Volg ons op facebook
|
< terug
vooroordelen ?
"Vooroordelen zijn de sloten op ons leven", zei de oude man, terwijl hij sleffend van de kachel naar zijn keukentafel ging. Hij leefde in een sjofel kwartiertje, net buiten de hoofdstraat van het dorp.Een kwartier wordt tegenwoordig niet meer als verhuurobject voorgesteld, maar in het plaatsje waar hij leefde was er niets ongewoons aan.
Zijn pompsteen die nog uit oude frutsteen bestond had maar één kraan. Koud water, gemakkelijk, dan moet je niet kiezen en moest je niet bang zijn om je te verbranden.
De dorpel tussen de twee kamertjes was lichtjes gebogen waardoor de spleet onder de deur genoeg licht gaf, zodat hij het licht niet moest aansteken.
Hij had de koffiepot van de kachel meegenomen en goot zonder morsen de laatste lauwe doorgekookte koffie in een tas waarvan het oor de tijd niet had doorstaan. Hij zag me kijken en zei me dat de tijd iets heel speciaals was.
"Wat gisteren een steen voor me was, is vandaag nog enkel stof om over na te denken. Wat gisteren gebeurde is vandaag nog enkel een verhaal. En verhalen daar vullen wij ons leven mee. We eten ze. Minuut na minuut vullen ze onze geest". Zijn bibberende hand bracht de koffie naar zijn mond en goot met één teug de koffie in zijn mond.
Hij liet de laatste slok koffie nog eens goed spoelen in zijn mondsholte voor hij het inslikte.
"Wat gisteren gebeurde, daar zien we vandaag nog enkel de consequenties van". Terwijl hij mij dit allemaal vertelde veegde hij met zijn andere hand de kruimels van de tafel. "Gisteren bestaat niet meer en moest ik constant met gisteren geleefd hebben, ik was nooit zo oud geworden. Wie de schuld steeds in het verleden legt, die zal nooit leren. en vooral ook nooit meer anders zijn. Kijk',... en hij deed zijn veel te grote broek naar beneden, waardoor hij in zijn onderbroek voor mij stond te vertellen. Onder de pijpen van die broek, verstopte hij littekens die getuigden over een ongeval of probleem, dat echt wel de moeite moest geweest zijn .. 'deze litekens konden mijn leven volledig zinloos gemaakt hebben. Toen ik twintig was, werd ik door een dronken chauffeur de gracht in gereden. Ik heb jaren niet kunnen lopen en de dokters hadden me gezegd dat ik voor heel m'n leven gehandicapt zou blijven.
Ik had heel boos kunnen zijn op die man, die echt wel dik in de fout was gegaan, maar, het zou me geen meter hebben verder geholpen. Daarom ben ik direct begonnen om mezelf te verplichten om elke keer weer een voetje verder te zetten en vooral om op dat ene been, dat ik naar voren had gezet, te steunen.
Heel moeilijk in het begin, vooral met het evenwicht. Maar toen ik dat ene been vooruit kon zetten en ik er op kon steunen, toen zette ik mijn andere been vooruit en dan wel een meter verder dan het andere, en toen moest ik op dat andere been leunen zonder te vallen. En weet je, toen ik dat kon, toen kon ik weer stappen ....
En daar was ik zo blij mee. Ik was al lang vergeten dat ik overhoop was gereden.".
Ondertussen had hij zijn broek weer vastgeriemd en zich in zijn zeteltje gezet. Zijn pijp stoppend met tabak van de jaren stilletjes, keek hij me onderzoekend aan.
'Je denkt dat ik je wat wijsmaak he'. Ik ontkende het in alle toonaarden. Ik zat enkel te denken aan de moed die deze man toonde in het trotseren van het lot in zijn leven.
"Je kan iedereen de schuld geven zodat je in de zoetheid van het zelfbeklag jezelf kan in slaap wiegen, maar de bitterheid die je dan uitstraalt is zo giftig dat iedereen je mijdt alsof je de pest hebt. Je eigen toekomst is een keuze die je elke dag opnieuw moet maken. Je kan het verleden de toekomst laten inpikken, waardoor je als slachtoffer in een zeteltje, je jezelf kan wijsmaken wat je wil.
