van het terras. Ze viel in gelig gras. Grinnikend bleef hij wachten op wat volgde.
Zijn geduld werd beloond. Vlammetjes dansten over het gelig gazon en vormden donkere vlekjes.
Geboeid keek hij naar wat hem een opportuniteit gaf, zonder dat de vleeshomp de kans kreeg hem aan te klampen. De vlammen vonden krukdroge struiken en gelijk stond de boel in vuur. Het brand alarm. Eindelijk.
Eindelijk kon hij de terrastrap af. Anneke had niets in de gaten. Zo kon hij haar straks de ultieme verrassing bezorgen.
Maar waar bleef zijn taxi?
Hoofdstuk 36
Het portier van Marc's wagen kreeg het zwaar te verduren. Ziedend zwaaide hij met de krant naar Johannes, die net uit een kleine interventiewagen kroop.
"Kunde dat nu geloven? Hier lopen nogal armtierige mensen rond," fulmineerde Marc..
"Euh, ben me van geen kwaad bewust Witte. Ze maken die auto's steeds kleiner en kleiner," bromde Johannes terwijl al zijn gewrichten kraakten.
"Er heeft hier ene goed geld verdiend. Dat ze allemaal hun klep een keer dichthielden'.
"Seg Witte. Ik heb nog niet gegeten en dan moet je niet komen zagen. Geef die gazet hier. Gelijk gij dat papier mishandeld, man man."
Geagiteerd door Marc's gedrag, beende hij weg. Zo'n zaag spannen daar was hij niet van gediend, vooral op nuchtere maag niet. Met wat hij opgevangen had , bezorgde hem kippenvel. Het nieuws dat Mateo misschien voorgoed wegging, was hem rauw op z'n dak gevallen. Maar dat Gerben diens plaats kreeg, viel niet te pruimen. Het duurde nog minstens tien jaar voor hij met pensioen kon, anders wist hij wel wat doen. Ach, er viel toch weinig aan te veranderen en overplaatsing gaf zo'n gedoe. Eerst koffie, daarna zijn brooddoos en met de krant onder zijn arm liep hij door naar zijn kantoortje. Heel sober ingericht kantoortje. Twee meter bij drie. Een klein raam langs de straatkant, een grenen tafel, dito stoel en zijn zwartlederen relax zetel. Johannes brandde zijn tong aan de hete koffie waardoor het broodje met kaas en pikante worst naar verschroeit leder smaakte. Maar het woog niet op tegen de rust. Tien seconde later verslikte hij zich.
"Zwijgplicht, beroepsgeheim! Daar wordt zo op gehamerd. En wat lees ik van morgen in de krant!?"
"Rustig Marc. Kunnen wij niks aan veranderen," suste Alex een furieuze profiler.
"Is er dan niets meer heilig!"
Hij zag het teken dat Alex maakte, maar het kappen stond nog op non- actief in zijn hoofd. Vaag had hij een licht luchtverplaatsing waargenomen. Het kon hem niet schelen dat de commissaris binnen kwam. Carl mocht best weten dat er een bom onder het onderzoek lag.
"Bonnarens!"
Het had een waarschuwing moeten geweest zijn, enkel drong het niet tot hem door. Daarvoor was hij veel te kwaad.
"Moet ik blij zijn dat het niet op facebook of Twitter staat? Het zou er verdomme nog aan mankeren," raasde Marc waarbij hij zich bruusk omkeerde. Hun neuzen konden elkaar bijna raken.
"Oké, hou je kalm. Oké, dit is niet wat het hoort te zijn. Het kan dit target uit zijn tent lokken," veronderstelde Carl.
"Het brengt alles in gevaar. Dit soort psychopaten geniet van belangstelling. Het geeft hen macht. En die heeft hij genoeg," brieste Marc die zijn woorden bekrachtigde met een harde vuistslag op de tafel naast hem. Vonken deden hem opzij springen.
