< terug
het sterven van de roos
waar in de kleur van gesloten rozen
vol verlangen het ontluiken wacht
opent pracht in die eerste stralen
vervaagt een grijs vergane nacht
fluistert de merel zijn eigen lied
een voelbare stilte van zacht ontwaken
verdwijnen witbedauwde velden
in de warmende adem van de zon
en het leven omhelst deze wintermorgen
de dwalende zielen in het dodenveld
waar een stervende roos
zichzelf gesloten
langzaam vervaagt
in vale kleur
(Héél oudje)
feedback van andere lezers- cehadebe
Prachtig om te lezen, voelt als nieuw :) dannycant: toch is het oud... :-) bedankt en groeten - Rachel
De roos en de dood onafscheidbaar van elkaar.
Mooi gedicht dat (Heel oudje moet weg hier) doet je dicht geen eer aan.
Oud of niet het is prachtig.
Rachel dannycant: dank voor de fijne reactie.... groetjes - ingelien
een 'openbaring' in de natuur.
heel mooi beschreven.
wel vind ik het jammer dat je de rijmvorm vanaf tweede strofe loslaat.
lieve groet, dannycant: welbedankt voor de fijne reactie... groeten - louisaatje
knap, heel melancholisch, maar ik moet me helaas ook ansluiten bij Ingelien: het gepaard rijm 'vloekt' bij de rest of andersom dannycant: Ik zoek naar een oplossing... :-) bedankt en groeten - SabineLuypaert
een oudje misschien maar heel tijdloosteder dannycant: dank daarvoor...fijne reactie - Victoria
'de warmende adem van de zon' vind ik prachtig! hebben we gemist deze zomer... pfff dannycant: fijne reactie, waarvoor dank... - dovan
heel graag gelezen
doet me dromen
van de zon en de warmte
en al de rest
grtn dannycant: Dank daarvoor en groeten
|