Volg ons op facebook
|
< terug
Vakantie 2009 deel 4
Maandag 29-06
Bij het ontbijt zag ik een paar blaadjes bewegen. Die vielen weer neer en nu bewogen de blaadjes ernaast. Zo ging dat een paar meter door tot het pad bereikt was. Elie had het nog niet gezien en ik waarschuwde haar. Samen keken we en zagen het fenomeen op verschillende plekken. We probeerden te raden wat het was. Ellie dacht aan vlinders die in grote getallen en soorten overal aanwezig waren. Ze liep naar de plek toe, maar zag ze niet. We dachten aan muizen die onder de bladeren door liepen, maar dat kon helemaal niet. De enige mogelijkheid was kleine wervelwinden die door de warmte van de zon ontstonden. Tornado's met een doorsnee van vijf centimeter. De natuur kan wreed zijn.
We hebben een mooi ritje gemaakt naar een stadje waar we ook inkopen gingen doen. Onderweg kwamen we een bord tegen waar een mooi uitzicht werd beloofd. Hier kunnen wij geen weerstand aan bieden. Het eerste stuk reden we met de auto tot we een paadje zagen met een bord waar een tekst op stond wat zoiets betekende als, daar is het. We klommen naar boven en inderdaad het uitzicht was schitterend. Er stond ook een standbeeld voor de een of andere grappenmaker uit een klooster. De heer Filiol Bouval. De Nederlandse vertaling hiervoor is slooppand, maar dat doet er niet toe. Een waar christen die door zijn medechristenen onthoofd is. God ziet veel, maar dit niet, hopen wij, moet men gedacht hebben. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Ze lijken mij duidelijk. Gij zult niet doden. Hierachter liep een laantje met bomen wat hooguit 30 jaar oud was. Daarachter stond een bunker waarbij ik onmiddellijk moest denken aan een luchtafweer installatie. Het geheel wordt nauwelijks bezocht want het pad waar we over naar boven gingen was heel smal en weinig bewandeld. Dichterbij het monument kon je helemaal niet meer zien dat er wel eens gelopen werd. Wat mij intrigeerde was het feit dat er een stroomkabel de bunker inging.
"Het stinkt naar de misdaad," zei ik tegen Ellie.
"Echt niet, het is een soort sterrenwacht."
Volgens mij….
In de winkel vond ik iets waar ik al lang naar op zoek was, wijn uit de Auverne. Deze wijn heb ik tweeëntwintig jaar geleden één keer gedronken. De smaak was zo apart dat ik geïnformeerd heb hoe dat kwam. Het bleek door de vulkanische grond te komen. Bij de supermarkt zocht ik naar Limosinekoeienvlees. Ik zag het nergens en vroeg het verbaasd aan de slager.
"Wij hebben vlees van de Cantal en niet van de Limosin, zei hij.
"Waarom, we zitten hier toch in de Limosin? vroeg ik hem.
De enigszins geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht verdween en hij begon te lachen.
"Dit is niet de Limosin, maar de Auvergne."
Nu was ik verbaasd.
"Wij zitten bij Saint Privat."
Dat is wél de limosin, de grens loopt hier vlak bij.
We lachten om dit misverstand en ik boog voor hem en zei: "Excuseert u mij."
Op de weg naar huis reden we over een smal weggetje door een prachtig bos. We zagen in de diepte een stuwmeer liggen. Op een klein parkeerplekje stopten we om een stuk brood te eten en iets te drinken.
Genietend Van het prachtige uitzicht stonden we daar toen er een oud vrouwtje in een, zo mogelijk, nog ouder auto-tje bij ons stopte. Ze bleef in de auto zitten die ze vlak langs de weg neerzette. We keken maar het vrouwtje wat ze ging doen, maar ze deed niets. Even later kwamen er twee tractoren aan met een hooibalenpers erachter. Het oude vrouwtje vertrok vlak voor de trekkers en ik dacht, dat doet ze slim, zo hoef je daar niet achter te blijven plakken.
Wij vertrokken ook weer en reden verder door de prachtige omgeving richting de barrage die daar moest zijn. We zagen verderop een bus langs de weg staan en vroegen ons af wat die op die smalle weg moest. We naderden de bus die op een breed stuk van de weg stilstond. De twee trekkers die voor ons reden waren aangekomen bij de bus. Ze konden nauwelijks passeren, ondanks de wegverbreding die daar was. Ik dacht dat is geluk hebben dat die bus daar is gestopt, maar dat was helemaal geen geluk, want even verderop zagen wij ons oude vrouwtje. Zij vertrok weer voor de trekkers uit. We begonnen het systeem in de gaten te krijgen. Wij reden de bus voorbij die achter ons direct verder reed. Bij de barrage stond het vrouwtje de trekkers, naast een vrachtauto, weer op te wachten, om de vrachtauto en eventueel ander tegemoetkomend verkeer tegen te houden. Zo loodste ze de trekkers van het ene passerbare stuk naar het andere. Heel erg slim dus.
De macaroni die we zouden eten werd ons teveel werk. De hamlappen daarvoor bakte ik op de barbecue met een stuk stokbrood erbij, voila.
