Volg ons op facebook
|
< terug
Junkies, treinen en andere rottigheid (31)
Ik wandelde weg en voelde zijn ogen in mijn rug priemen. Vermoedelijk keek hij er, ondanks zijn duidelijk goede bedoelingen, al naar uit om bij zijn collega's verslag uit te brengen van dit korte maar curieuze gesprek. Zelf voelde ik me vooral opgelucht dat ik nu zekerheid had over die deuren en ze aldus uit mijn hoofd kon zetten. Vol frisse moed durfde ik het zelfs aan terug naar binnen te stappen om eens te gaan kijken hoe het met de nieuwe gesteld was. Alweer viel dat grijzige licht me op. Er was vast een logische verklaring voor te vinden, te beginnen met de kleur van de vloertegels en de glazen voorgevel. Op automatisme liep ik de hoek om en de gang achter de stationshal in om me dan pas te realiseren dat die toiletten ondertussen evengoed elders in het gebouw konden zijn ondergebracht. Doch geen nood: ze bevonden zich nog steeds waar ik ze verwachtte. Waar mijn buikgevoel me heenleidde, als het ware. Anders dan vroeger moest er nu betaald worden. Aan een klein tafeltje langs de zijmuur zat een oudere man met een schoteltje en een krant voor zich. Terwijl ik op zoek ging naar kleingeld, veerde hij op en proclameerde op onverwacht luide wijze de woorden: "Ze zeggen dat het van't weekend beter wordt hé". Enigszins geschrokken had ik even geen idee wat hij bedoelde - het kon zoveel betekenen - of tegen wie hij het had. Maar hij keek me recht in het gezicht en stond schijnbaar nerveus op een reactie te wachten. Blijkbaar trachtte hij een informeel praatje te maken, zoals het een middenstander betaamt, hoewel zijn intonatie eerder die van een manisch legercommandant was. Uit medelijden speelde ik het spelletje mee: "Ja, het schijnt. Laat ons hopen dat ze voor ene keer gelijk hebben".
Ondertussen legde ik gepast geld in zijn schoteltje en stapte verder binnen. Wat ik had gevreesd werd waarheid: alles nagelnieuw en splinterwit. Een of ander sanitair architect had tevergeefs moeite gedaan om het geheel enigszins op te fleuren middels felblauwe toilethokjes. Veel meer dan hokjes waren het beslist niet, want ze raakten vloer noch plafond, wat me een erg onveilig gevoel bezorgde toen ik de broek liet zakken. Mijn darmstelsel had blijkbaar niet nodeloos alarm geslagen, want de opluchting was groot toen ik één en ander in de pot hoorde klateren. Tot mijn grote verbazing waren zowel muren als deuren smetteloos, terwijl het toch al enkele jaren was geleden dat deze ruimte werd gerenoveerd. Snel spoelde ik door om te vermijden dat de geur van mijn jongste creatie zich zou gaan verspreiden en in de neus van een mede-bezoeker zou terechtkomen. Dat heb je met die open hokjes. Nog opgeluchter en een halve kilo lichter, vertrok ik.
Bij nader inzien viel het, alles welbeschouwd, nogal mee met die vernieuwing. Binnen althans. Veel was hetzelfde gebleven. Zo waren perrons en de gang onder de sporen onveranderd. Zelfs de zitbankjes waren nog steeds dezelfde. De inkomhal was slechts een beetje gemoderniseerd. De buitenkant daarentegen, was erg veranderd. Ik nam plaats in het buffet, dat net als in het stadje O., links naast de uitgang lag. Vanaf mijn plaats bij het raam, of beter gezegd: de glazen voorgevel, zag ik naast die RVS fietsenstalling een gigantische halve bol die uit de grond leek op te rijzen. Het leek wel of één der atomium-bollen hier was neergestort. Moderne kunst is iets vreemds, vooral het soort moderne kunst dat bedoeld is deel uit te maken van het straatbeeld om het imago van de betreffende gemeente op te krikken. Daarnaast, aan mijn linkerkant, was een plein aangelegd met wel acht uit de voegen gebarsten busperrons en het obligate interimkantoor om elke reiziger eraan te herinneren dat elk mens, zonder uitzondering, wordt geacht "actief" te zijn, wil hij de maatschappij geen handenvol geld kosten, o schande. De mallemolen van het interimwezen, ik zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien is het wel mijn morele plicht de medemens middels een literair doch degelijk onderlegd en op ervaring gebaseerd werk, te waarschuwen voor deze papierwinkel van gebakken lucht.
