Volg ons op facebook
|
< terug
Sprookjeswereld is toch zo alledaags
Lang, lang geleden, in een plaats, hier ver vandaan besloot een knappe prinses met gouden lokken tot op haar schouders en helder blauwe ogen om haar boek weg te leggen, en iets met haar dag te gaan doen. Ze nam pen en papier en haar postduif en stuurde een bericht naar de prinses met donkerbruine krulletjes en donkere ogen, en een guitig gezichtje, van het land naast dat van haar moeder. Misschien had zij wel zin om een wandelingetje te maken? Dit was voor de prinses met de blonde lokken tegelijkertijd een kans om de nieuwe hofhond van de andere prinses te leren ontmoeten, Bobbie genaamd. Bobbie is een schattige Berner Sennen van ongeveer drie maanden oud, die nog voor geen sikkepit wil gehoorzamen. De blonde prinses gooide haar postduif dus uit het raam, en hoefde niet lang op het antwoord te wachten.
Na haar hoofdstuk uitgelezen te hebben, zadelde de blonde prinses haar trouwe zilverkleurige merrie en reed richting het kasteel van de donkere prinses. Daar aangekomen zag ze de zilverkleurige hengst van de knappe, maar voor sommige edele dames helaas niet in de vrouwen geïnteresseerde schildknaap met felblauwe kijkers en een eigenzinnige blonde haarsnit. De prinses van het naburige land had dus bezoek!
Ze keuvelden nog even, dronken wat, en de twee bezoekers aten nog wat koninklijk brood, terwijl de donkere prinses nog even de annunciaties doorzocht op zoek naar een bijverdienste een prinses waardig.
Intussen was het jonge hofhondje een beetje ongeduldig geworden - hij moest immers eerst even genegeerd worden, kwestie van opvoeding - dus besloot het koninklijke drietal om hem mee te nemen op een korte wandeling doorheen de straten van het dorp
rondom het koninklijke domein. Tijdens die wandeling bleek maar eens even hoe jong het diertje in kwestie nog was: onstuimig als hij was, kroop hij de weiden in van de boer achter de koninklijke gronden, en wanneer de donkerharige prinses hem terugriep, liep hij langs de andere kant van de haag die de velden van het dorp scheidde... Maar wat het arme diertje niet wist, was dat er daar een droge beek liep. Na een paar seconden geluisterd te hebben naar de trippelende galop van de jonge pup, hoorde het drietal plots een droge plof, en daarna werd het stil. Die stilte werd algauw doorboord door geschater, en de donkere prinses moest noodgedwongen Bobbie uit de beek helpen. De wandeling duurde niet veel langer, en na thuiskomst, werd de jonge hond door de Koningin meegenomen in de zilveren koets van het paleis, op familiebezoek in het dorp.
Het werd stilaan tijd voor de schildknaap om huiswaarts te keren, en de twee prinsessen hadden nog enkele zaken te regelen in het land van de blonde prinses, dus werd het rossige ros van stal gehaald om de twee zilverkleurigen te vergezellen. Op de grens tussen de landen brak de tijd voor afscheid aan, en de prinsessen vervolgden hun tocht in hun eentje verder. Er werden contracten getekend, gelden gestort, en er werd wanhopig gezocht naar een leuke bijverdienste voor de donkere prinses. Die zoektocht werd even onderbroken toen de prinsessen zich bij de koningin van de donkere prinses en haar gezelschap voegde bij de herberg in het dorp en daar genoten van een verfrissende drank, terwijl ze de uitgeputte Bobbie die onder tafel een dutje deed, plaagden. Na een helaas vruchteloze zoektocht, scheidden ook de wegen van de prinsessen. De donkere prinses keerde weer terug naar haar eigen koninkrijk, en de blonde prinses ging op weg naar de openbare keuken van haar familie (om haar avondmaal te nuttigen. Ze werd daar vervoegd door haar hofdame en page, en keerde uiteindelijk terug naar de koninklijke woonst.