Na het eten zijn we op zoek gegaan naar de bron waar onze huisbaas over verteld had. Veel bewoners uit de streek halen daar regelmatig water, want het is heel zuiver. We moesten de weg naar de stuwdam nemen. We vonden de weg maar er stond een bord privé terrein. In een moment van zwakte besloten we om het privé te respecteren. We reden door tot we in een bos terechtkwamen. We stapvoets over een stuk zéér smalle weg. Voor ons, op nog geen drie meter van ons af, dook een grote roofvogel in de berm op zijn prooi. Ik stopte in een reflex de auto en we keken gefascineerd naar het prachtige beest. Zonder prooi vloog hij weer weg. We boden daarvoor onze excuses aan. We reden onder de indruk van deze ontmoeting naar huis. Daar betaalden we het huisje en vertelden over onze poging de bron te vinden. Zij vertelden ons dat je die weg wel in mag rijden.
Dinsdag 30-06
Om half zeven werd ik wakker en kon niet meer slapen door de pijn in mijn rug of nieren, wat wist ik nog niet. Na de afwas, die ik traditiegetrouw altijd 's morgens doe in de vakantie, ben ik gaan werken aan mijn roman. Om half tien kwam Ellie ook uit bed. Een normale tijd voor mij ook, maar nu helaas niet. We nemen meestal een stevig ontbijt en slaan de lunch over, maar nu hadden we weinig brood. We besloten een half uurtje te zonnen, wat het maximum is met deze felle zon. Daarna zouden we naar de tour de Merle gaan, een grote ruïne, mar eerst de bron zoeken.
Na een prachtige rit door het bos bereikten we de dam. Onderweg had ik wel water uit een rotswand zien komen. Wij dachten dat de bron bij de dam zou zijn, dus reed ik daar voorbij. Bij de, verlaten, dam hadden we een prachtig uitzicht op het meer en het dal. We wandelden wat in de buurt op zoek naar de geheimzinnige bron. We vonden hem nergens. Teleurgesteld en inmiddels heel erg hongerig, reden we terug om naar de tour de Merle te gaan. We kwamen weer bij het water uit de rotsen.
"Ik zag een pan aan de rotsen hangen," roept Ellie.
Dit wekte onmiddellijk mijn hebzucht. We proberen in elke vakantie een souvenir te vinden. Zo hangt er aan de ombouw van onze vijver een oude bijl, een hoefijzer, een oude bougie en een pannetje. Ellie vond dit pannetje tussen de stenen van een totaal verwaarloosd en gedeeltelijk ingestort huisje in de Cevennen. Het is een pannetje wat soldaten gebruiken. Het heeft een opklapbaar hengsel. Eigenlijk is het een kruising tussen een pannetje en een bord. In films over de tweede wereldoorlog zie je ze vaak. Onmiddellijk stopte ik de auto en reed terug. Het pannetje zat inderdaad tegen een muur van stenen waar het tussen twee houtjes, die in de muur waren geklemd, hing. In een holte in de stenen zagen we ook twee plastic flessen zitten, nu wisten we dat we de bron hadden gevonden. Dit maakte uiteraard een einde aan mijn hebberigheid inzake de pan. De pan was om jerrycans en flessen te vullen, dachten wij. We hadden drie lege waterflessen meegenomen uit onze gite. Voorzichtig proefden we van het steenkoude water. Het smaakte heerlijk zuiver. We vulden de grote flessen en een kleine waar we direct uit dronken. Het versterkte onze honger.
De trip naar de tour de Merle werd een dag opgeschoven. We reden naar een supermarkt waar we brood en beleg kochten en de boodschappen voor het avondeten. Ellie had op de weg naar de winkel een bord gezien waar op stond dat er ergens een kerk en een meer te bewonderen waren. Daar reden we heen om te eten. De kerk zagen we niet en daar waren we op dat moment ook niet in geïnteresseerd, maar het meer vonden we wel. Er stond zelfs een picknicktafel. Het stokbrood met roquefort smaakte buitengewoon lekker.
Onze huisbaas had ons de vorige avond verteld dat we de hele week prachtig weer zouden hebben, dus onze stoelen en de was stonden buiten op het terras. We zagen een paar kleine donkere wolkjes, maar schonken daar geen aandacht aan. Ze gaven een heerlijke schaduw tijdens het eten, tot we in de verte onweer meende te horen. Verbaasd keken we elkaar aan.
"Hoorde jij wat ik hoorde," vroeg ik aan Ellie.
"O jee, mijn droge was en de stoelen," was haar antwoord.
Snel pakten we de boel in en reden naar huis. Ik loste de auto, terwijl Ellie zich op de was stortte.
"Het begint te regenen, doe de slaapkamer deur open."
De regen bestond uit enorme druppels, haast was dus geboden. Ik rende naar binnen en deed de deur open. We schoven samen, het rek met was naar binnen. De regen stopte prompt. We gingen op het terras zitten uitblazen van al deze sensatie. Nu begon het met hele kleine druppeltjes te regenen, stuifregen dus. Bij een temperatuur van 30 graden was dat een erg prettig gevoel. Na een minuutje of zo, stopte de regen en was de onweersdreiging verdwenen. Ellie maakte nu wel de macaroni, waar we de Auvernge wijn bij dronken. Helaas was het niet de wijn, waar ik op hoopte.
feedback van andere lezers- GoNo2
excuseert u mij?
badstop: Jazeker, oeps effe nakijken. - ivo
een vakantieverhaal zonder foto's dat voor deelnemers herkenbaar is ... voor de lezer mag er iets meer 'actie' of duiding zijn, zodat het meer spreekt ...
badstop: Daar zeg je wat. Het punt is dat je voor weer anderen je niet te veel mag duiden, want ze vullen het in met hun fantasie. - Mistaker
Ik ben het met Ivo eens, nu kabbelt het wel heel erg.
Groet,
Greta
badstop: Ik ook.
|
