|
< terug
aan de oever van het eerste jaargetij
de ochtend trok plotsklaps sandalen aan
het licht drapeerde zich door lamellen
en door mijn hoofd
het joeg mijn bloed zigeunerblauw de ijle hoogte in
was het mei geweest, had ik gewacht
had ik toegekeken hoe de avond
Bengaals rood onderging
zouden dagen zich tussen de bladeren haken
en had ik in rust genoten van het neervlijen op het mos
maar het was pril februari
gesmolten sneeuw spoorde nog de schoenenkast
en tot vorige avond rilde kou door mijn slaap
het was een voorjaar dat frontaal aansloeg
me meezoog uit bestofte voorkamers
het soort dat wees naar iets dat moest gebeuren
naar het plukken van vruchten voordat
bloesems groeiden
ik priemde de paarlemoeren lucht
volgde de lijn van vogels
hun gezang was hevig begonnen
ik zocht
stond met naakte voeten op versteende grond
de dood hield bomen nog uitgekleed
en geen lied
geen verlangen
hoe weelderig het uit me sloeg
deed leven uit zijn slapen springen
er gebeurde ondraaglijk niets
feedback van andere lezers- Liesje
wat een mooie beelden...
Ann: dank je - sproet
prachtig gedicht!
liefs, sproet
Ann: bedankt! - Lazey
prachtig! - lief
aan de overkant wacht de koude winter...
liefs - otiske
Het leest alsof je een film bekijkt, knap gedaan, groetjes. - lucky
graag gelezen dit proza werkje - alie_jankind
Goede vraag: was het mei geweest ... De kou uit je gedicht, het verlangen nar warmte in de winter ... Laat die zon toch weer stralen.
groeten - lin
Geweldig hoe je hier tovert met woorden. Je schetst een prachtig beeld. Heel poëtisch, gr lin
|
