|
< terug
doordromer en dagdenkster
Een vreemde draai in mijn nekwervels
Ze telt ze met haar lippen
eet gisteren van tussen mijn donsharen weg
Ik val in slaap als achterover
En zij is er om me op te vangen
Ik geloof dat het eerder de drang is
de dingen aan me voorbij te laten gaan
dan de vermoeidheid zelf
die mijn ogen dwingt zich af te schermen van het buitenlicht
half naar achter rollend de voorhoeken van mijn schedel af te turen
Zij glijdt van achter mijn wenkbrauwen naar mijn neus
duwt de geur van nevel naar de gloeilamp in mijn hoofd
Ik zie de rook oplossen in donkere hoeken op straat - mijn toeverlaat -
waar de mensen elkaar om een regelmatig aantal stappen begrip toelachen
En de haast die naar de metro davert
;de ogen al glanzend als gelatine
Net zoals die van haar als ze zich op een lawaaioverladen terras de tanden rot vreet
op de schotel van de dag of de restjes van gisteren
Stilaan lijkt mijn slaap de rug
van een ontembaar paard te bestijgen
Zij wordt ze
Ze lachen zo grotesk en intens dat het lijkt
dat de emotie lang onderdrukt is
en ze zich nu niet meer kunnen houden aan de normale proporties van geluid en grimas
Of misschien genieten ze van de weerzin in het gelaat
van de mensen die hen kunnen zien
In een fractie zijn alle mensen hyena's
Het zal wel de buitenlucht zijn
die mijn brein op zo'n vreemde sporen brengt
Maar ik ben zeker van mijn ogen
die me vertellen dat de vlekken vergaan in een savanne van grijze straten
grijs van het volk; nachtdieren
Het gaat de goede richting uit
;de onrust vloeit uit mijn oor op het hoofdkussen
De romantiek van de nacht overwint de angst voor het donker
Er weergalmt een lied in elke hoek van de kamer
De salsa die na nul uur uit de partituren treed
en in smalle steegjes neergedrukt wordt door toeristenvingers
;strelend langs het stratenplan tussen de kris kras uitgeworpen bruine kroegen
En één ervan; een bank onder mijn kont
Haar neusje wipt geïrriteerd
als het dopje niet meteen van de fles wil
Zilveren parels met koperen rattenstaartjes
;ze heeft een oog met goede smaak
dat de middenweg zoekt tussen harmonieus en modern
, passend bij het gedreun op de achtergrond
Ze staart verveeld naar een punt
waar ze meedogenloos het enthousiasme steelt met haar glazige lach
Er is geen echte reden voor het lichte heroriënteren van haar mondhoeken
De enige die ik kan bedenken is dat ze lacht
om hoe het gewoon lekker kan voelen
even je schoudergewricht een beetje uit de kom te trekken
Ze gomt de kleur van honderd draaiende hoofden
door simpelweg te zwijgen
Ben ik wakker?
Zo dicht bij haar lijkt mijn blik
zich door een megalomane telelens te richten
Ik kan me amper inbeelden
dat ik zonden zou begaan
om tot armlengte van haar huid te kunnen naderen
Maar het is zo
'Dankbaarheid is de enige deugd', zegt ze plots
Na die ontboezeming veronderstel ik dat er van mij een even sterke uitspraak verwacht wordt
'Ik heb ooit eens zoveel van me afgeschreven dat ik terug een sterk dier geworden was.'
Ze zwijgt en lijkt geërgerd door mijn poging
Ik durf niet anders dan de sfeer wat meer
naar het komisch menselijke te zuigen
; mezelf relativeren,
of tenminste de moeite doen om iets begrijpelijker uit te drukken
dat haar van de indruk ontdoet dat ik haar wil imponeren met onzin
; want dat denkt ze;
ik zie het aan hoe haar ogen wat meer spreiden
en haar lippen strakker zijn
'Ze hebben me ooit eens verteld
dat het onbeleefd is met 'ik' te beginnen.'
Probeer ik.
"Komaan man , wie let daar nu op 'beleefdheid'."
'Ik heb veel beleefd
maar ik heb nooit het gevoel dat ik dat voldoende kan zijn.'
"Maak het je toch niet zo moeilijk ,man!"
