Volg ons op facebook
|
< terug
"Junkies, treinen en andere rottigheid" (deel 16)
Zo gebeuren namelijk de weinige echt eerlijke gesprekken die ik met mijn vader voer, doorgaans op deze manier. Nu wil ik niet beweren dat ik verder nooit met hem praat of dat hij een leugenaar is, beslist niet. Maar mijn beide ouders zijn het soort mensen dat voor iedereen goed wil doen, met als gevolg dat ze nooit of te nimmer hun eigen mening te kennen geven, ook al is dit in hun nadeel. Dit mag een kleinigheid lijken, maar voor mijn type mens, te weten: het soort dat zich snel schuldig voelt, is dit problematisch. Vriendelijk als ik ben, vraag ik steeds hun mening bij zaken die hen aanbelangen, maar hier komt de kink in de kabel: zij antwoorden wat ze denken dat ik wil horen. Dus tracht ik dan maar te doen wat ik denk dat zij zouden willen, en uiteindelijk blijkt dan niet zelden dat het allemaal verloren moeite was, want dat het eigenlijk toch in hun nadeel was geweest. Iedereen ontevreden. Waardoor ik me een erg slecht mens voel, hoewel ik, nu ik oud en wijs ben, wel besef dat daar geen reden toe is. De enige echte oorzaak hier is miscommunicatie. Na al die jaren heb ik geleerd smakelijk te lachen als het bekende spelletje zich weer eens voordoet. Ik durf wedden dat ik hier al eens over praatte met mijn vader, nadat ik zijn keldervoorraad bier had gehalveerd. Nochtans is er voorlopig geen resultaat.
Bevredigender zijn de benevelde gesprekken waarin ik openlijk toegeef dat ik me over vanalles en nog wat schuldig voel tegenover hen. Dan lacht mijn vader eens en als hij zelf genoeg gezopen heeft geeft hij een uitleg die een ander, onverwacht licht op de feiten werpt, waaruit zou moeten blijken dat het allemaal niet mijn fout was. Spijtig genoeg zuipt mijn vader maar zelden, hoewel hij zelf wijn brouwt. Zoet spul dat pijlsnel naar je hoofd stijgt. De zeldzame, memorabele keren dat dit zich voordeed, voelde ik me voor even verlost van mijn zonden, tot ik de ochtend erop besef dat ook die uitleg waarschijnlijk geklets was en dat ik me daarenboven weer eens belachelijk had gemaakt.
Hoedanook weet ik maar al te goed dat mijn ouders dit alles doen met de beste bedoelingen, alleen zou ik zo stilaan graag eens iets terug kunnen doen en daar slaag ik niet al te goed in zolang hun echte mening over vele zaken verborgen blijft.
Oneindige goedheid heeft zo zijn nadelen. Beter is het een middenweg te zoeken tussen dat oeverloze altruïsme en de praktische kant van de zaak.
Maar goed, de werkelijkheid dus: dat mooie houten kruis waar ik niet naast kon kijken aangezien ik er recht voor zat. Soms liet ik hier een brandende kaars achter zodat er toch nog wat leven achterbleef na mijn vertrek. Maar een kaars op een graf is een zodanig verdomd cliché dat ik het vaak naliet. Daarom had ik er vandaag ook geen meegebracht. Wel stak ik vaak thuis gestolen noveenkaarsen aan, het soort dat in een roodplastieken cilinder was gegoten. Die stal ik aanvankelijk op kerkhoven en in kapelletjes omdat ik geen idee had waar je ze kon kopen, buiten in de winkel van de begrafenisondernemer. En in die prille periode van mijn leven voelde ik me nog niet bijzonder geroepen tot het binnenstappen van die zaak. Veel later merkte ik dat je ze zowat overal kon kopen, wat ik een beetje heiligschennis vond. Tussen het toiletpapier en de servetten had je ze. Zelfs in Delhaize wordt een mens geconfronteerd met zijn eindigheid. Maar vandaag had ik er dus geen bij en ik was ook niet van plan er mee te nemen naar huis, om de simpele reden dat ik geen zin had dat extra gewicht mee te sleuren. En ook wel omdat ik met het ouder worden wat meer respect voor de doden had gekregen. Dat moest wel want zowat iedereen die me dierbaar was, was dood. Enkele uitzonderingen te na gesproken, uiteraard. Mijn ouders bijvoorbeeld. Het is mijn allergrootste angst dat zij ooit zouden sterven. Niet alleen omdat ik ze erg zou missen maar ook omdat ik dan eindelijk volwassen en verantwoordelijk zou moeten worden, want er zou niemand meer zijn om het voor me te doen. Dan pas zou ik weten hoe het is om alleen op de wereld en aan je lot overgelaten te zijn. Want laat ons eerlijk zijn: de enige mensen die je onvoorwaardelijk graag zien, zijn je ouders, en in vele gevallen zelfs zij niet.
