Volg ons op facebook
|
< terug
De groene vlekken
Ze gebruikte haar achterste om de voordeur dicht te duwen en haastte zich naar de keuken, haar armen volgeladen met de bruine papieren zakken van de supermarkt. Onderweg wierp ze een vluchtige blik in de spiegel en stelde tevreden vast dat er slechts één haarlok schuin omlaag over haar voorhoofd hing.
In de keuken plaatse ze alles op het aanrecht naast de gootsteen en schonk zich uit de kraan een glas water in. Terwijl ze genoot van het frisse water keek ze op het digitale klokje van de magnetronoven.
Tien over vijf.
Haar mond plooide zich tot een glimlach. Ongetwijfeld was Rickie al thuis, maar zoals meestal was hij vermoedelijk naar zijn kamer gelopen om te spelen. Rickie was hun zoontje. Blauwe ogen, die haar steeds opnieuw vertederden als ze haar aankeken, een gezicht vol sproeten en een flink doorgegroeide haarbos die haar constant aanvallen van hulpeloosheid bezorgden. Maar meer dan dat, hij was haar oogappel. Ze hield van hem met elke vezel van haar lichaam en genoot van elk moment dat zij en Richard, haar man, met hun enig kind doorbrachten.
Ze ging onder aan de trap staan.
"Rickie..."
Van achter de gesloten deur klonk zijn stem gedempt.
"Op m'n kamer! Ik speel!"
"Vriendjes?"
"Nee, alleen. Ik speel met mijn spook."
Linda glimlachte. Sinds enkele tijd was Rickie zich gaan verdiepen in een wereld van onwerkelijkheid en fantasie waarin hij zich blijkbaar vol overgave had gestort. Zijn spook noemde hij de held uit zijn fantasiewereld en soms zat hij uren lang op zijn kamer tot Linda ongerust op de deur klopte om te informeren of alles in orde was. Toen ze Richard er op een avond attent had op gemaakt en haar bezorgdheid over zoveel fantasie van hun zoon met hem probeerde te bespreken, had hij haar lachend in zijn armen genomen.
"Niks om je ongerust over te maken, liefje. Dat heeft hij ongetwijfeld van mij. Ik zat vroeger ook uren lang op mijn kamer en leverde strijd tegen alle mogelijke draken en heksen en noem maar op. Fantasie is geen ziekte, enkel een gezonde periode in elk kind dat zorgeloos opgroeit."
"Soms bezorgt hij me kippenvel", had Linda geantwoord terwijl ze zich speels uit zijn omarming had bevrijd.
Na enkele dagen was ze tot de conclusie gekomen, dat Richard ongetwijfeld gelijk had. Rickie leek volkomen gelukkig, kwam prompt naar beneden om te eten wanneer ze hem riep en haalde op school het ene uitstekende rapport na het andere...
Linda plaatste haar lege glas in de gootsteen en begon aan het opbergen van haar koopjes. Toen ze daarmee klaar was, begon ze aan de voorbereidingen van het avondeten. Meestal kwam Richard tegen zevenen thuis. Ze had dus tijd zat. Ze nam de sla en de tomaten uit de koelkast en zette de radio aan.
Toen Rickie tegen half zes beneden kwam, wat hij zoals steeds luidruchtig aankondigde door een luid "Mama!", gevolgd door het opengooien van de keukendeur, boog Linda zich glimlachend in de richting van het geluid voor de traditionele zoen.
"Rickie!" Ze keek vol ontzetting naar zijn voorhoofd. Daarop vertoonde zich een groene vlek. Kleiner dan een kinderhand doch grilliger van vorm.
"Wat is er in hemelsnaam m-... Heb je zitten schilderen?"
"Dat heeft hij gedaan."
"Hij? Ik dacht dat je alleen was?"
Rickie knikte. "Klopt. Met hij bedoel ik hem."
Linda lachte. "En wie is hij dan?"
"Mijn spook."
Even zei Linda niets. Dan verscheen er een frons op haar voorhoofd.
"Schatje, je wéét dat ik niet van jokken houd. Ik heb er niets op tegen dat je fantaseert en met je spook speelt en er tegen praat, maar een spook kan niet je voorhoofd groen schilderen."
"Toch is het zo, mam... We hadden een meningsverschil en toen zijn we beiden boos geworden. Eerst heb ik 'm geduwd en duwde hij terug. Toen ik hem nog een keer duwde, legde hij plotseling een hand op mijn voorhoofd. Hij zei dat-ie me ging straffen - en hij zweerde dat hij mij voor altijd zou brandmerken als ik het nog zou wagen hem niet meer te gehoorzamen."
