|
< terug
Ikegami [monoloog voor Hirohito]
ik herinner me vooral de geur van de bunker
zoals die van schoendozen en stijfsel
als kind had ik de wereld gezien
toen ik al niet meer jong mocht zijn
was het hun wereld die door mijn ogen viel
handen schudden en onbegrepen
op mijn beurt buigingen maken en knikken
naar blikken die leken te willen
door mijn kimono priemen
toen wist ik al dat ooit ons kijken
zou kruisen zonder oogcontact
of de glinster van een lach
te vaak heb ik verzwegen
of verloochend wat ik dacht
voor mensen die rond mij paradeerden
in mijn schaduw zeggen ze
dronken ze en zoogden ze mijn macht
wetend dat ik golfde in de geluiden
die ik moest kennen
als het grafschrift van mijn vader
en over al het andere zweeg
ik weet zelfs niet of ik het wilde
maar het hoorde zo - dat was een feit -
te luisteren naar buigende stof
onder de kromming van
naar de grond gerichte borsten
te kijken naast ogen van mensen
voor wie ik geen mens kon zijn
misschien was ik wel de enige in mijn leven
die de eer kende van eervol zijn
en zichzelf herkende in de erkenning
die anderen zolang geveinsd hadden uit vrees
om hun eigen waan te verliezen en
naden in hun nek te branden die niet van mijn kracht
nog van de zomer waren gekomen
zonder haar recht aan te doen
offerde ik alles aan de brandlust van de zon
voor mijn land waarover ze rees
waar ik mijn eigen handen niet wassen kon
mijn dagen liet reilen in het zeilen
van een schip dat niet het mijne was maar
mijn naam droeg als de vlag die pas werd gehesen
als ze wapperde in 't vizier
we konden er niet onderuit
voelden de rilling in ons armhaar
van een doorwinterde wind uit het westen
die de koude af miljoenen
grimassen had geblazen
voor hij hier was aanbeland
het was dan ook de vraag of
het enkel de koelte was
die mijn vel zo'n angst aanjoeg
we zien wel geregeld een paddestoel
in de rondingen van een wolk
en worden wel eens wakker
met een hete flits achter in de ogen
maar we stellen onszelf gerust
dat het maar een hersenschim was
of de plotse manifestatie van het einde
van een droom over duisternis
mijn vijand
en mijn miskende pijn
de vernedering en haar dienaren
ze waren al hier voor ik goed en wel
in mezelf geloven kon
toen ik me bewust werd van de tijd
was het al lang te laat
had ik maar mijn titel waardig gedragen
de verlichte weg der goden gevolgd
dan had ik mijn natuur kunnen verlaten
en voor iedereen maar geest geweest
of animo aan de mensen geschonken
voor ik blind de wapens
had uitgedeeld en geladen
met vuur dat zelfs zonder denken
het hart uit eender vijand snijdt
dat ik de kunst van de oorlog
noch de onmacht van verlies begreep
met wijsheid mijn beschamen
voorzien had en nog steeds
niet aan de nakende horizon kon ontsnappen
hoeveel liefde ik ook tonen en eisen wou
niemand wist ervan en ze kenden
maar de naam achter mijn ingebeeld gezicht
de mythe van mijn ongesmaakte bloed
en mijn onfeilbare passie voor land en leven
die zelfs mijn schreeuw om hulp heeft overstemd
al mijn kinderen die ik zag groeien
in de aanblik van mijn succes
van jongens tot doelbewuste mannen
die voor de onzin die mij werd aangeraden
vergaten wat het leven was
de grens van hun lichaam
twijfelloos overschreden
om mijn land en hun grond
van verkrachting te vrijwaarden
geen zin heeft de verspilling
van hun ziel gehad
geen doel de ondoordachte
wapens te beheren
zonder nut en compleet waanzinnig
is hun vlees - mijn hoop in wording
redeloos opgegaan in rook
ik heb ook zelf de mens te vaak