De namiddag begon op zijn eind te lopen en ik besloot dat het tijd werd me geestelijk voor te bereiden op mijn vertrek. Wat de zaken enigszins vergemakkelijkte, was te bedenken wanneer ik terug zou komen. Dat vooruitzicht maakte me rustiger omdat ik het dan minder zielig vond voor die dode dat deze zeldzame bezoeker het weer aftrapte. Die misvorming heb ik vast overgehouden aan het feit dat ik mijn grootmoeder langs vaderskant veel te weinig bezocht, hoewel ik elke dag op weg naar school het bejaardentehuis voorbijfietste, waar ze de laatste jaren van haar leven spendeerde op een piepklein kamertje met uitzicht op de straat. Ze bewoonde een hoekkamertje op het gelijkvloers, waardoor haar raam vanaf de straat moeilijk zichtbaar was door de bomen en struiken die er gedeeltelijk voor stonden, maar toch zag ik af en toe haar bleke gezicht achter het donkere raam. Ik geloof niet dat ze het me kwalijk nam want ze was erg begripvol naar "de jeugd van tegenwoordig" toe, maar mijn ouders wezen me er vaker dan me lief was op dat ze erg uitkeek naar mijn volgende bezoekje. De laatste keer dat ik haar bezocht moet minstens een half jaar voor haar dood geweest zijn, zo lang was ik dat volgende bezoek al aan het uitstellen. Niet alleen tegenover haar, maar ook tegenover mijn vader, koester ik in dit verband schuldgevoelens. Waarschijnlijk is het sindsdien dat ik me zo moeilijk van sommige plaatsen en mensen kan losmaken. Gelukkig was ik me hier min of meer van bewust en kon ik op mijn hogere zelf rekenen, dat mijn andere, bijwijlen in zelfmedelijden wentelende zelf, bevelen toeschreeuwde als een militair waardigheidsbekleder met chronische anale fissuur, een buitengewoon pijnlijke en daardoor erg stresserende aandoening. Dat weet ik van horen zeggen. "Doe niet belachelijk en sta godverdomme op", brieste het in mijn spreekwoordelijke oor. Wetende dat het om mijn bestwil was, gehoorzaamde ik gedwee. "Jawohl, mein Führer!", zei ik met theatrale stem, en kon een halfdronken, hinnikende lach niet onderdrukken. Ik stak de fles whisky weg en zwaaide mijn rugzak over mijn schouder. Aangezien ik zo braaf was geweest vond ik dat ik het had verdiend om nog even ter plaatse te blijven staan en nog eens goed rond te kijken. Toen had ik het wel gehad voor één dag. Ik maakte een diepe, hoffelijke buiging naar het kruis, sprak de ongetwijfeld betekenisvolle woorden "Salu, makker, tot volgende keer" en wandelde weg.
feedback van andere lezers- GoNo2
Proficiat !
jack: Voor u hetzelfde ;) - henny
Weer een mooi deeltje.