Of, zoals ik het ooit gedaan heb, het leven met je beiden handen aanpakken en het lot dat je in een situatie heeft gebracht, zo terug manipuleren, zodat je zelf niet ten ondergaat aan hetgeen je niet gevraagd had en toch op je bord terecht kwam.
Ik probeerde nog te protesteren. Maar hij keek me in de ogen en liet me zelfs niet toe dat ik iets zou zeggen. Hij wuifde met zijn hand mijn aanzet tot spreken weg. "Je zit met zoveel vooroordelen, dat je de mensen om je heen zelfs geen kans geeft om je te helpen. Volgend verhaal zal ik je vertellen en dan moet je maar gaan, ik ben moe en ik wil mijn gazet nu gaan lezen."
"Er was eens een handelsreiziger die doorheen de kleine wegen van ons Vlaamse land, zijn klandizie moest opzoeken. Tijdens een verschrikkelijke stormbui, waarbij de het debiet van de grachten en de sloten over de randen heen een weg zocht, plofte de achterband van de wagen waarin deze man zijn weg aan het zoeken was.
De avond was reeds half gevallen en daar stond hij dan. In een godvergeten streek, met een achterwiel dat plat stond en in een weer waar je zelfs geen hond doorstuurt. De vloed van regen had zich genormaliseerd tot de gewone plensbui. De man stapte uit en ging naar zijn koffer om gewapend met de krik en sleutels de band te vervangen.
Het geluk zat hem niet mee. Er was geen krik, wel een reserveband en een sleutel, maar geen krik. Waarschijnlijk uitgeleend aan iemand en nooit teruggehad, zoals gewoonlijk.
In de verte zag hij het licht van een boerderij. Daar kon hij wel hulp krijgen dacht hij.
Doorheen de modder en het slijk ploeterde hij zich een weg. Onderweg dacht deze brave huisvader over de mogelijkheden die hij had. Maar, misschien had deze boer geen krik en of misschien was hij niet thuis en durfde de kinderen de deur niet opendoen. En naarmate hij dichter bij de boerderij kwam, hoe sterker zijn gedachten werden. Misschien wou de boer zelfs zijn krik niet uitlenen aan een handelsreiziger als hem.
Ondertussen was het al terug wat sterker gaan regenen, waardoor deze arme man, met de regenjas zo over zijn hoofd eindelijk aan de boerderij kwam. Er was geen bel te vinden, dus klopte hij maar op de deur.
Een vriendelijke boer deed open. De man, die zich zo had dik gemaakt over de mogelijkheden die hij had, klopte boos met zijn vuist in de boer zijn gezicht en riep heel kwaad : hou uw krik maar, ik zal mijn plan wel trekken.
Ik begreep wat hij me wou zeggen, en ik nam mijn jas en pet en vertrok. Ik hoorde nog hoe hoestend hij zijn pijpje opstak en hij zijn krant opende om te lezen.
feedback van andere lezers- Nine
in slaap 'wiegen' in plaats van wieden?
Je eigen toekomst is een keuze die je elke dag opnieuw moet maken. Je kan het verleden de toekomst laten inpikken, waardoor je als slachtoffer in een zeteltje, je jezelf kan wijsmaken wat je wil.
(is een prachtige verwoorde waarheid)
Heerlijk verhaal, heb er écht van genoten!
ivo: bedankt idd wiegen ... slipp of the tongue - Theo_Roosen
Is een waarheid als een koe. De meeste mensen lopen over van vooroordelen met alle gevolgen van dien. Je hebt dat mooi verhaald en vlot geschreven.
ivo: bedankt Thro ... veel sterkte in je leven btw, ik was zo wat aan het bijlezen, mensen doen elkaar ook wat aan, je zou er vooroordelen van krijgen ... - gono
Die mop is zo oud als dat mannetje hé? Maar 't is goed verwoord......
ivo: idd - maar ze is daarom niet minder waar, zou waarheid ook geen grote ouderdom hebben ?
|
