|
< terug
Fluweel zwarte randen
je dondert boze ogenblikken
schrijnt het hart als gespleten
je raaskalt woeste stormen
foetert zonder enig geweten
duizelt het mij gruzelementen
én de liefde brokkelt stukken
van zwijgzaam onderbroken
het leven te veel moeten bukken
meerdere momenten gebroken
stilaan versluiert 'n gouden zon
achter het fluweel van zwarte randen
druppelt het zout achter roodomrande
ogen, die onbegripvol branden
spreek jij nóg dé taal
die ons samenbracht
of voer jij nu je eigen regime?
in luttele seconden heb ik aan
het moment van twijfel gedacht
feedback van andere lezers- drebddronefish
Ik had nog niets van je gelezen dacht ik, maar deze scheldtirade vind ik schitterend, de verliefdheid blijft niet duren en de liefde moet zich bewijzen in? daar ben ik ook nog niet uit, maar er spreekt toch wel één en ander uit je dicht. Ik heb dit graag gelezen.
aquaangel: dankje voor je lovende woorden.....
mijn dank
x - feniks
niet makkelijk, niet vrijblijvend
ik heb het wat moeilijk met de wisselende structuur, met het wisselende rijmschema
aquaangel: begrijpelijk... dankje - Mistaker
Heb het wel 2 keer moeten lezen maar nu heb ik een mening: fraai en geheimzinnig. Het woord raaskalken ken ik niet, wel raaskallen, of is dat juist zo bedoeld door je? (kalken=kliederen). Ja, een dichter mag tenslotte alles. En dat is maar goed ook!
Greta x
aquaangel: het móet ook raaskallen zijn haha thnxx - teevee
Te veel moeten bukken? Daar kan ik INkomen!
aquaangel: ha ha - carl
stilaan versluierd n gouden zon achter roodomrande ogen..
doet me herinneren en huiveren.
xxx
aquaangel: kus dan X - Ghislaine
Om even blijven stil te staan
aquaangel: yep ;X - eisenik
mooie slotzin diek zelf had kunnen schrijven
aquaangel: dankje - geertje
mooi angel !
aquaangel: dankje geerTJE - kronos
vraagtekens...'t klinkt haast dramatisch, mooi aqua!
aquaangel: is ook dramatisch
soms zijn we onze taal kwijt.. vooral de gezamelijke woorden xx - RolandBergeys
-raaskalt, niet raaskal (je bedoelt toch: je raaskalt, denk ik);
-té veel in twee woorden; (een teveel is een substantief dat een
te grote hoeveelheid aan iets betekent);
-versluiert, t.
Voorts mooie, geladen woordenstroom.
aquaangel: je dondert boze ogenblikken
schrijnt het hart als gespleten
je raaskalt woeste stormen
foetert zonder enig geweten
duizelt het mij gruzelementen
én de liefde brokkelt stukken
van zwijgzaam onderbroken
het leven te veel moeten bukken
meerdere momenten gebroken
stilaan versluiert 'n gouden zon
achter het fluweel van zwarte randen
druppelt het zout achter roodomrande
ogen, die onbegripvol branden
spreek jij nóg dé taal
die ons samenbracht
of voer jij nu je eigen regime?
in luttele seconden heb ik aan
het moment van twijfel gedacht
wijziging bedankt xx
|
