Volg ons op facebook
|
< terug
verdrongen
schaduwen als woorden
drammen door mijn hoofd
fel verbrande tongen
sluipen door de dag
tot lichten doven
en slangen zwijgen
tot schimmen sterven
aan de nacht
feedback van andere lezers- Lucky
mooi en wat een beelden metaforisch gewoon
daar hou ik van ...
Emmeline: Merci!!
Xx - kapiteinsebbos
knap
knuffel uit wenen
Emmeline: Waauw, Wenen!
Dankje! Xx - aquaangel
heel mooi deze emmeline, petje af..
dit gedeelte verdient de uitstekend:
tot lichten doven
en slangen zwijgen
tot schimmen sterven
aan de nacht
Emmeline: Dankje!! Xx - dovan
pratende slangen
en verbrande tongen
knappe woorden
grnt
Emmeline: dankje!! Xx - Auda
als gebeten door dit schimmenspel, tegen beter weten in (verdrongen)...
mag mooi zo blijven staan en alle tijd over zich heen laten gaan...
Emmeline: Bedankt, bedankt... Dit is té veel eer ;)...
Nee, niet serieus hoor...
Xxx - teevee
Jonge-jonge!
Ongedwongen
verdrongen
bezongen!
Emmeline: dankje voor de feedback! Xx - Oscar_Childe
mooi gedichtje, en de eerste strofe bezorgt je een uitstekend !
groetjes
jens
Emmeline: Dankje!! Xx - simon_stevens
knappe heerlijke metaforen :)
Hou ik wel van, en tevens je slot : lekker, Emmeline lief !!
Fijne groetjes
Geniet van je vakantie ;)
Emmeline: Dankjewel!!
Xx - eric
Hm - ik houd hier een vreemd gevoel aan over... Alsof dit niet een van je beste is... En toch klinkt het, verelt het, fantaseert het...
Tot schimmen scherven aan de nacht... in de nacht? Of bedoel je 'totdat'?
Xx
Emmeline: Ik bedoel dat schimmen doodgaan doordat het nacht wordt... De nacht wordt hun dood, ze sterven aan de nacht...
Het vreemde gevoel, ik kan er wel inkomen hoor...
Bedankt voor je reactie... Ik vind de twijfel in je mening wel leuk, teken dat mijn gedicht iets teweegbrengt!!
Xx - annedanvoie
Complimenten,emmeline ...heel mooi geschreven.
Prachtig beeld zet je hier neer.
Nog een fijne,zonnige dag,
lieve groetjes,
Annedanvoie
Emmeline: Dankjewel hoor!!
Insgelijks wat die zonnige dag betreft! Maar hier komt dat wel goed!!
Xx - bragt
Zeer gebald en gedrongen en misschien verdrongen.
Emmeline: thanks!! xx - Thomas
heel erg mooi!
Emmeline: danku!! xx - muis
Prachtig!
groetjes
Emmeline: Dankje Muisje!! Blij dat je m'n gedichten toch leest (ondanks de achterstand :))
Xx - wim_veen
verdrongen
Verdringen. Als ik dat woord hoor leun ik achterover in de sofa en keer ik de blik naar binnen. Het hoort thuis in de taal van de zielenknijpers die ons leren dat het ego gelaagd is, dat het onderbewuste een vat is waarin de droesem opwervelt, indrukken die ooit bezonken. Maar de bodem van het vat is een zeef die uitmondt in een trechter die leidt naar wat we beseffen, een glas wijn waar we af en toe van nippen, het prikkelt verhemelte en tong. Maar soms verzuurt de wijn en dan vormen onze lippen een prop en neigen onze wenkbrauwen naar de neuswortel en in een oogwenk spuwen we het uit. Daar begint ons geweten. Die duldt geen zure wijn, die duldt enkel rijpe wijn. Wat je verdringt is de droesem, de bezonken indrukken. Zo stel ik het me toch voor.
schaduwen als woorden
drammen door mijn hoofd
Waar ligt het raakvlak tussen de schaduw en het woord? Daar moet ik alweer even over bezinnen. Helaas. Ik kan het weer niet gewoon lezen en er overheen stappen. Wat is een schaduw? De keerzijde van het licht, de achterkant van de maan, het vlak dat de zon schuwt, de kou die schuilt achter een hindernis. Ik som slechts enkele mogelijkheden op. Wat is een woord? Een verzameling van tekens die een lading dekken, een klank wekken als het gonst in de plooien van de strot, als het kaatst tegen het verhemelte en rolt over de tong, een schets die stolt binnen de lijst van de verbeelding, een klonter bloemsuiker die oplost, een galsteen die knelt in je slokdarm, enz?. Waar ligt het raakvlak? De schaduw is een schijngestalte, net zoals een woord. Het kan van gedaante wisselen. De wand waarover nu de schaduw schuift blaakt morgen weer en weerkaatst de bundel.