Ik maak helemaal niks
ik ben gewoon zo
Het wordt onaangenaam rustig
De stilte maakt me boos en triest ;
een ondraaglijke kruisbestuiving van gevoelens
"Jullie gesprek gaat er echt wel over" zegt ze
; de muze die van tussen de rimpeltjes in mijn vingerafdruk glipt
Ik wou dat ze aan een tafeltje naast het onze zat
Maar ze is er niet
Niemand is er,
en toch gaan het gesprek door , al jaren,
en niemand vraagt zich nog af waarom
Ik steek het op gemis
De leegte die ik moet vullen
Dat is iets dat ik zo vaak heb gehoord
dat ik het nooit nog kan vergeten
Ze vraagt het uur maar ik weet het antwoord niet.
Ik hecht geen belang daaraan
en haar ongeloofwaardige blik
kan ik alleen met pijnlijke ontevredenheid over iets beantwoorden
Nog even en de zon gaat onder,
voor zover ik dat versta in wat het dimmende omgevingslicht me verteld
De opkomende kilte is als het woord onvolledigheid
Ik wordt er levendig maar leeg van
Het besef bereikt zijn hoogtepunt
Het zoete moment van mezelf niet goed genoeg voelen is alles waar ik het nog voor doe
De glans in hun ogen
, de lach om haar mond,
het geluk dat in hun spreekt
is de taal waarin achter mijn hartkleppen
de code van het eeuwig leven staat
Ik moet maar wat doen
Ik kan zoveel gesprekken aanknopen
maar ik hou me liever los van al dat gepraat
Het gevoel op mijn slapen spant er strak van
Ze zouden zo zacht gestreeld moeten worden
dat de pijn zijn echtheid vreest
zodat hij gemoedelijk weer tussen mijn oren kruipt
Er passeert een schemering
en een flits
en veel later de ruis met een boodschap
De muziek schuilt al vanbinnen
en het geraas van mensen
, dat zelden aan mij gericht is,
gonst na achter mijn tong
Ik huiver bij de herinnering aan afkeurende blikken
, al ben ik me ervan bewust dat die uit de schaduw
van het zwart van mijn pupillen zijn geslopen
zonder dat ik, of de oogbollen waar ze terecht kwamen
, er iets aan konden veranderen
We moeten eens afspreken
, gezellig een flesje rood kraken
en wegzakken zonder aan de grond te denken
Dat wou ik zeggen maar ik deed het niet
Op momenten als deze
lijkt het alsof ik alleen tijd genoeg heb
om te beseffen dat ik geen tijd heb
De adrenaline die zijn werk doet
Eén van de vele vicieuze cirkeltjes
als die van haar daim vestje en haar zwartstenen ring
Iemand blaast wat serpentines over mijn schouder
, fel gekleurd met alle bogen van de regenschijn
Bij nader inzien zijn het snippers van een reclame-flyer
die in mijn warrig haar neerstrijken
Zij plukt ze en puzzelt ze ;
de drang te weten wat de dag nog te bieden heeft
is haar meester
Hoewel ik weet dat er voor ons geen voorbij bestaat
is het begin iets waar alleen van te dromen valt
De invallende zon dwingt mijn weemoedige wimpers uit elkaar
Ze is vertrokken en er licht een briefje op mijn nachtkastje:
"sweet dreams nog , ik ga wat leven."
feedback van andere lezers- geertje
eisenik,
dit gedicht zit vol zinnen om "verliefd" op te worden
o.a.
"De invallende zon dwingt mijn weemoedige wimpers uit elkaar"
het gedicht zit echter, naar mijn gevoel "eivol" (hi hi)
mijn handen jeuken om dit tot een verhaal te boetseren,
want de elementen erin
"zijn om te zoenen" (en dat doe je als je verliefd bent)
ik vind het mooi, maar ik vind het voor een verhaal uitstekender geschikt.
kan je je hierin vinden?
groet,
eisenik: mjka ik denk gewoon dat deze tekst de grenzen van poezie en prosa aftast
er zit zoiezo een verhalende structuur in... toch denk ik dat door de cyclische structuur, de onzekerheid over ruimte en tijd, de zuiver beeldende inhoud veel mensen dit eerder poezie vinden ... voor mij maakt het niet uit wat het is :) het komt oorspronkelijk van twee andere teksten die ik dan weer herwerkt heb tot één tekst... vandaar misschien dat er zo veel in zit
ik denk echter niet dat dit een reden moet zijn om het te gaan verknippen en vervlakken om begrijpelijkheid te stimuleren ... ik hou wel van teksten die over the top zijn en zo vol zitten dat men zelfs de dooier niet ziet ;-)
|
