Volg ons op facebook
|
< terug
Droommeisje
Ik vroeg haar of ze Engels sprak en mij wou verontschuldigen voor het onophoudelijk staren in haar ogen. Ze had immers de meest prachtige ogen die ik ooit gezien had, zelfs gesloten waren ze verblindend.
Ze bloosde, lichtjes, net voldoende om te laten begrijpen tot welke wonderlijke vrouw ze zou uitgroeien, nu was ze pas twaalf.
Asielzoekster op de trein naar Brussel Centraal, hoop en wanhoop in één beeld.
Mijn eigen vriendin heeft ook fantastische ogen, haar blik op zich is pure kunst.
Ze mag van mij dan ook doen wat ze wil, altijd zal ik haar vergeven, als ik maar bij haar mag blijven.
Ik leef voor haar en een beetje voor mijzelf, maar zelfs dat is enkel door haar.
Alleen zou ik het niet waard zijn het lijden verder te zetten, enkel dankzij haar mag ik overleven.
Zij moet mij ook elke dag opnieuw, tot vervelens toe, alles terug vergeven, mijn fouten, mijn grapjes, mijn zijn.
In ruil hoef ik dan weer niet alles van haar te weten, ze mag haar eigen kleine geheimpjes koesteren, zelfs uitspelen in mysterieuze toneeltjes, met de jaren blijk ik steeds toleranter.
Of jaloerser en realistisch genoeg om te beseffen dat ik toch nooit alles onder controle zal hebben, hoe harder ik kanl proberen, hoe verder ze zich zal losrukken.
Zelfs tussen ons, ik hoef het gewoon niet te weten, als ze er maar is als ik haar nodig heb, altijd dus. Zonder haar aan mijn zijde is de strijd te ongelijk, ben ik te weerloos voor de grote boze wereld.
Eén keer slechts was ze boos op mij, ik noemde haar 'droommeisje' en een ander 'droomvrouw', een terecht onvergeeflijke blunder, voldoende reden om bij me weg te gaan, een uiting van te weinig respect.
Ik bedoelde gewoon dat zij, wij, nog niet klaar was voor de titel 'vrouw', ze is nog te hoopvol, te jong, ik wil haar nog niet belasten met die zware taak.
Zij heeft echter alles in haar om het ook te worden, ooit, en ze is druk bezig de tijd in te halen en ook dit gevecht te winnen, op haar eigen, kleine, tedere manier.
Ik kan enkel nederig zijn voor dit geschenk, voor zoveel onverwachte liefde en me dagelijks voor de geest proberen halen hoe het leven zonder haar zou zijn, om vervolgens huiverend van angst onder de dekens weg te rollen.
Nabij Brussel Centraal leek de hoop alweer een dag te hebben gewonnen.
feedback van andere lezers- Magdalena
Dit is onbenoembaar aangrijpend!
Doet mij denken aan een krantenartikel zo'n jaar geleden: een maatschappijfilosoof die beweerde dat wat mis is met deze maatschappij
het gebrek aan waarde voor mannelijkheid is
zelfs mannen, echte mannen, moeten zich gedragen als vrouwen, de vrouwelijke taal spreken...
Ik bedoel: dit weerspiegelt mannelijke kracht, mannelijk kijken, mannelijk zijn, mannelijk lijden, mannelijk Zijn.
welkom! - tessy
als iemand zoiets mooi zou schrijven voor mij, die zou ik met alle liefde zijn kleine kantjes vergeven.;-)
Prachtig - Ghislaine
Gelukkig behoor ik tot het klassement: Bitch - GoNo2
Knap werk! - ivo
als welkomstverhaal mag dit tellen, dit is schitterend geschreven, ik ben echt benieuwd naar meer van dit hand
|
