|
< terug
éénheid
wanneer de mens niet ophoud met verzuren en vernielen
door ver van de natuur te leven
zal moeder aarde huilen en brullen van de pijn
uit haar center uit haar balans
diep gekwetst
door begeerte van de mens
die als een parasiet de moeder planeet vergiftigd en vernielt
de moeder zo gekwetst
uit liefde haar zelf vernietigd
daar van veschrikelijke pijn haar vulkanen brullend uitbarsten
kolkende oceanen vernielend toe slaan
het hart van de aarde krimpt van groot verdriet
mens houd op met dom te zijn
leef in harmonie met de natuur met al wat leeft
laat lichaam en ziel samen zijn
het is zoals het is
als moeder aarde in coma gaat is het voor een eeuwigheid uit balans
het duurt eeuwen om terug op te bouwen wat is geweest
zolang zal er geen mens rond zwalpen op deze wereld <
tot de dag dat de piramide haar schat prijs geeft
in eeuwen en eeuwen
chris
feedback van andere lezers- ivo
een treurzang van de mens die ook die mens is die mee verantwoordelijk is voor hetgeen gebeurt ..
chris: ach wat is ??n druppel in die grote mensen zee
chris - chris
het kan niet altijd roze geur zijn h?
groetjes chris
chris: suury - simon_stevens
Mooie inhoud... maar ik vind dit niet echt... dichterlijk.
herhalingen, lange zinnen, rijm?, ritme,...
Dit kan je toch veel beter inkleden.
Ik stel voor dat je het eens herwerkt op je gemak.
Een dicht moet 'dicht' zijn, snap je?
En ik breek u niet af, beste Chris... Beschouw dit als opbouwende FB aub.
Niet opgeven met schrijven, iedereen groeit...
Groeten
chris: goed hoor ik kan best kritiek verdragen - Liesje
mooie verwoording van wat - jammer genoeg - waarheid is.... wel niet echt een gedicht voor mij, maar eerder een stukje wat kan uitgewerkt worden tot een verhaal.
chris: dank je chris - lucky
kdit kan mij ook niet zo bekoren is meer een verhaaltje
groetjes
chris: dank u
chris
|
