naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

geen titel

door Vardar

de mensenzee trekt zich steeds verder terug van mij
de onbezonnenheid
de gekheid die de wereld kleurt
gaat mijn grijsheid uit de weg

de regen ruist in alle rust
en wiegt mijn woorden op haar baren
zacht als nevels, stil en onhoorbaar
mengt zij zich met mijn geest

als schepen die hun weg zoeken
op het schuim dat de hemel kust en likt
zo deinen mijn gedachten tussen gisteren en morgen
sterretjes die op de aarde ronddwalen troostend

het kind dat weent om het groen dat stil verdwijnt
tussen al het grijze dat haar zoveel pijn bezorgd
dat troosteloze beelden in haar hoofd fotografeert
en verhalen vertelt over een onbestaande fantasie

liefde en leven in elkaar verweven in een hart
dat eenzaam dwaalt tussen de mensen als
de zee die rolt over de aarde haar verkoeling
brengt en vuur baart in haar diepste kern.

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)