|
tot maandag
Ach nee, hij wacht wel tot maandag. Dat er op het werk een fikse reorganisatie plaats zal grijpen, dat daarbij een stuk of wat koppen gaan rollen, dat Nina van de brokken deelt onder de vorm van een aantrekkelijke promotie … het lijkt hem voor het ogenblik zo onbeduidend: een knipsel uit een saai verhaal dat zich afspeelt in een ander wereld. Het pittig detail dat hij en Nina binnenkort naaste medewerkers zullen zijn en dagelijks als tweespan het verkoopsteam in goeie en kwade dagen gaan trekken, wat maakt het eigenlijk uit?.
Anton vult zorgvuldig het espressomachientje met net niet teveel koffie en duwt op het knopje. Hij blijft neuriënd wachten tot het zalige geluid van de finishing touch de heerlijke mokkageur vervoegt. Als een prins brengt hij de twee precieuze kopjes en het kannetje naar zijn prinses. Melk en suiker hoeven niet. Zo goed kent hij haar wel.
Ze nippen samen van de koffie, gelijkgestemd, een beetje roezig. Woorden zijn overbodig, al weten ze beiden dat het moment van afscheid nadert bij iedere slok. Het zal tot maandag duren voor de twee elkaar terug zien. Geen van beiden kan zich voorstellen hoe ze zich dan zullen gedragen.
Twee dagen lijken Anton nog zo lang. "Wat doe je tijdens het weekend?" vraagt hij plots. De woorden rollen zomaar van zijn lippen. Hij schrikt een beetje van de klank van zijn eigen stem die onwezenlijk gewoontjes klinkt. "Ik vertrek morgenvroeg naar mijn zus. Ze heeft me uitgenodigd voor een feestje. Zondag ga ik met mijn schoonbroer op dagtocht. Friesland is het ontdekken waard. Prachtige natuur en een boeiend verleden. Rütger is een uitstekende gids."
Nina voelt dat haar antwoord flauwtjes klinkt. Het feestje draait helemaal rond het kind dat zopas één jaar geworden is. Ze heeft het al in maanden niet meer gezien. Het lijkt op Anton. Plots vraagt ze zich af wat de fysische herkenning met haar toestand zal uithalen.
Anton voelt een steek in zijn borst, die venijnig uitstraalt naar zijn gespierde bovenarmen. Zijn lendenen branden. Wat hij voelt kan hij maar met moeite interpreteren. Het is de eerste keer dat hij benomen wordt door deze emotie. Want wat Anton voelt is ontegensprekelijk afgunst. Dat een andere man een hele dag met Nina zal optrekken, dat hij haar zal gidsen doorheen zijn geboortegrond … hij kan de gedachte gewoon niet velen. Niet nu. Hij en hij alleen wil degene zijn die Nina leidt. Zij moet de vrouw zijn aan wie hij al de geheime plekjes zal tonen in de bossen waar hij als kind, als jongeling, als volwassen man uren heeft rondgezworven, zijn arm rond haar middel, haar hoofd op zijn schouder. De glimlach die al uren rond zijn lippen zweemt, wijkt niet. Maar de echtheid ervan is verdwenen.
Nina merkt het niet echt. Ze is in haar eigen gedachten verzonken. Rütger mag een schitterende gids zijn… Op wandelen en ontdekken is Nina meer dan dol…Toch is het nakende weekend niet echt waar ze nu zin in heeft. Eerder verlangt ze naar een heerlijk nietsdoen, waarin ze zich zoetjes kan overleveren aan de stemming die haar in de ban heeft. In feite heeft ze het niet echt op Rütger begrepen. Hij stelt zich constant aan met de fiere borstkast van de vader die hij eigenlijk niet is. Bovendien laat hij geen kans liggen om haar aan haar moederschap te herinneren. Dat zint Nina niet. Nu minder dan ooit.
Nina en Anton worden zich tegelijkertijd terug bewust van elkaars aanwezigheid. Zij staat als eerste op en buigt zich naar Anton voor een kus. Een kus die de woorden wil wegduwen die haar te binnen schieten. Een kus die de woorden verijdelt die op zijn lippen groeien. Hij staat op en kust haar. Innig. Een zweem van vertrouwdheid doet de zon opgaan in de nacht. Dan helpt hij haar traag in haar jas en loopt met haar mee tot bij haar autootje. Als een kind dat naar bed moet. Verongelijkt maar gehoorzaam.
"Tot maandag..." zingen ze homofoon. De spijt opent haar kelk, even vanzelfsprekend als een knop in de lente.
stemresultatenEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.
|
0%