Ze drammen. Het is de dreun van de smid die het gloeiend staal dwingt met zijn hamer, het gebrom van de hommel die niet weg kan, het gedrein van een kind dat wacht op een geschenk, het gegrom van een hond die een lip optrekt en een hoektand toont. De woorden, de schaduwen. Ze vlechten zich door de naden van het brein, ze hechten zich aan de schedel.
fel verbrande tongen
sluipen door de dag
De tong is een instrument van de taal. Zo ontdek ik nu pas dat je bijvoorbeeld de letter ?t? vormt door de tongpunt tegen de achterkant van de snijtanden te drukken, op de ondertanden te leggen en haar dan te laten wijken terwijl je lucht aanblaast voor de volgende klinker. De tong is vooral het instrument van de medeklinkers, stemloos of stemhebbend. Je kan je tong verbranden door bijvoorbeeld een kookplaat, een kachel of een sintel te likken maar dit komt vermoedelijk zelden voor. Als je met de tong, die buigzame spier, een lies, een oorschelp, een schaamlip of een andere tong beroert dan kan je maar beter snel een ijsblokje op de tong leggen want anders hou je er een smeulende blaar aan over. Kortom, de vrouw schroeit de tong. Als die tongen dan nog eens sluipen van dageraad tot avondrood dan getuigt dat meestal van een veldslag, dan ligt er meestal een gerafeld, met prikkeldraad omwikkeld hart in een bloedplas. De liefde, la tendre guerre. Het kunnen ook de tongen zijn van de schubbige, veelkoppige draak die in zijn razernij een vlam oprispt.
tot lichten doven
en slangen zwijgen
Als de lichten doven dansen de vleermuizen. Zij rekenen blind op hun echo. Ze ontwijken de kegels van de druipsteengrot. De slang zwijgt altijd, lispelt niet eens met haar gevorkte tong, maar ze verleidt met haar kronkels. Haar roofblik verlamt de rat.
tot schimmen sterven
aan de nacht
De nacht : een gapende, zwarte muil die het puin van de dag verzwelgt. Zelfs de dolende schimmen ontsnappen niet aan de kwijl van de nacht.
graag gelezen
Emmeline: Dankje voor je uitgebreide en zeer zinvolle reactie, al moet ik toegeven dat deze veel te onsamenhangend is...
Mijn gedicht hangt volgens mij toch helemaal samen...
De slangen zijn de tongen, die verbrand zijn door de scherpe, harde, vlammende woorden... de lichten die doven zorgen voor het verdwijnen van de schaduwen, want als er geen licht is, kunnen er ook geen schaduwen zijn... de lichten die doven zijn dus eigenlijk de woorden in mijn hoofd die niet meer uitgesproken worden, de tongen die niet meer sluipen...
Nuja, jij ziet het zoals je zelf wil, en ik ben blij dat je alles neerpent wat in je op kwam!!!
Bedankt!!
Xx - dichtduvel
Ik zou beginnen met : Woorden als schaduwen, maar verder heel goed, Jef
Emmeline: jaa, klopt inderdaad naar inhoud veel beter... ik denk dat ik spontaan dit schreef omdat het - in mijn hoofd dan - beter klinkt/klonk...
ik zie nog wat ik doe, weet het nog niet zeker :P
Dankje! Xx - Neeltje
Knap verwoord, zonder de FB van anderen was het me minder duidelijk geweest. De openingszin vind ik zoals hij er nu staat perfect klinken. En dan de slotzin: tot schimmen sterven aan de nacht, uitstekend emmeline. Inderdaad samengebald.
Emmeline: Dankjewel!!
XX - ive
Heel herkenbaar voor mij en daarom ook heel voelbaar. Het is niet aan mij besteed om hier veel meer over te zeggen omdat mij iets raakt of niet. Jij raakt me en dan rest mij enkel verder stilzwijgend herlezen!
Emmeline: Je maakt me heel blij met deze mooie feedback!
Dankje! Xx
|
