|
< terug
Sneeuw-witjes ( rond m'n neus )
Sneeuwvlokjes
zoeken bibberend
beschutting bij elkaar
tegen de vrieskoude
ik reik hen m'n handpalmen
waarop ze even verpozen
doch ze hebben
de verkeerde optie gekozen
want van zoveel liefde
smelten ze gewoon weg
een ogenblikje later
rest er alleen nog wat water
hun vriendjes op bomen en daken
hoor ik opgelucht een zucht slaken
ze klitten samen tot één sneeuwtapijt
behouden zo hun culturele eigenheid
sneeuwvlokjes
dwarrelen door elkaar
gedragen door de wind
tot ze uitgeput vallen op de grond
waar ze door 't strooizout
verworden tot één slijkerige brij
zwarte sneeuw hoort er nu eenmaal bij
't maakt de deurwaarders o zo blij
buiten 't stad, op het platte land
spelen kinderen op 't bevroren water
met een slee en ijsschaatsen aan
daar is de tijd even blijven stilstaan
een kunstmatige ijspiste, telt daar niet mee
ze zijn met Koning Winter best tevree
sneeuwvlokje, sneeuwklokje, sneeuwwit tapijt
ieder seizoen leeft z'n eigen tijd…tot m'n groot jolijt
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
weemoedig geschreven
GoNo2: M'n ex-vrouw had haar weeën en was geweldig wee-moedig! - drebddronefish
De liefde is overal te vinden, mooi gono
groetjes
GoNo2: Dank u! - jan
voor hen die nog nooit geen sneeuw gezien hebben is het dikke pret!
grtzz
GoNo2: Een Eskimo met sneeuwblindheid vindt er maar niks aan. - manono
Bij mij zeggen de vlokjes elkaar vlug 'adieu' terwijl ze naar beneden dwarrelen. Dat valt me nu pas op.
't Is toch een luxe een mooi sneeuwvlokjesgedicht lezen terwijl je kijkt naar het sneeuwen.
Hier ligt al 3cm.
GoNo2: Dank u! - teevee
buiten DE stad
GoNo2: Dank u! - Liesje
ik vind het gedicht ergens schattig-lief!
GoNo2: Ik ook!
|