"Shit, me laptop. Ook dat nog," dacht hij nadat een brandgeur zijn neus binnendrong. Het voorval bekoelde zijn woede niet. Een machine was vervangbaar. Tweehonderd doden niet. Een target dat de mogelijkheid kreeg om vrij te komen door procedurefouten, zodra ze hem te pakken kregen. Daar zat de samenleving niet op te wachten. Wat had hij graag de onnozele hals die de persstilte had doorbroken op zijn smoel getimmerd.
"Twee jaar geleden zaten we in Gent. Eenzelfde modus operandi. En God wie weet waar nog. We zitten al in de ons omringende landen wat het victimologie ons verteld. Verleden jaar heb ik aan de verschillende universiteiten lezen gehouden over dit target. We blijven zoeken naar een naald in een hooiberg. Letterlijk. Hij laat nog steeds geen enkel bruikbaar spoor na. Ga maar eens bij Peeters kijken. Ze verzuipen op de technische met sporen die niks opleveren. Daar hebben de mannen van Mathieu nog jaren werk aan. Tijd die ze niet hebben!!"
" Is dat nu die super kalme Bonnarens waar u het altijd over heeft Alex? Ik zie anders een behoorlijk opgewonden standje," zei Carl, die zich met de kapotte laptop bezig hield.
"Touché," dacht Marc, die gelijk inbond, maar zijn gedachten lieten zich niet bedwingen. "Besefte de commissaris wel wat op het spel stond? Had dit zachtaardig vaderlijk type enig idee van wat er gebeurde als dit soort criminelen werd opgejaagd door de media? Wat het effect van paniek zaaien in een beroep kon hebben?
"Kunnen jullie de schade beperken met een voorlopig profiel," stelde de commissaris voor, terwijl hij de kabels van de laptop oprolde.
"Met tenenkaas? We hebben niks, nada, noppes om op voort te gaan. Enkel het beroep van de slachtoffers en daar waag ik me niet aan," klonk het bits van Marc.
Dat profiel van twee jaar geleden? Ik zeg maar wat. Jij bent de profiler."
"Als we dat doen, wordt de volgende moord een aanval. Een woede aanval om ons te dwingen hem als God te herkennen. Daar pas ik ook voor!"
Alex sprong hem hierin bij. Hoe langer ze de media aandacht achterwege konden laten, des te sneller beging dit target een fout. Dan liet hij zijn alertheid varen om mediabelangstelling te eisen. Er waren in het verleden al meer seriemoordenaars op deze manier tegen de lamp gelopen.
"Bekijken jullie alle pistes. Ik hoor de eindbeslissing wel," waarna de commissaris met de kapotte laptop en een hoopje slordig opgerolde kabels de briefingszaal verliet.
Ergens gaf Marc, Carl gelijk. Het was te vroeg om te zwijgen, maar anderzijds te riskant om te spreken. Daar boven op kon het paniek veroorzaken. Paniek onder verpleegster en zorgverstrekkers, iets wat beter niet gebeurde. En dan stond er dagelijks wel een of ander perskonijn voor de deur. Wilden ze in alle rust werken, moest hij met een gepaste oplossing komen. Best een moeilijke oefening. Dat uitgerekend een van de begrafenisondernemers uit de biecht gekletst had, bleef hem de hele middag treiteren. Het aantal slachtoffers afzwakken, kon niet meer en hun beroep hield hij liever geheim. De gegevens in het Maneki Neko dossier viel magertjes uit. Een twintig tal bladzijden en dat was het. Er zat veel te veel tijd tussen het vinden van de slachtoffers en hun overlijden. Enkel Bettina vormde een uitzondering waardoor Marc begon te twijfelen of ze werkelijk in het dossier thuishoorde. Ze werd te laat gevonden, maar aangegeven als vermist. Alle andere slachtoffers hadden zoveel geluk niet.
feedback van andere lezers- GoNo2
Je verdient meer lezers want je schrijft echt wel goed!
Ghislaine: Dank je voor het blijven lezen lieverd. - danvoieanne
Knap! graag gelezen en we wachten op het vervolg. Vriendelijke groet.
Ghislaine: Vervolgen komen eraan. Dank u voor het lezen.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