als dier laten kooien of als nar
of onbenul berekend in 's land's dromen
er is van mijn goddelijk hersenwerk
niet veel meer dan enkele lemma's
in een encyclopedie gekomen
ik heb nog veel te weinig gezien
van nieuwe bloemen en van bomen
heb de evolutie geen stap vooruit geholpen
maar in mijn onwetend bestuderen
slechts wat namen achtergelaten onder stolpen
mijn bewegingen en woorden
had ik beter niet laten noteren
toen ik geschiedenis werd van mezelf
kon iedereen mijn fouten leren
om ze tot vervelens toe
te prevelen en te herhalen
niemand zou iets veranderen
of het noorderlicht zien in de verhalen
over mijn bril en mijn verlangen
de gewenste herhaling in mijn doen
zoals het lopen in de gangen
het kraken van mijn schoen
als de dorst van elk kind
zich niet met honger te vervelen
was de glimlach op mijn wangen
voor de ijzeren hand van het bewind
de twijfel in mijn stilte
uit de bodems van mijn hart
sprak voor de ongeremde kilte
van de bom die hier verstart
ik weet dat ik een schildering zal blijven
verblekend naast een foto van mijn vel
geschetst in een verboden uur
van oude verhalen en vergeten goden
een Dorippe Granulata
bijna onzichtbaar
maar frappant in een school van vissen
die allemaal met de stroom mee
de verkeerde kant uitzwommen
zo ben ik in al mijn glorie
als een moment in de geschiedenis
gemakkelijk opgeslokt
moeilijk verteerd
feedback van andere lezers- eomaya
hier spreekt wanhoop, maar toch ook weer niet. misschien meer berustend. lees er ook verlangen in. zeer kunstig geschreven maar ik heb het niet zo voor lengte. vandaar 'goed'. komt ervan als je papers recycleert. ;)
eisenik: hahahaha recycleren? copy pasten :P
en ene monoloog is meestal wat langer als ene standaard gedicht :P
"kunstig" kvond het net vrij naturel :(
je moet maar een wat opzoeken over hirohito dan zullen die emoties snel duidelijk worden ;-) - aquaangel
te lang naar mijn smaak,
eisenik: te lang voor een monoloog? mmm mja ik heb al monologen gehoord van twee uur enzo dus ben veel gewend... bedankt voor het lezen - Auda
'moeilijk verteerd geworden' zou ik zetten op het einde
'snijdt' ook...
Deze monoloog is lovenswaardig en toch ook niet ;)... Verlichte maar ook verblindende vrede... De ogen sluiten, stilzwijgend instemmen zonder een woord te spreken... een geest die er niet in slaagde zichzelf te overstijgen, m?diocrit? werd zijn lot... - SabineLuypaert
de naar de grond gerichte borsten, ontgaan me een beetje, verder staat er erens vrijwaarden? is dat niet 'vrijwaren?', speciaal flapje gevoel hoor dat je hier gezet hebt, niet iets om zomaar even een keer te lezen, dan ontglipt en een pak
eisenik: ja naar de grond gerichte borsten daar was ik ook niet echt tevreden over ... tis niet alleen de stof die buigt maar ook de mensen... beetje vreemd beeld daarvoor maar wou gewoon geen twee keer buigen gebruiken... bedankt voor de aandachtige lezing!! - muis
eisenik, ik heb het niet helemaal gelezen, het is te lang.
Maar hetgeen ik gelezen heb, is goed en mooi beeldend.
groetjes
eisenik: dankje - Lucky
veel te lang ... ik snakte zo naar het einde dat ik halverwege gestop ben ...
eisenik: np - Vansion
geen geduld om dit langzaam tot mij te nemen
en kritisch op de pijnpunten ervan te prikken
zoals ik dat vaak goed kan
(kwesie van scholing gewoon - geen verdienste dus)
het gaat mij nu niet af
maar het zou zonde zijn
niet te reageren nu
want hier constateer ik
een krachtige "onderstroom"
die MOET geuit worden
op gelijk welke manier
eisenik: thnx!
|