"Rickie! Dat is genoeg! Ik wil niet dat je liegt!" gilde Linda. Haast onmiddellijk kreeg ze spijt van haar uitbarsting van woede toen ze de opkomende tranen in de ogen van haar zoon bemerkte. Ze sloot hem liefhebbend in haar armen en begon hem te zoenen en te knuffelen.
"O liefje, het spijt me!" zei ze in een poging zijn tranen nog weg te dringen. "Ik had niet zo mogen uitvallen - maar je weet hoe ik over jokken denk." Ze kuste zijn tranen en drukte hem stevig tegen zich. "Laat maar - we praten er niet meer over."
"Echt, mam - ik jok niet",probeerde Rickie nog een laatste keer, waarop Linda hem nog steviger tegen zich aan trok.
"Weet je wat ? Ik zal wel even met jouw spook gaan praten. Ik zal hem 's duidelijk vertellen dat hij niet langer je vriendje mag zijn als hij je zo behandelt. Gehoorzamen! Waar haalt-ie het lef!..."
Er verscheen een brede glimlach op Rickie's lippen...
Toen Richard rond zeven uur thuiskwam zat Rickie in de salon tv te kijken. Richard gaf hem het gebruikelijke klopje op de schouder en keek vluchtig om zich heen.
"Waar is moeder?"
"Ik denk in mijn slaapkamer. Ze wilde met hem gaan praten."
"Met hem? Wie is hem? Een vriendje?"
"Nee, mijn spook. Ik had ruzie met hem en toen werd mama kwaad omdat hij mijn voorhoofd groen had geschilderd - en eerst werd mama ook kwaad omdat ze niet wilde dat ik jokte - maar toen zei ze dat ze wel even met hem zou gaan praten..."
Richard glimlachte. De fantasiewereld van zijn zoon was hem bekend. Onwillekeurig moest hij terugdenken aan zijn tijd. Even dacht hij er over na om te pogen zijn zoon het verschil bij te brengen tussen fantaseren en jokken, maar hij besloot het uit te stellen tot straks, tot wanneer Linda er zou bij zijn.
"En waar is mama dan nu?" vroeg hij in de plaats.
Rickie haalde zijn schouders op. "Ik vermoed nog steeds in mijn slaapkamer."
Richard keek zijn zoon niet-begrijpend aan. "Nog steeds in jouw slaapkamer?" Hij bemerkte de ongedekte tafel en keek op zijn horloge. Dan liep hij in de richting van de keuken. Op het aanrecht, naast de koelkast, zag hij de sla en de tomaten. Toen hij weer terug in de salon stond, gleed zijn blik naar boven - in de richting van de trap. Dan rende hij naar boven - twee treden tegelijk.
Rickie's slaapkamer was netjes opgeruimd, alle speelgoed op hun plaats. Toen Richard zich omdraaide om weer naar beneden te gaan, bemerkte hij in de hoek de gestalte van zijn vrouw. Ze lag op haar rug, één been half opgetrokken onder haar.
Haar voorhoofd vertoonde een groene vlek. Kleiner dan een kinderhand doch grilliger van vorm.
© eric
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
urghhhhhhhhhhhh eric goes horror????????????? tjee (smile) lekker vreemd (smile) hinthint en graaaaaag gespookjt pardon, gelezen (smile)
eric: Is in feite een oldie... toen ik nog op de schoolbanken zat...
Groetjes! - cehadebe
Geweldig, echt griezelig, en goed verteld.
eric: Heb het ooit als "opstel" afgegeven op school... Over het verdict heb ik niet zo veel te zeggen...
Dank voor je fb! - Monalisa
Heb ervan genoten, vlot geschreven en de spanning zit er tot het einde goed in. Hoewel je naar een perfect einde toegeschreven hebt, schreeuwt het (ik eigenlijk ;) om een vervolg. Graag gelezen!
Groetjes
eric: Tja, laatste zinnen geven niet veel hoop op een vervolg, Christel - maar je weet maar nooit...
Dank voor het komen lezen! - lin
Heel goed geschreven, maar het einde is wat te vorospelbaar, te gewoontjes (maar kan aan mijn verwrongen geest liggen ;))
(smile)
eric: Eh... geen commentaar wat die v... geest betreft, hihi...
Maar dikke dankjewel, dat wel! - Draakje
Een klassieker, maar een goeie.
eric: Helemaal! IK heb het ook al lang geleden geschreven, toen ik nog op de schoolbanken zat! Alleen de traditionele ouderdomsfoutjes eruit gehaald en/of verbeterd.
Dank voor je rreactie, Cindy! - henny
Ik heb het eens eerder gelezen, maar het blijft een super verhaal!
|
