naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De eeuwige erfenis

Hoe hard het ook was, ze had gelijk gehad in zekere zin toen ze uit zijn appartement en daarmee uit zijn leven vertrok die dag, maar hij had haar nooit belogen. Veel verzwegen, dat wel. Hij had gedacht dat er na die jaren dat er in zijn ondertussen ongelukkig huwelijk steeds meer moeilijkheden binnenslopen, hij uiteindelijk toch de ware liefde had gevonden in Amanda.

Verdomme, zelfs aan die naam denken maakte hem ziek van verdriet. Hij zakte neer in zijn bureaustoel en verborg zijn gezicht in zijn handen. Welk voorwerp in dit appartement droeg geen herinnering aan een moment samen mee? Goede herinneringen, dat wel, maar hij verzette zich er toch tegen. Toen hij zijn handen weer weghaalde, viel zijn blik op een leeg blad papier. Hij had haar nog lang niet alles kunnen zeggen wat hij had willen zeggen. Wat geschreven stond had volgens hem meer kracht, aangezien spreken voor het moment was en schrijven voor de eeuwigheid. Of toch bijna. Dus pakte hij een pen en schreef over tijdloze momenten en verloren romantiek, al gaf zijn pijn er een scherp randje aan.

Toen de brief af was, trilden zijn handen. Vreemd, hij had het gevoel zijn hele ziel uitgegoten te hebben en toch had hij genoeg gehad aan één blad. Voor- en achterkant weliswaar, maar toch. Nog een teken dat het tijd was om te gaan. Eerst nog een tweede brief schrijven, waarin hij voor een laatste maal zijn woede kon uiten aan het adres van Scarlett Cabrera, alleen nog maar zijn vrouw in theorie. Zij was één van de grootste oorzaken van de problemen waarin hij zich bevond. Als zij er niet was tussengekomen, was hij gelukkig geweest, was hij samen met Amanda. Misschien getrouwd, misschien kinderen, spelend in een bescheiden villa op het platteland. Misschien, misschien… Wat rest er nog als dromen illusies blijken te zijn? Ach, ooit was ze wel anders geweest, anders was hij er nooit mee getrouwd, maar mensen veranderen, tijden veranderen. Hij was nog altijd gevangen in de leugen van een huwelijk dat zij nog altijd ophield. Hij was moe, hij kon het niet meer aan.

Alles zou hij gedaan hebben om zijn leven te redden, ware het niet dat er recent nog wat gebeurd was. Die gebeurtenissen hebben hem pas echt kapot gemaakt, hij voelde zich niet eens menselijk meer. Dat gezicht, die smekende ogen, de fijne mond die geluidloos "Help mij, red mij!" voorbrengt verschenen elke nacht opnieuw en opnieuw. Net zoals de volgende gebeurtenissen, het onverbiddelijke einde dat hard en ongecensureerd was. God, die starende ogen, hoe beschuldigend kon een blik zijn? De onmacht was het ergste kwaad. Zelfs overdag was hij niet gerust. Werd hij niet achtervolgd door die geest die geen eeuwige rust zal hebben alvorens rechtvaardigheid geschiedt? Heel de tijd die dreiging om zich heen, onzichtbaar voor de anderen natuurlijk, maar elke keer hij in de spiegel keek was het alsof hij iemand achter zich zag staan. Hallucinaties van het geweten natuurlijk, maar zo echt, bijna tastbaar. Hij schudde zijn hoofd in de hoop de beelden te verjagen, maar dat was onmogelijk, zoals altijd.

Hij probeerde zich te concentreren op die tweede brief die hij wou schrijven, want het papier was nog altijd zo goed als leeg. Hij had zo veel zinnen in zijn hoofd gehad, die waren ondertussen echter weg. Hij verfrommelde het papier en smeet het tegen de muur uit pure frustratie. Dan maar geen brief. Eerlijk gezegd zou het niet zo fair zijn die brief te schrijven. Uiteindelijk had Scarlett ook nooit een makkelijk leven gehad en misschien had hij het haar ook nooit makkelijk gemaakt. Misschien, misschien… Hij stond op en voor een laatste maal maakte hij een ronde door zijn appartement. Alles was mooi opgeruimd, want hij ging nooit weg voor alles netjes was. Zijn favoriete boek, over reïncarnatie, lag nog op de grond. Hij raapte het op, las nog voor een laatste keer wat hij had onderlijnd met potlood en plaatste het dan op zijn bureau. Alle spullen die hij ooit van Amanda gekregen had, lagen op het salontafeltje, de brief plaatste hij erbij.