Daar keek de prinses op haar magische lichtgevende scherm of haar postduif toevallig nog berichten had achtergelaten, amuseerde zich nog eventjes, maar verveelde zich algauw weer. Daarom nam ze opnieuw haar postduif, pen en papier ter hande, om de donkerharige schildknaap met ogen als git, die op de grens van het koninkrijk van de blonde en de donkere prinses woonde, uit te nodigen om een avondje aan lichaamsbeweging te doen. Ze zouden een tocht maken door het koninkrijk, de schildknaap al lopend, de prinses op haar rollende schoenen.
De tocht was intensief, dus besloten ze na een tijdje eventjes te rusten op een bankje nabij het koninklijke park. Zo gezeten, kregen ze de donkere prinses in het oog, die op weg was naar de blonde schildknaap, voor een avondje vertier in het grote
koninkrijk voorbij zelfs nog de woonst van de page van de blonde prinses. De drie edellieden praatten nog even over koetjes en kalfjes, maar zetten toen elk hun tocht weer verder.
Onderweg kon de blonde prinses de korte weg nemen richting paleis, of ze kon eerst nog even mee naar het huis van de schildknaap, om daar hun stemmen weer maar eens te oefenen. Ze besloot het laatste te doen. Eerst oefenden ze een hele poos het liedje dat ze zouden gaan opnemen, wat na enkele pogingen heel erg vlot begon te gaan. Tot de stem van de prinses tijdens een lange noot opeens niet meer mee wilde werken, en er gigantisch lachsalvo volgde. Geen van beide deed nog een poging om degelijk te zingen, dus besloot het tweetal om de liedjes te gaan parodiëren, met hilarische scènes tot gevolg. Een klein minpunt aan de hele situatie was dat de klok die de prinses normaal gebruikte om de tijd in het oog te houden, het liet afweten. De schildknaap en de prinses hadden zo'n leuke tijd, dat ze de tijd uit het oog verloren, en toen de prinses uiteindelijk op haar eigen met diamanten afgezette horloge keek, bleek ze al een kwartier te laat te zijn!
Zo snel als ze kon spurtte ze op haar magische schoenen huiswaarts, waar ze aankwam in een volledig donker paleis. De jongste hofdame had die avond vrij, en was naar de plaatselijke dansgelegenheid vertrokken met een stuk of negen vriendinnen,
de schildknaap van het huis was de avond daar voor al vertrokken om naar een speciale wedstrijd voor stuntruiters op pony's te gaan in het verre koninkrijk van Keulen, en de oudste hofdame en de page lagen al op bed. De prinses besloot eerlijk te zijn, en de Regent en zijn vrouw op de hoogte te brengen van haar te laat zijn door middel van haar postduif. Ze hoopte dat op die manier de schade zo klein mogelijk te houden. Bovendien, normaal mocht zij eenmaal per week tot drie uur in de nacht wegblijven. Dat argument zou ze zeker gebruiken in haar verdediging.
Na dat hele gebeuren besloot de prinses om haar knappe prins die in een land heel ver hiervandaan aan het bewijzen was hoe goed hij kon zwemmen, op de hoogte te brengen van de avonturen van de dag, na zich eerst eventjes te hebben opgefrist.
Intussen is ze erg moe geworden, en gaat weldra bedwaarts keren. Maar voor ze dat doet, zal ze eerst haar postduif op de lange tocht naar haar geliefde prins zenden, om hem een nachtzoen te geven en een goede nacht te wensen.
Aangezien de Regent nog niet teruggekeerd is naar het koninklijk paleis, zal ze zijn 'verdict' morgenvroeg pas horen.
feedback van andere lezers- miepe
ik probeer me een West-Vlaming in te beelden die je verhaal hardop voorleest... ik zit met smakelijkheid te wachten hoe die het woord "hofhondje" gaat uitspreken
"herberg" kan ook leuk zijn met die vette "e" en die g-h
ik vind je verhaal eigenlijk héél grappig
zelfs de vele kommas doen mee aan de uitlaat der humor
heel speciaal maar ik heb er wel plezier aan beleefd.
ik herinner me niet meer wat ze tenslotte met het hofhondje hebben gedaan
|