Denk je er nog aan om een komma voor want en maar te zetten? Ik mis ze hier en daar.
jack: Oei, ben ik het nu weer vergeten? Ik moet eens iets aan mijn geheugen gaan doen, vrees ik. :) - Mephistopheles
"Zelfs in Delhaize wordt een mens geconfronteerd met zijn eindigheid" - gewéldige zin. Maar al te waar ook. Grootwarenhuizen zijn verschrikkelijk.
"Jawohl, mein Führer!" - deze gebruik ik ook vaak als ze me commanderen.
De band met mijn ouders is ook niet echt het van het. Vader al anderhalf jaar niet meer gezien en een moeder die er van overtuigd is dat ik gek ben.
Goed, openhartig stukje. Enne...dat halveren van je ouwe z'n biervoorraad verdient natuurlijk een pluim. Ik had het bij de mijne niet moeten doen want die schopte me gegarandeerd verrot.
Gr.
jack: Haha, tja, ik heb een goede band met mijn ouders en die vinden het niet erg als ik hun kelder plunder, ze zijn dat gewoon van vroeger toen ik nog thuis woonde.
Dat führer-dingetje ga ik ofwel schrappen ofwel beetje uitleggen want kzou niet willen versleten worden voor nazi ofzo.
En inderdaad, warenhuizen zijn gruwelijke oorden des verderfs ;) Zoveel hebberige mensen op nen hoop, brrrrrr! - Mistaker
Ouders...breek me de bek niet open.
Heel graag gelezen weer.
Groet,
Greta
jack: Dankjewel, Greta! - tessy
Mooi dat je tussen de regels in toch de liefde voor de ouders kunt lezen, of op zijn minst toch een vorm van respect ondanks hun tekortkomingen.
Graag gelezen ook weer.
jack: O, ik dacht dat die liefde er duidelijk uitsprong. Dan moet ik het eens goed nalezen. Het hoeft niet overduidelijk te zijn, maar ik heb een erg goede band met hen hoor. - Vansion
lees je graag
neem hier de draad weer op
wel een zeer beschouwend fragment
veel uitleg -weinig zintuigen
ik lees nu verder - KapiteinSeBBos
ik blijf lezen...
ik blijf je lezen...
of ben ik dan een stalker?
xxxxxx
jack: Een literair stalker misschien, dat is nog niet zo erg ;-)
Of moet ik u mijn trouwste lezer gaan noemen, net als onze vriendin ;-) - koyaanisqatsi
Mooi stukje. Ik zat even zelf op het Antwerpse Schoonselhof... Waar ik niks te zoeken heb omdat zowat iedereen in mijn omgeving gecremeerd wordt.
jack: Wel, het kerkhof van sint-niklaas (begraafplaats Tereken, meer bepaald) is nog 100 keer mooier dan "t Schoonselhof. Het oude gedeelte staat vol oude, scheefgezakte, overgroeide graven, allemaal overschaduwd door nog oudere bomen. Enorm indrukwekkend is dat. Ik ga me er bij gelegenheid ns installeren om te schrijven, dat kan niet anders dan werken. Spijtig genoeg heeft geen enkel nieuwer kerhof nog dat soort charme.
Crematie heeft ook zijn charme maar ikzelf voel me niet geroepen. Ook voor mensen in mijn nabijheid zou ik liever een tastbaar graf hebben ipv een hoopje verwaaide as. Hoewel, een urne kan je mee naar huis nemen, dat is ook erg mooi.
Achja, het is een interessant onderwerp waar je lekker eindeloos kan over doorbomen maar dit is er niet de geschikte plaats voor... :-)
Dank voor het volgen! - manono
Schuldgevoelens zijn heel moeilijk te analyseren. Soms weet je niet eens waar ze vandaan komen.
jack: Psychologen maken het nochtans gemakkelijk, ze steken alles op vroege jeugdtrauma's ;-)
|