Tevreden over deze finale inrichting ging hij het balkon op. Het balkon… getuige van speciale momenten… De dag dat hij en Amanda hier voor het eerst stonden, was een zonnige meidag geweest. De lente was eindelijk in volle bloei. Hij moest haar interviewen en daarvoor had hij een klein tafeltje en twee stoelen klaargezet op het balkon, kwestie van het uitzicht mee de sfeer te laten creëren. Ze was opvallend kalm voor iemand die niet zo gewoon is geïnterviewd te worden. Geen idee wat het was, maar ze stond hier stralend en een soort van magie voortbrengend, alsof ze over een speciale innerlijke kracht beschikte. Normaal duurden zijn interviews niet langer dan zijn vragenlijst het toeliet, maar die keer werd er nog lang na het interview doorgepraat over de dingen des levens bij een glaasje wijn. Ze had hem met haar charmes blijkbaar helemaal ingepalmd, want hij stond erop contact te houden, zogezegd om haar op de hoogte te houden van de ontwikkeling van de reportage en voor het geval haar deskundigheid nog eens vereist was. Misschien iets te doorzichtig, maar het heeft wel geholpen. Keer na keer groeide hun band, elke ontmoeting gebeurde er weer wat meer, zonder dat de reportage er nog iets mee te maken had. Uiteindelijk mondde dit alles uit in een relatie. In zekere zin cliché, maar voor hem was het een verhaal apart. Dagen van geluk en tijden van liefde, hij verloor het allemaal. Op een dag, in één verkeerd moment ging alles wat hij liefhad verloren. Nog vele verkeerde momenten moesten volgen voor hij eerst zijn leven als verloren beschouwde en tenslotte zichzelf. Alles verloren.

Hij keek naar beneden. De eerste keer dat hij hier kwam, had de hoogte hem een beetje angst ingeboezemd. Na een tijdje werd hij het gewoon, vooral ook omdat het uitzicht prachtig was, en dat was waar hij zich op focuste. Niet teveel naar beneden kijken, dat was nergens goed voor. Deze keer echter, leek de grond een soort verlossing te bieden. Die verre bodem kolkte, leek dichterbij te komen, leek hem te roepen. Langzaam kroop hij over de reling, eerst zijn rechterbeen erover, dan zijn linker. Hij draaide zich zo om dat hij weer met zijn rug naar het appartement stond. Het deed hem denken aan Rose van de Titanic. God, wat begreep hij eindelijk hoe ze zich voelde. Maar zij is niet echt en er was een man om haar te redden voor ze in het koude water sprong. Stond er voor hem iemand klaar om hem te redden? Iemand zoals Amanda? Of toch Scarlett? Dan zou alles weer zoals vroeger worden, toen ze beiden nog tederheid kenden. Nee, Scarlett was weeral weg, ze moest ergens aan het andere eind van de wereld zitten. "Amanda…" fluisterde Stefaan zacht.

Voor een moment dacht hij nog dat het misschien waar kon zijn, dat Amanda achter hem zou verschijnen, hem zou vragen het niet te doen. Dan zou hij terug over de reling klimmen, zij zou hem in haar armen sluiten en zeggen dat alles in orde kwam. Ach, wat beeldde hij zich in? Die hoop was even vluchtig als zand in een woestijnstorm, even dichtbij als een luchtspiegeling. Die starende ogen, de levenloze vrouw, op zijn netvlies gebrand voor altijd. Lieve woordjes, Scarletts stem, klinkend vanuit een ver verleden. Een zoete kus, de zachte aanraking van Amanda, zoals een eeuwigdurende droom. Er was geen tijd meer voor twijfel en spijt. Hij sloot zijn ogen en liet zich vallen…


Koop dit boek nu in de leeswinkel!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 11

Uitstekend: 4 stem(men), 44%
Goed: 3 stem(men), 33%
Niet goed: 2 stem(men), 22%

totaal 9 stem(men)