|
< terug
de witte man
onrustig woel je in je bedje
de adem stokt, we zien je pijn
het kleine lijfje vol met slangen
kan elk moment de laatste zijn
een zuster komt en controleert
de cijfers van je technisch leven
ze vraagt aan ons of het nog gaat
en streelt je blonde krullen even
ineens twee helderblauwe ogen
je handje beeft, wijst naar het raam
duidelijk hoorbaar zeg je: kijk,
de witte man, hij roept mijn naam
één van ons schreeuwt keihard 'nee'
je oogjes blijven doodstil staan
wat overblijft is koud en leeg
want jij bent met hem mee gegaan
feedback van andere lezers- eisenik
vormelijk en inhoudelijk zeer goed opgebouwd
door gebrek aan beeldtaal en experiment niet meteen mijn ding
ingelien: prima eisenik,
kun je me ook een tip geven t.a.v. beeldtaal en experiment?
graag.
lieve groet, - fairy
Elk woord dat ik nu zou zeggen, is niet in evenredigheid met het verlies waarvan je me zojuist hebt laten deelnemen...
Liefs,
Wendy
ingelien: ach, heel veel dank, lieve Wendy.
het is niet autobio, maar ik was de 'zuster'.
voor de ouders was het een nachtmerrie.
dank voor je ontroerende reactie.
lieve groet - SabineLuypaert
helemaal nat van menselijkheid, kippenvel en rakend onderhuids
ingelien: ach, Sabineke, I'm sorry,
kus, - Lucky
heel aangrijpend ... en mis de beeldtaal geen moment
maar ook ontroerend door "kijk,
de witte man, hij roept mijn naam"
ingelien: dank, lieve Lucky,
prachtig dat je die zin juist eruit haalt,
het is geweldig, ondanks veel verdriet, dat je je geroepen weet, he ?
lieve groet,
|