Onderwijl passeerde bus na bus de revue. Lijnnummers 91 en 92 naar Dendermonde: mogelijke ontsnappingsroutes naar mijn heimat. Even verbazend als geruststellend was het, te weten dat ik maar één bus van mijn ouderlijk huis verwijderd was, terwijl ik het bizarre gevoel had me tijdelijk in een andere wereld te bevinden. Nummer 22 naar Hulst. Even kon ik mijn lachspieren niet geheel in bedwang houden, die zich plots heel erg inspanden bij het zien van deze bepaalde opeenvolging van letters. Hulst was namelijk de wonderbaarlijkste deelgemeente van Tessenderlo, hoewel deze bus, gezien de afstand, eerder naar een gemeente reed die slechts deze naam deelde. Toch was het biezonder verleidelijk ook hier een teken in te vermoeden. Een meer bepaald bemoedigend teken vanuit mijn dagelijkse leven, dat zowel letterlijk als figuurlijk mijlenver verwijderd lag van hier.
Het café werd hoofdzakelijk bevolkt door vroege dronkaards en oude dametjes wiens wekelijkse daguitstap erin bestond telkens ergens anders een kop koffie te gaan drinken. Op een bepaalde manier was ik best jaloers op zoveel ongecompliceerdheid. Uit de luidsprekers klonken draken van liedjes uit de glorierijke tachtiger jaren, geheel naar de smaak van de acajougeverfde, oranjebruingeplamuurde bazin. Haar onpraktisch lange kunstnagels waren diagonaal in twee verdeeld: de ene helft voorzien van een laag transparante nagellak, de andere van een dikke laag glitterpaars, alweer een ode aan de tijd van toen, die haar duidelijk nauw aan het hart lag. Maar geen kwaad woord: het was een vriendelijk mens dat de kunst verstond haar klanten zich thuis te laten voelen zonder opdringerig te worden, wat een zeldzaamheid is in dit vak. Daarenboven is het beroep van caféuitbater mijns insziens hoedanook erg nobel. Het laven van dorstigen en het voeden van hongerige reizigers is een werk van barmhartigheid, dat staat als een paal boven water. "De keukentafel van tante Jeanne" had niet misstaan als naam voor dit etablissement en vatte perfect de atmosfeer samen.
Aan de tafel naast de mijne zat een erg nette man tot mijn verbazing witte wijn te drinken. Op zich is dat niet uitzonderlijk, ware het niet dat hij allesbehalve het prototype van een werkloze alcoholist was: hij was onberispelijk gekleed in een onmiskenbaar gestreken ruitjeshemd in subtiele grijs- en blauwtinten op een ecru achtergrond en een katoenen broek. Zijn haren waren keurig achteruitgekamd zonder dat ze blonken van brillantine of vet. In zijn nek enkele sierlijke volle krullen. Ondanks zijn leeftijd, hij moet ergens in de vijftig zijn geweest, was er geen spoor van haaruitval. Hij droeg een intellectueel aandoende bril. Desondanks zat hij op een uur dat de gemiddelde mens nog aan het werk is, te drinken. Ik kreeg sympathie voor de man.
feedback van andere lezers- tessy
Ik ook ;-)
jack: Hahahaha. Echt waar, ik vraag me nog altijd af wat zijn verhaal was. - KapiteinSeBBos
zéér sterk!
dikke knuffels,
xxxx
jack: danku :-) - Mistaker
ik niet ;-)
groet,
greta
jack: Niet? Dan heb ik m misschien niet genoeg eer gedaan met mijn beschrijving... :-) - Mephistopheles
Ik begrijp die man wel. Als je werkloos bent heb je het meest van al een drankje nodig.
jack: Tuurlijk. Als ik effe zonder werk zit krijg ik ook verdacht veel dorst ;-) - henny
Echt een van je betere delen en met veel gevoel beschreven.
jack: Vind je? Bedankt! - koyaanisqatsi
Je hebt nog een belangrijke eigenschap van een goeie kastelein vergeten: Het verdragen van de meest waanzinnige zattemansbullshit, niet zelden gepaard gaand met vecht- en valpartijen, kotsbeurten en naast de pot gepis. Hik.
:-)
Die vent... Een cruising van Elvis, Nick Cave, John Lennon en godweetwienogallemaal?
jack: De Elvis heb ik er niet in gezien maar nick cave zat er zeker bij. Een beetje Lennon en Leonard Cohen ook. Enneuh... zo kan ik nog even doorgaan... - manono
Ik lees lustig door zonder gestoord te worden door wat dan ook. Het vloeit! Alle woorden, alle zinnen horen bij elkaar.
jack: Dat is nou eens een mooi compliment. Dankjewel!
|
