|
< terug
Nog éénmaal de zee en dan...
Hij hoort de branding van de zee
de golven die beuken op de pier
schuimbekkend terugtrekkend
maar 't interesseert hem geen zier
hij hoort het lawaai van de toerist
boven het krijsen van de meeuwen
de meeuw die op alles kakt en pist
't doet hem alleen maar geeuwen
nee, hij hoort geen cello's of violen
alleen een kind dat om moeder weent
maar mama ligt hitsig te capriolen
't lijkt allemaal onwerkelijk en vreemd
een jaar geleden was er niets aan de hand
liepen ze hier als tortelduifjes op 't strand
nu zit hij hier moedeloos en aangebrand
kleine hartjes tekenend in 't mulle zand
de eeuwige branding roept z'n naam
hij twijfelt om er heen te gaan
met het kind op z'n arm, tesaam
maar kan de verlokking nog weerstaan
de zee lacht, heeft zich niet vergist
vader en kind zijn al twee dagen vermist...
Copyright GoNo
feedback van andere lezers- ivo
als depressie het spiegelbeeld is dan zijn scherven niet ver weg
GoNo2: Als m'n nonkel tieten had, was het m'n tante hé? - martine
deze woorden tekenen een zo zwart brein
voel kou
GoNo2: Een teken dat dit gedicht u iets doet hé? - Magdalena
heel aangrijpend
één dingetje: ik zou het woord 'lacht' neutraler maken in de laatste strofe
'de zee klotst,...' of zoiets
GoNo2: Ik verander alleen taalfouten, zelfs al moest dit gedicht langs alle kanten rammelen, het zijn mijn woorden hé? Misschien " de zee kotst?" - silvia
ijzingwekkend !
GoNo2: Inderdaad! - jan
hartverscheurend mooi weergegeven!
GoNo2: Dankuwel! - tessy
Angstaanjagend inderdaad.
Wel mooi onder woorden gebracht
GoNo2: Dankuwel! - teevee
Ik ben het niet zeker
maar denk dat jij je hebt vergist
ik weet dat een meeuw dun kakt
maar zeker dat ze niet pist! - Liesje
amai, stilmakend sterk
GoNo2: Dankuwel!
|
