|
< terug
toen hij de oneindigheid inging
altijd in zijn voetsporen
mee gelopen
naast hem gestaan
zoals hij naast mij stond
zoals hij er was
altijd van hem gehouden
zelfs de laatste dagen
van het zijn
altijd hem aangeraakt
altijd was hij daar
tot het moment
dat het bericht kwam
dat hij niet meer
thuiskomen zou
bij mij
dat hij was gestorven
aan een hartstilstand
onderweg naar ons thuis
de wereld verging
het gevoel verdween
niets meer kon dat
gevoel nog doordringen
ik keek alleen maar
naar de tranen die
bleven vallen
die niet meer
leken te kunnen stoppen
toen hij de oneindigheid inging
kon ik hem niet volgen
ik kon niet eens schreeuwen
wacht op mij
ik kon alleen maar
kijken naar wat
nog bleef
feedback van andere lezers- Aramis
moed houden !
harrywanders: thanx - Green_eyes
Triest,
mag ik zo vrij zijn iets te vragen...
heb je aleens geprobeert jouw gedicht in zinnen en strofe te verdelen?
Ik denk dat het dan veel mooier tot zijn recht komt ;-)
Groetjes
harrywanders: ja mag het vragen maar ik doe er niets mee
dit is mijn stijl en mijn handelsmerk en ik wil het zo houden
mede omdat de bundels juist door de vormgeving zo goed verkopen
lifs - SabineLuypaert
SLIK
harrywanders: thanx - libo
triestig het is gevoelig mooi
liefs libo
harrywanders: dank je wel libo
liefs - Lucky
sterkte
harrywanders: is niet autobiografisch hoor
|
